Dag 13, Maandag, Dagje oudheid
Blijf op de hoogte en volg Peter
05 Oktober 2015 | Italië, Agrigento
Dag 13 Maandag Uitstapje Oudheid
Eén van de heerlijkheden van Sicilië is de vallei van de Tempels, bij Agrigento. Een teken dat er 500 jaar voor onze jaartelling al Griekse beschaving was, dus net voor of juist net tijdens de opkomst van de Romeinse beschaving. Echter, en dat is op andere locaties op Sicilië te zien, was er in die tijd ook sprake van de invoer van Arabische beschaving. Wat al die beschavingen met de Sicilianen gedaan heeft? Ik zou zeggen: "kom zelf eens kijken en verbaas u niet, verwonder u slechts".
Vandaag hebben we eigenlijk geen Sicilianen gesproken in de zin van een gelijkwaardig gesprek. Zij spraken ons aan in de zin van:
aan de andere kan van het tankstation moet je zelf je pasje in de automaat stoppen en dan betaal je €1,53 voor een liter benzine, aan deze kant help ik je maar dan betaal je €1,64.
Nee u mag hier niet parkeren, dan moet achter deze slagboom, maar die geldt niet voor motoren.
Wilt u hier naar binnen, dan mag u ons kaartje gebruiken
Hier stoppen! Ik ben Carabinieri en wil kijken of ik u geld kan aftroggelen
Wil je verse inktvis? (watblief?) WILT U VERSE INKTVIS OF NIET?
Het begint met het kopen van een brood en een flesje water. Dan terug naar het appartement voor een ontbijtje in de zon. Dan de kaart erbij en een route uitzetten: eerst een stukje langs de zee, dan door de bergen en vanaf Roccapalumba (nee, niet de titel van een VPRO programma) de rode weg naar Agrigento. Al snel merken we dat de gele weggetjes niet allemaal even goed onderhouden worden. Scheuren en gaten wisselen af met asfalt vol marmerstukjes en nieuw gitzwart asfalt. En dat elke vierkante meter. Met een wisselende snelheid en veel gevoel voor zigzag rijden we door een land vol landbouw.
In Roccopolumba ervaar ik de gladheid van het asfalt als ik de motor wil keren op de schuin aflopende weg om te voorkomen dat de jiffy hem niet kan houden. Als ik met beide voetenop de grond sta is het alsof er olie onder mijn voeten zit. Zo glad is het asfalt. Gelukkig hebben de nof redelijk fris uitziende Pirelli's meer grip dan mijn laarzen.
Als de motor eenmaal staat, net voor het terras waar we koffie nemen, komt de Carabinieri en zet hun Subaru Forrester dwars voor mijn fiets. Ik loop er op af om onheil te keren maar gelukkig gaat het niet om mij. Al koffie drinkend zien we dat af en toe wat mannen met sporttassen vol kleding en sokken zich naar de Carabinieri begeven en wat geld afdragen. Waarvoor? Geen idee. Na een kwartier of zo stappen wij weer op en op dat moment besluit de Hermandad ook te vertrekken. Kust weer veilig, geld op zijn plek, wij slechts €3,60 armer voor twee Americano's en twee caneloni's en een pracht live-act op straat.
Na de koffie gaat het gezwind naar het zuiden. Net als we een paar vrachtwagens hebben ingehaald met iets bovengemiddelde snelheid vliegt een insect in mijn linkermouw en prikt gemeen. Toch even gestopt om wat tee-three olie er op te druppelen al is er niets te zien, en weer verder. Het land lijkt hier armer te worden. Sommige flatgebouwen lijken halfgesloopt en die ernaast half afgebouwd. Rommel op straat, wrakken in de berm. Oorlogsgebied lijkt het wel. Er doemt een grote afzichtelijke stad op, op de hellingen van een aantal heuvels. En dat terwijl de vallei van de Tempels vlakbij moet zijn. Snel rijden we op ons gevoel en op advies van Tomtom door de stad want bordjes richting de Vallei zien we pas de laatste kilometer.
Maar dan zien we ze. Majestueus en tijdloos. Tekenen van oudheid. In een vallei waar men probeert de vegetatie en fauna terug te brengen tot 2500 jaar geleden. We rijden naar de ingang en stappen af. Er stapt meteen een driftig mannetje op ons af. Die van "hier niet parkeren". Dus rijden we twintig meter terug, langs de slagboom en betalen lekker niets. Dat zijn twee Euri uitgespaard. Dan gaat Odile voor €0,50 naar het toilet en ik stap over het hekje. Pling en de teller staat op €2,50. Lopend naar de ingang worden we aangesproken door een Duitse heer die vraagt of we naar binnen willen. Ik zeg " Ja " en prompt drukt hij me twee geldige toegangsbewijzen in de hand. Pling en de spaarteller staat op €22,50.
Met onze gratis kaartjes lopen we naar de ingang. Geen controle. Ook goed.
