Epiloog 1

Epiloog 1
Dag 12,rondje Pennines om het af te leren. Van 96082 tot 96313
In het kort: lang geslapen, laat ontbeten, het wordt buiten net droog als ik om tien uur wegrij. De koffers laat ik bij het hotel, alleen de topkoffer met technische dingen gaat mee. Dat rijdt wel even anders. Het gaat eerst even naar onder naar Alston; de moors liggen er donker en koud maar o zo mooi bij. Dan naar linksboven naar Lambley en voor Milton naar links naar Faram en later Amarthwaite. Dat dorp is moeilijk te vinden door een wegafsluiting.

Via de rand van de Pennines kom ik er toch en ga terug naar boven naar Lazonby. Vandaar naar Langwethby en weer terug naar boven. Dat is me toch een mooie beklimming! Op de top zie ik een restaurant met parking en focus op de vergezichten richting Lake District. Er staan twee autos en twee motorfietsen. De ene motormuis komt naar me toe, wijst op het restaurant en vraagt wie die Crispy Bacon besteld heeft. Dan zie ik dat het restaurant volledig uitgebrand is, had ik niet eens gezien.

Na de prietpraat en een foto gaat het weer richting Alston. Daar stop ik en buig over de tanktas met kaart voor de weg naar Middleston. Ik kijk op, midden in het gezicht van een hele knappe vriendelijke dame en voor ik het weet spreek ik haar aan met de vraag, waarop ik het antwoord al weet: “Is dit de weg naar Middleston?”. Haar glimlach zorgt dat de zon gaat schijnen. Of andersom, zorgde de zon voor haar verschijning. Of andersom, was ik gewoon op het juiste moment op de juiste plek?

Kortom, het is een prachtige weg van Alston naar Middleston, zeer fotogeniek laten we maar zeggen. Het is de tweede keer dat ik deze weg berijd, twee weken geleden was het hier bar en boos regenweer. Zeker als de zon even doorbreekt is het uitzicht fenomenaal. In Middleston koop ik een uitstekende koffie en eet een versgebakken scone. Daar komt een BMW sport Z4 cabrio met dak dicht, ultra ultra langzaam inparkeren. Nog eens heen en weer. Er stappen een oude grijze man (passagier) en dito vrouw (coureur) uit en ik vroeg of ze ook een handbrake U-turn kon maken. Zij lacht en later komen we even aan de praat over Schotland en reizen. Leuk.

Dan gaat het richting terug naar het hotel. Maar wel met een kleine omweg via Cowshill en Allendale. Weer een ander stukje Pennines. Aanrader deze route. Als binnenlandse afsluiter van een toch wel episch avontuur. Vooruit, dan gaan we nu even epilogen:

Het Shape of a Nation project is wat mij betreft afgesloten. Gisteren kon ik het nog niet helemaal bevatten, maar wat de eenpersoonsmotorclub hier heeft neergelegd is toch wel iets bijzonders. Ben benieuwd hoeveel mensen bereid zijn om, zoals ik, in dertig reisdagen ongeveer 12000 kilometer kustwegen te rijden. Ik ben trots op de eenpersoonsmotorclub dat we het allemaal hebben volgehouden.

Jazeker, we hebben veel geluk gehad met het weer. Op een enkele regenbui na vrijwel alle dagen de zon gezien. Soms was het koud en winderig en waren we ‘s avonds moe en in de miezer op zoek naar een hotel, zoals op Skye. En soms was het warm, droog, zonnig en namen we een relax pauze in een bubblebad op een camping bij Skegness. Maar altijd scheen de zon in mijn helm en hadden we een glimlach op ons gezicht.

Geen pech gehad, anders dan twee lekke banden: de ene in Edinburgh waarbij ik de spijker heb laten zitten, in banden die toch aan vervanging toe waren, tot bij de BMW dealer; de tweede, die ik zelf binnen 20minuten repareerde, twee dagen geleden op de parkeerplaats bij het hotel. Eindelijk kon ik het gereedschap dat ik bij me had, gebruiken. Leve de bandenkit en gereedschapset die Berrt Duursma me adviseerde.

Veel plezier gehad van een goed pak dat bestand is tegen weer en wind. Mijn Stadler pak was niet goedkoop maar absoluut de investering meer dan waard. Als anderen hun regenoverall aandeden reed ik verder. Als anderen flapperende jasjes droegen ademde mijn jas de warmte weg. Hetzelfde geldt voor mijn Goretex ademende Sidi Adventure laarzen: ze lijken zwaar maar zijn warm en reuze comfortabel. Overigens droeg ik elke dag een lichtgewicht ademende lange onderbroek en een Columbia Ultra Freeze met lange mouwen, tegen het plakken van huid tegen pak.

Veel leuke, aardige mensen ontmoet in een land dat toch wel zeer vriendelijk is voor motorrijders. Elke keer als je je helm af zet heb je aanspraak en is men je van dienst.
Diverse bijzondere slaap- en eetgelegenheden bezocht. Van douches in de kast tot aan klassieke eetzaal met bezorg-pizza.

Als je de hele dag aan het rijden bent, heb je ook tijd om na te denken. Soms denk je aan vroeger, soms aan de toekomst. Je vergelijkt wat je ziet met wat je weet, wat je kent. Maar je weet dat het anders kan, dat het beter of slechter kan. Je accepteert verschillen gemakkelijker. Het is echt een mooie one-liner: “the more we travel, the closer we get”.
Soms zit je te rijden te denken: ik wou dat ik dit kon delen, dat jij dit ook ziet. En dan accepteer je dat ik het ben die het nu meemaakt. Carpe diem.

Soms heb je geen tijd om te denken, dan is het een kwestie van overleven bij gravel in onoverzichtelijke bochten, bij inhalende auto’s als er geen plek is of tijdens je rondje van 38 minuten op het eiland Man; bij moeilijke bospaden met nat mos in het midden of bij onwaarschijnlijk mooie uitzichten: hierbij herinner ik me het noordwesten van Schotland waar ik gewoon moest stoppen omdat het teveel was.
De komende jaren zal ik nog vaak van de herinneringen aan deze rit genieten.

Voor een eerste Epiloog hou ik het hier even bij. Het was een hele opgave, een beste klus, een mooi project. Een aanrader voor motorrijders die voorzichtig op avontuur willen gaan. Ik zal dit rondje nooit meer doen. En met dat ik dit zeg, krijg ik een beetje natte ogen.
Watje! Neem er maar een borrel op. Wees trots op wat je gedaan hebt, Hünx!
Volgens mij gaat het nog wel even duren voordat alle leden van de eenpersoonsmotorclub eensgezind kunnen terugkijken op het project The Shape of a Nation.