In één streep naar Gibraltar, eh Tarifa, eh Malaga
Blijf op de hoogte en volg Peter
10 Oktober 2017 | Gibraltar, Gibraltar
Vanmorgen was het eens niet stervenskoud buiten. Gewoon 14 graden. En na het slordige ontbijt, geserveerd door een morsige ober met zonder tanden, neem ik afscheid van het luxe hotel "with a view" en van de aardige receptioniste. Na twee rotondes ben ik het dorp uit en meteen zit ik tussen de olijfbomen. Kilometers olijfbomen. Grote bomen, kleine bomen, jonge stekkies en oude basten. Heuvels vol. Dalen vol. Soms dicht op elkaar en dan weer met ruimte ertussen. Soms in rechte lijnen en soms niet. Tot zover de olijven.
In Castro del Rio check ik nogmaals de bandenspanning: niets mis mee. Lekker verder knallen. De volgende mijlpaal op de rit is Puente Genil, wat ik schamp door er net langs te rijden, en Castillos. Daar kom ik weer op een markt terecht. Nu zonder fruit en etenswaar, alleen kleding voor dorps gebruik, zeg maar. Tevreden sla ik de hand aan mijn allerlaatste mueslibol met kaas en bel nog even mijn het thuisfront.
Dan volgt een prachtige route waarbij ik het heuvellandschap met olijfbomen zie veranderen in het ruigere bergwerk. Ik ben op weg naar Ronda, een beroemde stad op een breuklijn in het landschap. Deels op een hoogvlakte gebouwd met tussen twee wijken een enorme kloof. Dat de stad beroemd is wist ik van een vorige reis (Zie Spaanse Toeren) maar dat was in april, de week voor Pasen. Nu in oktober is het mogelijk nog drukker. Geen parkeerplek te vinden binnen 2 km van het centrum, massas toeristen die elkaars selfie verpesten. Wel plenty gendarmes die toezien op het naleven van goede zeden. Dus neem ik maar een foto van een buitenwijk.
Mijn instructies wijzen, als ik een dorp op mijn lijstje heb staan, steevast naar het centrum waar een kerk staat. In het dorpje Gaucin gaat het mis. Een klein bergdorpje met steegjes zo breed als een Fiat 500 en pleintjes onder 45 graden helling. En ik maar draaien en keren op zoek naar mijn wayPoint. En de politie zet telkens bordjes neer met "eenrichtingsverkeer" of "alleen voor bewoners". En als ik uiteindelijk "bestemming bereikt" hoor van mijn tomtom-stem, herhaalt zich de zoektocht naar de uitgang van hetbdorp. Had ik hier nu maar een filmpje van gemaakt.
En terwijl ik me zo verheugd had op een lunch in Gaucin. Ik denk: ik zoekmwel een ander dorp, gewoon met een een bereikbare bar met tapas. En ploeps, daar ben ik, op een terrasje van een bar met tapas. Let wel, je moet wel inventief zijn om het te ontdekken, want er staat een bord op de stoep dat wijst naar de overkant van de straat. En de man achter de bar wil me niet helpen: "I dont speak english, you have to wait for Maria". Ik besluit om een paar werk-telefoontjes af te handelen en uiteindelijk reken ik €4,50'af voor een lunch met een drankje. Ronda, eat your heart out.
Overigens: tegenover het terras is een tankstation met wasplaats. En daar staat opeens de politie uit Gaucin hun auto te wassen. Zonder betalen.
Een heerlijke stuurweg volgt naar het zuiden. Als motorrijder krijg je steeds voorrang. En mag je over doorgetrokken strepen. Je mag inhalen waar het niet mag. En dat schiet lekker op. Tomtom staat inmiddels ingesteld op Gibraltar. En als we de bergen verlaten zie ik boten op een groot blauw water. Daarna zie ik knalblauw water met in de verte een enorme rots. Ik stuur er op af en ervaar dezelfde chaotische drukte van vorige keer. Een apenrots, een mierenhoop, wat een boel mensen op zoek naar korting en gewin.
Ik druk me door en voor het verkeer en sta opeens op de stoep voor de vuurtoren. Km 90850. Hier ben ik, een foto alstublieft. En weer weg, brr. Zo snel mogelijk ga ik richting vasteland en ga naar links, naar Tarifa. Ik vind mijn tocht niet kompleet als ik ook naar het zuidelijkste puntje van Spanje rij. Langs een drukke stad Algeciras, bekend van de overtochten naar Marokko en dan naar het beachboy centrum Tarifa waar de stoere blonde mannen spelen met de wind en de golven. Ik krijg zand in mijn ogen, ben niet blond of zo. Ik zoek een blikje cola en beschutting voor de wind bij de Lidl.
Voor me staan twee mannen een enorme kar spullen op de band te laden. Heb ik weer, met mijn ene blikje cola. Vrolijk zeg ik "that is al lot fot one family man" waarop een van de mannen lacht en uitlegt dat hij Marokkaan is, and where are you from? Ik ben from Holland. OK! Dan kunnen we Nederlands praten. En daarna ontspint zich voor alle wachtende Spanjaarden een gezellig gesprek tussen een Marokkaan die in Nederland heeft gewerkt en nu naar Marokko gaat en ondergetekende, die zijn colaatje openmaakt.
