Dag 8 van Portree naar Oban

GUESTWIFI1
Ignorant : het is guestwifi1.

Ik denk : "wat horen de oren?". Het is nacht in Schotland. Buiten is het gaan regenen. Dat hoor ik. Aan het gedruppel. Ik denk : "Gruwel", en draai me om.
Het uitzicht uit mijn hotelkamer is overigens prachtig. Water, bootjes, bergen. En dat voor een fractie van de prijs, nou ja, een grote fractie, een meerderheid zelfs. Maar mij hoor je niet klagen. Ik draai me weer om en zo wordt het al snel zeven uur. Dertig.

Tijd voor het ontbijt, email checken : "Hé, alweer een aanvraag voor een mooie klus". Snel beantwoorden valt niet mee met het beperkte Internet maar het lukt.
Het ontbijt is deels 'continental' en op verzoek "full scottish" met de keuze tussen vlees en vis. Ik hou me bij continentaal met fruit en yoghurt, kan ik vanavond weer uit mijn dak gaan.
Het lukt me bijna om twee oude oud-engelse kwektantes van 80 plus aan mijn ontbijttafel te lokken. Als het diner was geweest hadden ze plaatsgenomen, lachen ze me toe, maar tja, ontbijt is anders.

Op deze manier wordt het negen voordat ik voor het hotel en half dubbelgeparkeerd de koffers op de motor heb. Komt goed uit want het is inmiddels droog geworden. Bij het ophalen van de motor schiet het kinbandje los en valt de helm met het scherm naar beneden op de grond. GRrr, een grote kras middenvoor het blikveld. Bovendien heeft een malloot zijn auto zo strak naast mijn motor geplaatst dat ik hem tenauwernood kan weg manouvreren. "How long you stay here?" vraagt een pinnig mens dat met haar autootje liefst zonder stuurbeweging wil wegrijden. Ikzelf sta met één arm al in de mouw mijn jas aan te trekken en zeg "You will have to wait 20 seconds", waarop het hotelpersoneel moet lachen en de pin wegtrekt. Maar in de consternatie vertrek ik zonder het diner van gisteren te hebben betaald. Daar kom ik uren later en honderd kilometer verder achter.
Om Skye af te ronden ga ik vanmorgen naar het westen. Naar het zwaar bewolkte Milovaig met een stukje verderop het meesr weste punt van Skye. Het is omdat het de binnenste Hybriden zijn, maar anders. . .
Zonder gekheid, ik wist dat niet van dat meest weste punt. Onderweg vroeg ik twee mensen met hond waar de Talisker distilleerderij is. Dan had ik me vergist en moest niet naar Colbos maar naar Carbos! En omdat zij me de tip gaven ben ik nog even naar 'de west' gereden. Toch wel mooi.
Als ik Tomtom de sporen naar Carbos geef, kom ik verdorie weer op die saaie drukke weg naar Portree die ik gisteren al drie keer gereden heb, alleen nu met af en toe spetterregen. Eenmaal bij het bekende tankstation blijkt dat er twéé Carbossen zijn: de foute waarik net doorheen ben gereden, en de goeie met Talisker. Ik besluit het eiland terstond te verlaten. Binnen een uur sta ik weer op het Scotse vasteland en eet mijn sandwich met pakje melk.
De zon begint weer te schijnen. Eventjes. Onderweg naar Inverinate gaat het plenzen. Daarna naar rechts waar de gaten in de wolken vallen, richting Mallaig Vaig. Toch komen er nog twee buien naar beneden voor ik in de zon mezelf vastleg met de zee op de achtergrond. Omdat het een doodlopende weg is ga ik 25 km terug (over de zotheid van het hele plan gesproken) om het rondje naar Slaten en Strontian. Om een omweg van 80 km te besparen neem ik de pont bij Ardgour. En met af en toe wat miezer rij ik de laatste 50 km naar Oban.
Tot mijn geluk stikt het daar van de B&B's en restaurantjes en pubs en zo. Binnen 10 minuten staan de koffers op een knus warm kamertje. Das wel iets anders dan 50 km zoeken op Skye. Blij loop ik naar de plaatselijke Italiaan, neem een pizza en schrijf mijn verslagje. Morgen ochtend drie uurtjes rijden en dan zie ik Odile weer.