In één streep naar ... Esteras de Medina

Zondag 8 oktober
Het begint bij 89363

Gisteravond bij aankomst vertelde de aardige dame dat het ontbijt geserveerd werd vanaf 08:00. Echter omdat ik vroeg wil beginnen met rijden wil ze voor mij een uitzondering maken en zal om 7:30 mij bordje klaarstaan. Maar geen croissantjes, die zijn er pas om 08:00.
Dus stond ik schoon gewassen en gepoetst om half acht voor een dicht hek. Uiteindelijk kwam de leuke dame in kwestie om 07:45 aan. Prima koffie en brood met ham en kaas.

Na het voldoen van de rekening rij ik terug naar La Reole om vandaar de route op te pakken. Tot mijn schrik hangt er mist. Precies in het dal waar de Gironne stroomt hangt er mist, een kilometer noordelijk en zuidelijk schijnt de zon. Mijn weg naar La Reole loopt af en toe binnen die zone. Op een zonnig stukje ontwaar ik een bemande benzinepomp, die moet ik hebben. Qua betalen hebben ze hier bedacht dat je eerst betaalt en dan gaat tanken en dan weer terugloopt om wisselgeld te halen.

Eenmaal terug in La Reole rij ik naar beneden richting de brug. Wist ik niet hoor, maar voor het oog hangt er een halve brug. De mist onttrekt de andere helft en de overkant aan het gezicht,
Aan de overkant, na ongeveer een kilomter, rij ik weer in de zon. De weg leidt door bossen en alweer kom ik op een lange weg. Kilometers lang rechtuit. Terwijl ik in de mist begon met 6 graden koelt het nu af tot 4, 3, zelfs tot 2 graden zodat mijn dashboard knippert met sneeuwgevaar. Duitse zekerheid.

Wat ik me nog herinner van deze bossen is de geur van eikenbomen. Zijn het wellicht de eikeltjes die ik ruik of verwar ik deze met rotte appeltjes en paddenstoelen. Gisteren rook ik vooral dennen in de hoge heuvels en wijn tussen de ranken.

Opeens zie ik in de verte bergen aan de horizon. Vaag getekend tegen een blauwe lucht en een beboste voorgrond. Ik nader Orthez waar ik op de markt een koffie neem en de kaart bekijk.

Na Orthez gaat het naar boven de bergen in. Het wordt weer kouder. De wegen zijn uitstekend, veel korte en veel lange bochten. De bomen staan in herfsttooi te pronken in de zon, slechts een enkele boom heeft zijn blad al laten vallen. Dat zorgt voor troep op de weg dus ik doe voorzichtig. En al draaiend en kerend kom ik boven op de pas. Gierende wind uit het dal, zon op de bol, mooi panorama en een kitschfoto van de brommer.

Als ik aan de andere kant afdaal gaat de temperatuur net zo snel omhoog als ik omlaag. En voor ik het weet is het 24 graden als ik langs het stuwmeer Aragon rij. Ik ben niet de enige motorrijder aan die kant. En zeker niet de snelste. Met recht een mooi recreatiegebied. Met heel aparte afgesleten rotsen, ruïne van een kasteel of kerk en oogverblindend knal blauw water.

Mijn weg gaat verder Ziud-Westwaarts en ik vind me verdwaald tussen dorre akkers en uitgebloeide zonnebloemen. Ergens las ik dat Spanje rood is. Rode aarde overal. Met rood stof overal. En ik zie het ook zo. Als ik herders zie met een kudde schapen. Of rollen stro. En enorme bergen met hooibalen.
Om deze figuren heen zie ik het grote niets. Kilometers lang geen boerderij, geen akker. Wel staan overal van die foeilelijke energie windmolens.

Ergens in het grote niets, als de temperatuur is opgelopen tot een slordige 27 graden, kom ik bij een bemand tankstation. Ik koop benzine, een verse fles water voor mijn camelback en een halve liter olie voor de motor. Samen met de aardige dame van het tankstation zoeken we een hotel uit, tenminste, ik vraag haar wat de kans is op een hotel in een stad zoals Medinaceli. Ze wijst op de kaart Madrid aan en zegt dat daar wel hotels zijn. En bedankt.

Ik boek via booking.com een welverdiend hotel met zwembad en voer wat olie in het motorblok. Pling zegt de telefoon: helaas kampt het hotel met technische problemen. Dus ik op zoek naar een ander hotel, nu zonder zwembad.

Nog 163 km te gaan en ik stap op. Na 50 km stap ik weer af. De zon is weer gaan dalen en teistert mijn ogen. 20 km met een hand voor mijn ogen leidt tot een nieuw plan. Ik zoek mijn pet op uit de koffer en doe deze op, onder mijn helm. De klep van de helm kan niet meer dicht maar de klep van mijn pet houdt de zon uit mijn ogen. Als ik een selfie maak zie ik dat, hoewel ik gesmeerd had, mijn wangetjes rozerood zijn gekleurd.

Maar het is gelukt en ik ben beland in een rural hotel met gezonde kost en prima voorzieningen. Het dorp is klein en veilig. Er wonen 11 mensen en de meesten zijn oud. Niemand heeft een motorrijbewijs dus die staat hier veilig. De verse knoflook uit eigen tuin brandt nog een beetje na als ik dit epistel schrijf. En op het rumoer van de overige gasten na is het hier stil. Maar niet voor lang. Snurk.