Buiten regel ik een hotel. Hetzelfde hotel waar bikeshuttle zijn motorfietsen ophaalt en wegbrengt. Niet goedkoop maar wel met een restaurant en een zwembad. Na honderdvijftig kilometer snelweg ben ik gezwommen, gedoucht en gezeten aan een tafel in het restaurant. Ik heb net een borrel besteld en een bier en een biefstuk. Nog even het verslag in ruwe vorm opschrijven en dan naar bed.
Misschien nog 1 Wodka met Tequilla shotje bij het bier?
Hoera. In één streep naar Gibraltar.
Missie geslaagd.
In Castro del Rio check ik nogmaals de bandenspanning: niets mis mee. Lekker verder knallen. De volgende mijlpaal op de rit is Puente Genil, wat ik schamp door er net langs te rijden, en Castillos. Daar kom ik weer op een markt terecht. Nu zonder fruit en etenswaar, alleen kleding voor dorps gebruik, zeg maar. Tevreden sla ik de hand aan mijn allerlaatste mueslibol met kaas en bel nog even mijn het thuisfront.
Dan volgt een prachtige route waarbij ik het heuvellandschap met olijfbomen zie veranderen in het ruigere bergwerk. Ik ben op weg naar Ronda, een beroemde stad op een breuklijn in het landschap. Deels op een hoogvlakte gebouwd met tussen twee wijken een enorme kloof. Dat de stad beroemd is wist ik van een vorige reis (Zie Spaanse Toeren) maar dat was in april, de week voor Pasen. Nu in oktober is het mogelijk nog drukker. Geen parkeerplek te vinden binnen 2 km van het centrum, massas toeristen die elkaars selfie verpesten. Wel plenty gendarmes die toezien op het naleven van goede zeden. Dus neem ik maar een foto van een buitenwijk.
Mijn instructies wijzen, als ik een dorp op mijn lijstje heb staan, steevast naar het centrum waar een kerk staat. In het dorpje Gaucin gaat het mis. Een klein bergdorpje met steegjes zo breed als een Fiat 500 en pleintjes onder 45 graden helling. En ik maar draaien en keren op zoek naar mijn wayPoint. En de politie zet telkens bordjes neer met "eenrichtingsverkeer" of "alleen voor bewoners". En als ik uiteindelijk "bestemming bereikt" hoor van mijn tomtom-stem, herhaalt zich de zoektocht naar de uitgang van hetbdorp. Had ik hier nu maar een filmpje van gemaakt.
En terwijl ik me zo verheugd had op een lunch in Gaucin. Ik denk: ik zoekmwel een ander dorp, gewoon met een een bereikbare bar met tapas. En ploeps, daar ben ik, op een terrasje van een bar met tapas. Let wel, je moet wel inventief zijn om het te ontdekken, want er staat een bord op de stoep dat wijst naar de overkant van de straat. En de man achter de bar wil me niet helpen: "I dont speak english, you have to wait for Maria". Ik besluit om een paar werk-telefoontjes af te handelen en uiteindelijk reken ik €4,50'af voor een lunch met een drankje. Ronda, eat your heart out.
Overigens: tegenover het terras is een tankstation met wasplaats. En daar staat opeens de politie uit Gaucin hun auto te wassen. Zonder betalen.
Een heerlijke stuurweg volgt naar het zuiden. Als motorrijder krijg je steeds voorrang. En mag je over doorgetrokken strepen. Je mag inhalen waar het niet mag. En dat schiet lekker op. Tomtom staat inmiddels ingesteld op Gibraltar. En als we de bergen verlaten zie ik boten op een groot blauw water. Daarna zie ik knalblauw water met in de verte een enorme rots. Ik stuur er op af en ervaar dezelfde chaotische drukte van vorige keer. Een apenrots, een mierenhoop, wat een boel mensen op zoek naar korting en gewin.
Ik druk me door en voor het verkeer en sta opeens op de stoep voor de vuurtoren. Km 90850. Hier ben ik, een foto alstublieft. En weer weg, brr. Zo snel mogelijk ga ik richting vasteland en ga naar links, naar Tarifa. Ik vind mijn tocht niet kompleet als ik ook naar het zuidelijkste puntje van Spanje rij. Langs een drukke stad Algeciras, bekend van de overtochten naar Marokko en dan naar het beachboy centrum Tarifa waar de stoere blonde mannen spelen met de wind en de golven. Ik krijg zand in mijn ogen, ben niet blond of zo. Ik zoek een blikje cola en beschutting voor de wind bij de Lidl.
Voor me staan twee mannen een enorme kar spullen op de band te laden. Heb ik weer, met mijn ene blikje cola. Vrolijk zeg ik "that is al lot fot one family man" waarop een van de mannen lacht en uitlegt dat hij Marokkaan is, and where are you from? Ik ben from Holland. OK! Dan kunnen we Nederlands praten. En daarna ontspint zich voor alle wachtende Spanjaarden een gezellig gesprek tussen een Marokkaan die in Nederland heeft gewerkt en nu naar Marokko gaat en ondergetekende, die zijn colaatje openmaakt.
Buiten regel ik een hotel. Hetzelfde hotel waar bikeshuttle zijn motorfietsen ophaalt en wegbrengt. Niet goedkoop maar wel met een restaurant en een zwembad. Na honderdvijftig kilometer snelweg ben ik gezwommen, gedoucht en gezeten aan een tafel in het restaurant. Ik heb net een borrel besteld en een bier en een biefstuk. Nog even het verslag in ruwe vorm opschrijven en dan naar bed.
Misschien nog 1 Wodka met Tequilla shotje bij het bier?
Hoera. In één streep naar Gibraltar.
Missie geslaagd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
