Afscheid en nieuw begin

In plaats van een frisse duik wandel ik de vier en halve trap af, steegje uit en zonnige straat in naar de supermarkt 100 meter verderop. We nemen fruit en yoghurt voor ontbijt, met melk en multivitaminesap. Uit de topkoffer van de geparkeerde motor neem ik een potje oploskoffie mee naar boven. De airco heeft de kamer koelgehouden.

Nika, de man van Ana met wie we al een paar maanden whatsappen, komt om 09:40 de auto afleveren. Het is hun auto, goed verzorgd en in orde. Nika zal met me meerijden naar de motor garage van Slava om daar de motor voor transport te laten inkratten. Hij rijdt voorop door het drukke ochtendverkeer van Tbilisi. De motorzaak blijkt 100 meter aan de andere kant van de drukke weg te staan, een paar ingewikkelde manouevres later staan we op de stoep.

Van buiten ziet het er niet uit, van binnen is het een mooie toonzaal met een twintigtal nieuwe motoren van BMW, Ducati, KTM en Harley D. De telefoondame van gisteren blijkt een roodharige volslanke dame die alle formulieren die ik al had ingevuld nogmaals handmatig twee keer invult. Een kopieetje was mijns inziens voldoende geweest. Maar wie ben ik?

De monteur en ik nemen een paar fotos van de beschadigingen op koffers en kleppendeksel, daarna bindt ik de tas met helm en laarzen en de tas met motorpak op de koffers. 107300 en een klein beetje is de kilometerstand. Voor de verzekering moet ik 0,4% van de waarde betalen, plus de rest van het transport bedrag. Cash, want er is geen pinautomaat. Gelukkig kan het ook per telebankieren. Dan zijn we klaar. Ik neem met toch een beetje raar gevoel afscheid van de motor. 9000 mooie veilige kilometers. Trouw. 1 op 20. Gemiddelde van net 60 km/u. Halve liter olie. Geen lekke band dit keer.

Nika heeft trouw gewacht en soms geholpen met vertalen, nu stap ik bij hem in als hij naar zijn werk als ober in een grillrestaurant rijdt. Als we daar aankomen, merk ik dat mijn paspoort nog op het kopieerapparaat van de rode dame ligt. Dus kan ik zelf nog dertig kilometer Tbilisi-file trotseren voordat ik met zweet en al terug ben op ons kamertje. Maar het is gelukt. De motorspullen zijn allemaal onderweg, mijn vakantie met Odile kan beginnen.

Meer daar over op peterenodile.reislogger.nl