Dag1 van Duiven naar Breisach

04:10 . Alweer zo vroeg wakker, wat zou dat toch zijn? Even op Ipad gekeken. Weer in Dld lijkt beter dan gisteren voorspeld.Dus toch via Paderborn door het oosten van Duitsland naar beneden? Of kies ik voor de snelweg om zo snel mogelijk door de nattigheid te raken? Nee, dat niet. De bedoeling is om zoveel mogelijk de snelweg, autobahn, autostrada en l'autoroute te vermijden. Ik doe de ipad uit en draai me om met de bedoeling om nog wat te slapen, wat niet echt lukt. Om half acht zitten we aan de koffie en een ontbijtje.
.
Het is uiteindelijk een grijze doordeweekse ochtend. Ik hang de koffers aan de motor en hannes wat met de tanktas. Dan ga ik naar binnen en kijk op de laptop en besluit om af te wijken van alle eerdere plannen. Eerst snel naar Maastricht, dan zonder snelwegen de Eiffel en Elzas door. Ik ga op pad, pak mijn jas en helm en ga nar de motor, Iedereen is naar het werk of naar school. Eind september. Wie gaat er nou nog op vakantie, in die kou en regen? Af en toe komt er een buurman en buurvrouw langs, zij beseffen niet dat ik ga beginnen aan een wereldse reis. buurman Henk had het in de gaten en wenst me goede reis. En Laura wil wel even op de foto. Alleen in de straat kleed ik me aan, start en rij weg. Dag 1 is, in alle stilte, echt begonnen. Zoals het de eenpersoonsmotorclub betaamt.

Het begin gaat een beetje stroef. Alle stoplichten staan op rood en iedereen vergeet gas te geven of naar rechts te gaan. Het is frisjes en het miezert af en toe.

In Maastricht neem ik een volle tank benzine, een koffie en een broodje. Dan nog even snelweg tot Eijsden en dan ga ik binnendoor, richting Saarbrücken. Dat is via Verviers en Trier.

In Trier zet ik de Tomtom op Mulhouse, omdat ik door de Elzas wil rijden. Tomtom beslist anders en leidt me er omheen. Ik grijp in op de parkeerplaats van een supermarché en kies een pracht van een colletje waarna ik ook maar meteen een hotelletje boek. In Breisach Deutschland.

Het hotelletje is niet duur, dus jaren vijftig/zestig. Maar de keuken is open en het trübe Weizen is doeltreffend. Rustig met een garage voor de motor. Helaas geen tijd om een rondje te lopen of te kletsen. Om tien uur ben ik de laatste in de bar cq restaurant dus ik neem mijn glas, tot vreugde van het personeel, mee naar mijn kamer. Zodat zij ook naar bed kunnen.

Het plan is om morgen bovenlangs Zwitserland te rijden, dan via Oostenrijk wat Dolomietjes bedwingen en dan naar Maranello. Met die gedachte red ik het laatste slokje, netjes tanden poetsen en plops. Het licht gaat uit.