Halverwege de wandeling langs de tempels nemen we een broodje en een cola als lunch. Gewoon goed! En heerlijk in de schaduw want de zon brandt nog aardig en we hebben zo'n 27 graden. De wandeling van in totaal 2 kilometer wordt voltooid, apart is dat een aantal bezienswaardigheden gesloten of afgeschermd zijn. Misschiend dat we daarom gewoon naar binnen mochten? Van het laatste gespaarde geld kopen we twee kaartjes om met de elektrische bus de twee kilometer terug niet te hoeven lopen. Onze kaartjes geven we door aan twee Nederlanders die net een kaartje wilden kopen.
Eenmaal terug op de parkeerplaats gaan de motorpakken weer aan en de helmen weer op en we gaan op weg naar het midden van Sicilië. Echter zo gemakkelijk is dat niet want onder een van de eerste viaducten staan Enrico en Giuseppe van de Carabinieri met een pannenkoek. Alt! Documenti. Ook van de motor. En van de verzerking. En van Odile.
Tot zijn zichtbaar grote spijt kunnen we elk document binnen 10 seconden tonen zodat er geen enkel Euro-biljet van eigenaar hoeft te verwisselen.
Dan gaan we binnendoor naar Alia. Een vergeten dorp waarvan de burgemeester jaren geleden huilend is vertrokken. Niet meer te redden. Dus ook de weg daar naartoe is zo slecht, dat het eigenlijk de weg is die we zochten! We hoorden van slechte wegen met gaten en scheuren maar deze weg spant de kroon. Op sommige stukken is geen weg maar is het gat opgevuld met beton en grind. En de gaten zijn diep genoeg om een scooter in te verbergen.
In het dorp Alia zelf zijn een aantal wegen zeker met een hellingspercentage van 25% gemaakt van kiezelstenen gevat in een raamwerk van marmer. Glijbanen dus.
Net op dat moment besluit Tomtom om zich te resetten. We hebben in de spaghetti van weggetjes even geen begeleiding. En er staan nergens verkeersborden. Wij nemen met de motor de gaanbare weg die alleen vrachwagens en bussen mogen nemen, weer zo'n regel die je vrijwel nergens in de EU tegenkomt. Na deze maneuvre is Tomtom weer opgestart en hebben we acht minuten gewonnen op de geprognotiseerde aankomsttijd. Mooi.
De reis gaat langs versgeploegde velden, vuilinisbelts, akkers die worden platgebrand en verlaten fabrieken en half-affe gebouwen. Tot aan een supermarkt. Daar kopen we verse waar en pasta, voor het diner in ons appartement. Pling! Weer wat gespaard.
En met een biertje en wijntje en volle buik schrijven we dit verslag. Om nooit meer te vergeten.
Eén van de heerlijkheden van Sicilië is de vallei van de Tempels, bij Agrigento. Een teken dat er 500 jaar voor onze jaartelling al Griekse beschaving was, dus net voor of juist net tijdens de opkomst van de Romeinse beschaving. Echter, en dat is op andere locaties op Sicilië te zien, was er in die tijd ook sprake van de invoer van Arabische beschaving. Wat al die beschavingen met de Sicilianen gedaan heeft? Ik zou zeggen: "kom zelf eens kijken en verbaas u niet, verwonder u slechts".
Vandaag hebben we eigenlijk geen Sicilianen gesproken in de zin van een gelijkwaardig gesprek. Zij spraken ons aan in de zin van:
aan de andere kan van het tankstation moet je zelf je pasje in de automaat stoppen en dan betaal je €1,53 voor een liter benzine, aan deze kant help ik je maar dan betaal je €1,64.
Nee u mag hier niet parkeren, dan moet achter deze slagboom, maar die geldt niet voor motoren.
Wilt u hier naar binnen, dan mag u ons kaartje gebruiken
Hier stoppen! Ik ben Carabinieri en wil kijken of ik u geld kan aftroggelen
Wil je verse inktvis? (watblief?) WILT U VERSE INKTVIS OF NIET?
Het begint met het kopen van een brood en een flesje water. Dan terug naar het appartement voor een ontbijtje in de zon. Dan de kaart erbij en een route uitzetten: eerst een stukje langs de zee, dan door de bergen en vanaf Roccapalumba (nee, niet de titel van een VPRO programma) de rode weg naar Agrigento. Al snel merken we dat de gele weggetjes niet allemaal even goed onderhouden worden. Scheuren en gaten wisselen af met asfalt vol marmerstukjes en nieuw gitzwart asfalt. En dat elke vierkante meter. Met een wisselende snelheid en veel gevoel voor zigzag rijden we door een land vol landbouw.
In Roccopolumba ervaar ik de gladheid van het asfalt als ik de motor wil keren op de schuin aflopende weg om te voorkomen dat de jiffy hem niet kan houden. Als ik met beide voetenop de grond sta is het alsof er olie onder mijn voeten zit. Zo glad is het asfalt. Gelukkig hebben de nof redelijk fris uitziende Pirelli's meer grip dan mijn laarzen.
