Verhuizen

Eigenlijk wil ik niet weg, zo heerlijk rustig en luxe en koel. En lieve mensen. En lekker ontbijt. Toch pak ik in en op. Een beetje anders ruim ik de tassen is want ik wil even kijken waar ik morgen de motor moet wegbrengen.

Op weg naar dit logistiek centrum, in de buurt van het vliegveld, maak ik een ritje rond het meer. Aan de noodkant van het meer ontwaar ik opeens een gigantisch kunst/bouwwerk op een heuvel. Het blijkt het museum van 3000 jaar Georgië te zijn. Het lijkt me leuk om dit samen met Odile te bezoeken, eventueel in combinatie met een duik in het meer. Via kleine paden kun je met een 4x4 tot aan diverse kleine strandjes komen.

Het gaat verder richting logistiek centrum. Als ik in de buurt kom schakel ik naast de Zumo met beperkingen ook Google Maps in. Uiteindelijk vind ik het centrum. Het is een ommuurd terrein van meerdere duizenden vierkante meters en ingericht als een douane zone. Ofwel, hier worden goederen opgeslagen die het land binnenkomen maar nog niet zijn ingeklaard en hier worden goederen opgeslagen die het land uitgaan en reeds zijn uitgeklaard en hier worden goederen opgeslagen die het land binnenkomen maar ook meteen weer het land uitgaan.

Er zit dus een douanier bij de poort. Samen besluiten we dat we onze transporteur contactpersoon moeten bellen. Deze man weet van niets. Ik slik maar krijg het niet benauwd. Dit gaan we oplossen. Mijn transporteur contactpersoon en ik gaan beide Slava Tavartkiladze bellen, de man die het transport organiseert. Binnen 10 minuten wordt ik teruggebeld door een dame die zich als transportdame voorstelt.

Inmiddels heb ik een berichtje gekregen dag onze Airbnb kamer in het centrum klaar is, dus rij ik terug naar het centrum. Georgisch verkeer is heel natuurlijk: eten of gegeten worden. Even niet opletten en je wordt ingehaald, voorbijgestoken, weggedrukt of afgesneden.

Bij het apartement aangekomen, aangenaam in de buurt van de Chacha Corner, moet ik een half uurtje wachten. In de schaduw bel ik met Slava. Hij stelt voor dat ik de motor morgenochtend naar hem op de zaak kom brengen. Daar gaan ze hem inkratten en verzendklaar maken. Top.

Net als ik het adres opzoek en intyp komen Anton en Nika aanlopen. Na een hartelijk begroeten rij ik naar de ingang van het apartement in een steegje tussen nr 21 en 23. Op deze wijze hebben diverse woningen en deuren het nummer 21.

Het apartement is anders dan mijn GK Villa van de afgelopen dagen. Wel veel “autentieker”. De foto’s zullen dit verduidelijken. We zitten tegen het oude centrum aan. Dus genoeg restaurantjes. Ik kijk op Tripadvisor en zie dat nr 7 Salobie Bia dichtbij zit.

Maar ik reis alleen dus ik mag aan de plank voor het raam zitten. Dat doen we dus niet. Maar andere tafeltjes zijn voor meer gasten dus kiezen of delen. Ik kies en ga. Genoeg andere restaurants. Het volgende op mijn lijst is Sakhli #11. Ook daar mag ik niet aan een tafeltje zitten maar in een fauteuil aan een koffie tafeltje. De Ojakhuri die ik bestel is volgens de ober heel groot. Dat valt wel mee, maar het is 90% vette gebakken aardappel en vier stukjes vlees waarvan er drie een bot bevatten. Ik meld mijn teleurstelling maar de over verklaart dat dit hun standaard is. Ik geef een rating van 1 op Tripadvisor en ben weg.

Zonder verwachtingen loop ik terug. Dan hoor ik live muziek en kijk op. Een mini restaurant met een jonge man die me verwelkomt. Ik vertel van het commerciele debacle van zojuis. Hij lacht en zegt “we can help you”. Ik ben verkocht en neem plaats op het mini terras op de stoep. Maak even later kennis met de gitarist zanger.

We praten over youtube en Rusland en meteen vergeten we de politiek en praten over muziek. Die jonge man, 21 jaar oud, heeft de juiste instelling en begrijpt waar het om gaat. De toekomst van een jong land.

Helaas werkt deze jongeman niet hier en gaat weg. Ook de muzikant is pauzeren. Dus ik betaal binnen en ontwaar een werkelijk bijzonder restaurantje. Hier gaan we nog eens eten!

Bijna bij ons appartement besluit ik om toch eens in het kleine kelderrestaurantje te gaan kijken. Weer een verrassing. Ook hier traditioneel eten en biologische wijn. En zo maar op kruip afstand van ons bedje.