Gruess Gott (Geht es so hoch?)

Gisteravond, de keuken was immers dicht, werd er voor alle (3) gasten en het personeel (1) een pizza koerier gebeld.
Inmiddels zat ik in de “lounge” naar een filmpje te kijken en een boek te lezen (Harari, Homo Deus, over de toekomst van de mensheid).

Na 15 minuten kwam er voor mij een kleffe pizza, maar wel met echt hotelbestek. Goed genoeg. Na het bijbehorende biertje werd ik moe. Dus vroeg naar bed. Heb zelfs niet eens gedacht aan het songfestival.

Zo om een uur of vijf word ik wakker en bedenk of ik niet had moeten kamperen of zo. Met dat mooie weer van de afgelopen dag had het best gekund. Misschien. Na nog een keer omdraaien en woelen sta ik op en loop naar balkon. Het regent. Dus mag ik van mezelf weer lekker onder dekbed.

Als het zeven uur is ga ik weer het weer controleren, het is koud en nat, veel wolken en af en toe een spatje regen. Dat zeggen windy, weeronline, das-wetter en andere internet voorspellers ook. We hopen er het beste van, immers kom ik niet voor de regen maar voor de mooie wegen met dito uitzichten.

Het plan voor vandaag is de Grossglockner Alpenstrasse. Gisteren was hij eindelijk open voor motoren, nu is hij weer gesloten voor motoren. We gaan nu binnendoor naar Oetz en dan de eerste bergweg-alpenpas. Als dat regen en kou oplevert en mist als uitzicht stel ik het plan bij en ga ik vandaag al naar Italie.

Bij Oetz komen een paar wielrenners het dal uitzeilen. Er is een wedstrijd aan de gang. Ik mag verder, bergop. En daarna linksaf de heuvels in richting Ochsengarten. De een na de andere malloot van een wielrenner komt me tegemoet de berg afsjezen. Binnenbocht, buitenbocht, levensmoe zijn ze.

Het wordt mooi bovenop, en rustig genoeg voor een plasje in de natuur en een foto van een berg. All you take is pictures, all you leave is footsteps (and a plasje). Het weer is weer fantastisch, de bergen mooi genoeg voor het eerste videootje dus ik stop bij een sneeuwwal en stap af om de Gopro aan te zetten. Wat is dat?

De Gopro is weg. Foetsie. De steun op de valbeugel zit er nog op maar de behuizing inclusief camera zijn verdwenen. Dat kan toch niet? De steun is gewoon afgebroken. Kapot. Bah.
Geen video dus. Maar de weg is zo mooi, het weer is goed, mijn humeur staat op “ avontuur” dus ik plan de volgende Alpenpas: de Gerlospass. Bij Gerlos.

Hop weer op weg, de bergen lonken. Fluks sturen we de weg weg onder de wielen. De brommer bromt, bij tijd en wijle denk ik: waarom zo ver weg als hier zoveel moois is? Echt. Duitsland en Oostenrijk (en de Dolomieten), hoelang kunnen we daar nog van genieten.

In het dal gaan we van Innsbruck via de B171 tot aan het Zillertal, rechts richting Zell am Ziller en dan links naar Gerlos. Onderaan de bergen heb ik wel even internet gecheckt of de pas open is. Voor mij wel, zeggen ze. Dankeschoen veel beleefd.

De Gerlospas is heerlijk. Goed te rijden en het leuke is dat als je denkt dat je er bent, er nog een paar bochten uit de hoge hoed worden getoverd. De kilometers verdwijnen als de vergezichten verschijnen.

Bij Kaprun / Zell am See gaan we nog even met zijn allen tanken voor we de Grossglockner gaan verschalken. De man in het hokje, die zonder blozen 20,- euro tolgeld vraagt, waarschuwt dat het bovenop nog winter is met sneeuwresten en zo. Ik beloof op te passen bovenop de pas.

Het gaat met 12% snel naar boven. Het groen wordt bruin en kaal en dan grijs met wit. Wit wint. Metershoog naast de weg en af en toe brokjes op de weg. Het natte wegdek in de bochten remt beter af dan een bordje met “vorsicht”. Toch heb ik tijd voor een paar foto’s. Het is inderdaad een prachtige weg en ik heb respect voor de mannen en vrouwen die hier, voor ons toeristen, de weg vrij houden van sneeuw en ijs.

Dan kantelt het perspectief en gaan we weer naar beneden. Aan de noordkant, waar ik tankte, was het 23 graden. Bovenop de berg was het 3 graden. En nu tellen de graden weer door tot.... max 15. Want het wordt grijs en het gaan druppelen. Da’s niet de bedoeling beste weergoden.

In Lienz is het weer gelukkig weer goed. Alleen vanwege het stadsfeest zijn de hotelletjes vol of niet aanwezig. Dan maar iets verderop, in Kartitsch, geboekt.

En wat hebben we weer een geluk. Een prachtig, net vernieuwd hotel op een basis van een honderden jaren oud fundament. Met grote kamers waar de hele eenpersoonsmotorclub alle ruimte heeft, ruime bar met Ibiza Lounge muziek, een restaurant dat werkt en zelfs een sauna in de kelder. Voor eur 65,- een koopje.

Dat kan toch niet waar zijn? Dus ik ga met de badhanddoek om de heupen de keldertrap af naar de sauna. Het is heus waar. Diverse hokjes en stoomsauna en een keiharde douche. Daar knapt de eenpersoonsmotorclub van op, zal ik u zeggen.

Even relaxen met een biertje op de luxe kamer, onder het afdakje met wat bosregen op de achtergrond. Dan gaan we plaatsnemen in de bar en schrijven nog wat op internet. Totdat de aangename bardame me maant om plaats te nemen aan mijn tafeltje, voor het voorgerecht.

In tegenstelling tot gisteren gaan we vandaag verzorgd worden met gastronomisch exquise gerechten. Gang 1 bestaat uit stukjes gerookte forel met smaakjes van steureitjes, rucola en kleine sausdruppels. Gevolgd door Gang 2 bestaande uit een paddestoel soep met kummel en kaas, pittig gekruid, met eigengebakken brood met pompoenpitjes.

Er liggen nog steeds twee paar bestek naast het bord en zelfs nog een vork met lepel op de plek van het toetjesbestek. Vijf gangen?

Gang nummer 3 is warm zacht deeg met kaasvulling, gegarneerd met uitgebakken chorizoblokjes van 3mm en een weinig strooisel van parmezaanse kaas. Slechts overtroffen door Gang 4 met een paar lapjes Rundfilet op wortelpuree.

Als het oud-duitse stel tussen ons in opstapt, krijg ik de kans om met goed fatsoen de eveneens alleen zittende dame van twee tafels verder, uit te nodigen aan ons tafeltje voor het gezamenlijk nuttigen van Gang Nr 5 : een warm chocolade gebakje met vanille ijs.

Ina, de dame in kwestie, blijkt een bereisd type te zijn met een imposante baan in overheidsdienst, als dierenarts toeziend op de regels rond geneesmiddelen in ons nog levende voedsel. Ze is nu op zoek naar grond voor een woning, er ontspint zich een aangename conversatie. Totdat mijn gegaap er een eind aan maakt.

Morgen weer een nieuwe dag.