Dag 21, Dinsdag, Kou, Nat, Weg

Ik word wakker en het regent. Het is donker maar wel overdag. Ik draai me om, maar de plicht roept, ik moet naar huis. Vandaag wil ik even de laatste bergen proeven en dan kilometers maken. Eerst het overdadige ontbijt. Na de Romeinse Zoetwaren, conform de verwachting van het Italiaanse Ontbijt, heb ik eigenlijk alleen nog maar overdadige ontbijten gezien. Waarbij het ontbijt van deze ochtend alles overtreft. Subliem.
Nadat ik me heb ingepakt tot Michelin mannetje duik ik de regen en kou in. 8 graden, terwijl het gisteren 18 graden waren. Voorzichtig rijden over natte en gladde bergwegen. Een Mendola pas die normaliter prachtig is en een fantastisch beeld van Bolzano geeft, is nu grauw en grijs en glad. Ik bibber en kom beneden. Daar neem ik de Autostrada tot over de Brenner, de Timmelsjoch laat ik bevroren en wit voor wat het is.

Een beetje expres koop ik geen vignet voor de Oostenrijkse autobahn want ik wil juist binnendoor. Dat betekent echter een uur of anderhalf vertraging en in de kou en nattigheid kies ik daar niet voor, dus ik rij illegaal snel weg. Tot een tiental kilometers voor de Fernpas. Daar ga ik de B-wegen op en gelukkig wordt het droger, maar niet warmer. In een of ander oubollig restaurant neem ik een Goulashsoep en verbaas me over een oud stel aan een tafel tegenover me. Man en vrouw kijken voor zich uit en praten niet. Als ik mijn soep op heb bewegen ze eindelijk hun hoofd. Maar zeggen niets. Toeristen die al dood zijn, maar die het zelf nog niet beseffen. Ik leef en stijg op en vervolg mijn weg over de laatste bergen richting Duits vlak land.

Langs Reutte gaat het, dan Ulm, richting Würzburg. Het wordt lichter, maar niet warmer. Mijn regenkleding blijft aan om de wind buiten te houden, af en toe gaat de handvat verwarming op standje 2. Als ik kijk op de kilometerteller staan daar nog 600 kilometer tot huis. Dan nog 500 kilometer. Maar de tijd schrijdt eveneens onverbiddelijk voort. Ik zou pas om 23:00 thuis kunnen zijn. Dat gaat hem niet worden want de schemering treedt in. Dus besluit ik om uit te wijken naar hotel Dillhausen, het altijd warme welkome thuis voor ons als reserve kinderen van Eva. In het donker, met spatregen en glimmend asfalt rij ik de laatste kilometers op reserve de heuvels in. Dan stap ik af, bel aan, doe mijn laarzen uit en zie rode teentjes die krullen van de pret vanwege de vloerverwarming. Het duurt uren voordat ik weer warm ben. Maar dan slaap ik al.