Als de motor eenmaal staat, net voor het terras waar we koffie nemen, komt de Carabinieri en zet hun Subaru Forrester dwars voor mijn fiets. Ik loop er op af om onheil te keren maar gelukkig gaat het niet om mij. Al koffie drinkend zien we dat af en toe wat mannen met sporttassen vol kleding en sokken zich naar de Carabinieri begeven en wat geld afdragen. Waarvoor? Geen idee. Na een kwartier of zo stappen wij weer op en op dat moment besluit de Hermandad ook te vertrekken. Kust weer veilig, geld op zijn plek, wij slechts €3,60 armer voor twee Americano's en twee caneloni's en een pracht live-act op straat.
Na de koffie gaat het gezwind naar het zuiden. Net als we een paar vrachtwagens hebben ingehaald met iets bovengemiddelde snelheid vliegt een insect in mijn linkermouw en prikt gemeen. Toch even gestopt om wat tee-three olie er op te druppelen al is er niets te zien, en weer verder. Het land lijkt hier armer te worden. Sommige flatgebouwen lijken halfgesloopt en die ernaast half afgebouwd. Rommel op straat, wrakken in de berm. Oorlogsgebied lijkt het wel. Er doemt een grote afzichtelijke stad op, op de hellingen van een aantal heuvels. En dat terwijl de vallei van de Tempels vlakbij moet zijn. Snel rijden we op ons gevoel en op advies van Tomtom door de stad want bordjes richting de Vallei zien we pas de laatste kilometer.
Maar dan zien we ze. Majestueus en tijdloos. Tekenen van oudheid. In een vallei waar men probeert de vegetatie en fauna terug te brengen tot 2500 jaar geleden. We rijden naar de ingang en stappen af. Er stapt meteen een driftig mannetje op ons af. Die van "hier niet parkeren". Dus rijden we twintig meter terug, langs de slagboom en betalen lekker niets. Dat zijn twee Euri uitgespaard. Dan gaat Odile voor €0,50 naar het toilet en ik stap over het hekje. Pling en de teller staat op €2,50. Lopend naar de ingang worden we aangesproken door een Duitse heer die vraagt of we naar binnen willen. Ik zeg " Ja " en prompt drukt hij me twee geldige toegangsbewijzen in de hand. Pling en de spaarteller staat op €22,50.
Met onze gratis kaartjes lopen we naar de ingang. Geen controle. Ook goed.
Halverwege de wandeling langs de tempels nemen we een broodje en een cola als lunch. Gewoon goed! En heerlijk in de schaduw want de zon brandt nog aardig en we hebben zo'n 27 graden. De wandeling van in totaal 2 kilometer wordt voltooid, apart is dat een aantal bezienswaardigheden gesloten of afgeschermd zijn. Misschiend dat we daarom gewoon naar binnen mochten? Van het laatste gespaarde geld kopen we twee kaartjes om met de elektrische bus de twee kilometer terug niet te hoeven lopen. Onze kaartjes geven we door aan twee Nederlanders die net een kaartje wilden kopen.
Eenmaal terug op de parkeerplaats gaan de motorpakken weer aan en de helmen weer op en we gaan op weg naar het midden van Sicilië. Echter zo gemakkelijk is dat niet want onder een van de eerste viaducten staan Enrico en Giuseppe van de Carabinieri met een pannenkoek. Alt! Documenti. Ook van de motor. En van de verzerking. En van Odile.
Tot zijn zichtbaar grote spijt kunnen we elk document binnen 10 seconden tonen zodat er geen enkel Euro-biljet van eigenaar hoeft te verwisselen.
Dan gaan we binnendoor naar Alia. Een vergeten dorp waarvan de burgemeester jaren geleden huilend is vertrokken. Niet meer te redden. Dus ook de weg daar naartoe is zo slecht, dat het eigenlijk de weg is die we zochten! We hoorden van slechte wegen met gaten en scheuren maar deze weg spant de kroon. Op sommige stukken is geen weg maar is het gat opgevuld met beton en grind. En de gaten zijn diep genoeg om een scooter in te verbergen.
In het dorp Alia zelf zijn een aantal wegen zeker met een hellingspercentage van 25% gemaakt van kiezelstenen gevat in een raamwerk van marmer. Glijbanen dus.
Net op dat moment besluit Tomtom om zich te resetten. We hebben in de spaghetti van weggetjes even geen begeleiding. En er staan nergens verkeersborden. Wij nemen met de motor de gaanbare weg die alleen vrachwagens en bussen mogen nemen, weer zo'n regel die je vrijwel nergens in de EU tegenkomt. Na deze maneuvre is Tomtom weer opgestart en hebben we acht minuten gewonnen op de geprognotiseerde aankomsttijd. Mooi.
De reis gaat langs versgeploegde velden, vuilinisbelts, akkers die worden platgebrand en verlaten fabrieken en half-affe gebouwen. Tot aan een supermarkt. Daar kopen we verse waar en pasta, voor het diner in ons appartement. Pling! Weer wat gespaard.
En met een biertje en wijntje en volle buik schrijven we dit verslag. Om nooit meer te vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
