Dag 9, Vet!

Dag 9, 94980
De Hindi of wat dan ook gingen de hele nacht, tot s morgens aan toe, elk uur een vijf tot tien minuten buiten praten. Niet luid of zo, maar gewoon hardop. Zodat je wakker wordt en als ze dan naar binnen gingen of hun waffel hielden val je weer in slaap. Toch begint de dag goed met koffie en .... geen ontbijt. Komt straks wel. Het druppelt nog na van een miezerbuitje vannacht als ik wegrij.

Het landschap is saai. De omgeving is saai. De mensen zien er slecht verzorgd uit en zijn gelaten. De man bij het tankstation staat erbij alsof hij elk moment in slaap kan vallen. Zombies, lijkt het wel. Staan er twee naast de weg, kom ik langs en zwaai vriendelijk, bewegen ze niet eens alsof ze me niet eens gezien of gehoord hebben. Zombies, lijkt het wel, denk ik nogmaals.

Maar dan kom ik voorbij aan South Woodham in een soort polder waar ze de weg in kronkels hebben aangelegd. Veel leuker dan die rechte wegen in onze polders. Uitdagender ook. En ondanks het saaie landschap is het leuk sturen, vinden ook diverse andere motorrijders. In Burnham on Crouch wenkt een van de motorrijders me en schuif ik even aan voor een koffie. Aardige mannen. Dan weer verder richting Maldon.

Na Maldon kom ik weer in de polders en heuveltjes, weggetjes met struiken en velden met groen spul. De pijlen staan op Brightlingsea, het blijkt een super rustig kustplaatsje te zijn met dito watervermaak en eendjes in het water, mensen aan het picnicken en, tja, ik ben meteen weer weg. Wel een foto gemaakt geloof ik van de gekleurde badhuisjes. Of niet?

De wegen zijn droog en soms komt het zonnetje door de verder grijze bewolking. Rechts hangt een enorme regenbui die volgens mij, als ik hem boos aankijk, terplekke leeghoost waar hij hangt en zich de rest van de dag niet meer laat zien. Zie je wel, je kunt je eigen geluk maken. Dat denken ook de honderden badgasten in Walton on the Naze. Ik rij tot aan het puntje van de Naze en eet een boterhammetje. Ook hier vrolijk gekleurde badhuisjes. Dat is heel iets anders dan de Zombies in Southend. Of kwam dat door hun miezer.

Even tussendoor: ik had nog een kleine discussie met Jon en Lynn over het wel of niet ongezond zijn van het grote engelse ontbijt. Er zouden vezels in zitten en proteïnen en andere gezonde bouwstoffen. Over dat vet en het bewerkte vlees in de vorm van worstjes en bacon heb ik het niet gehad. Later op internet waren de kritieken op het engelse onbijt groter dan de voordelen die eigenlijk alleen voor de landarbeiders en dockwerkers van toen van toepassing zijn. De moderne mens werkt niet meer zo hard dat alle calorien opverbruikt worden. Dat uit zich door het gigantisch percentage aan vette, overvette en ontzettend vette mensen hier op straat en strand. Ernstig gewoon.

En het kan ze niets schelen. Hun kleding accentueert nog eens. Met te kleine t-shirts, te korte topjes en te strakke jurkjes. En dan vooral veel tattoos op hun blanke vel. En piercings her en der. Hebben ze hier geen Ster-reklame of modemagazines? Zo aan de kust, waar de mensen vakantie houden en losgaan, daar valt het helemaal op. Sorry, ik ben zelf ook niet meer zo slank als vroeger en ik ben geen fotomodel, maar dit moest er even uit.

Verder met de tocht. Van Walton gaat de club naar Harwich. Veel over gehoord, nog nooit geweest. Omdat ik met Tomtom en Eva reis, programmeer ik de route achterwaarts in. Vervolgens zetten zij het op een rijtje, maar in ruil daarvoor laten ze me eerst naar een waypoint zoeken voordat ik verder mag. Soms ben ik stout en rij naar de kust of een haven of bezienswaardigheid voordat ik weer gehoorzaam links op de rotonde en eerst afslag rechts neem.

In Harwich verschillen onze meningen niet echt en na een blik op de haven rijden we naar Felixstowe. Hemelsbreed 8 km maar vanwege het water en gebrek aan brug en/of pontje rijden we 50 km om via Ispwitch. Daar gaat het via een enorme brug over de rivier Orwell vrij snel naar Felixstowe. Effe rust. Dan weer op pad want het leven van een reiziger draait om het reizen, in tegenstelling tot een toerist die ergens naartoe reist en daar dan even blijft.

Ik ga binnendoor naar Aldeburgh, een fraai plaatsje met een prive wijk met prive huizen aan prive wegen die met prive hekken zijn afgesloten voor overig verkeer. Deze reiziger, helaas, heeft het bord niet gezien (not) en dwaalt door de wijk tot aan het hek, dat door een keurige dame met geaffecteerde spraak vanuit haar Rangerover voor me wordt open gedaan. Leuk kijkje in de Engelse cultuur, voor ik weer afdaal naar de badcultuur zoals zoeven besproken.

Na Aldeburgh rij ik naar Lowesoft (niets aan) en langs Great Yarmouth naar een paar dorpjes die mogelijk een Inn for tonight hebben. Bij het tanken controleer ik de beschikbaarheid van rooms en bedden. Volgens booking.com moet ik toch terug naar Great Yarmouth. Daar is een deel van de promenade afgesloten: ik ben net een uur of twee te laat voor de Airshow. Ik ben wel op tijd voor mijn hotelletje en bel vanaf daar met het thuisfront. Of ik al pizza gehad heb op deze vaderdag. Goed idee.

Wandelend naar het centrum kom ik langs twee bijzonderheden. Ik hoorde het al sinds ik in mijn hotel ben aangekomen maar nu zie ik de oorzaak van de herrie. Voor een hotel staat een zangeres met disco en microfoon te zingen voor een publiek van . . . één persoon die op zijn telefoontje aan het typen is. De tweede bijzonderheid is het werkstuk van een creatieve loodgieter. Dat kan in Engeland.

Op de boulevard is men de restanten van de airshow aan het opruimen en Tripadvisor helpt een beetje bij het scheiden van kaf en koren van het grote aantal eetgelegenheden. En zo eindig ik bij een echte Italiaan in Greath Yarmouth. Met een heel bijzondere pizza, smakelijk maar klef en vet. Een soort Engelse pizza. En dat in een restaurant in de kelder van een supermarkt, zonder ramen. Zeg maar klein.

Als ik naar buiten kom in de frisse lucht zie ik weer hangende jongeren in trainingspakken met blikken bier. Ik begin aan een stevige wandeling naar mijn hotel en als ik daar aankom, bedenk ik me dat ik in Lowesoft het meest oostelijke punt van de UK heb aangedaan. Oeps.