Van kust naar binnenland
Blijf op de hoogte en volg Peter
21 Mei 2019 | Kroatië, Ogulin
Waar was ik gebleven?
O ja, het zou niet laat worden.
Escaloppe ljublianoise, ofwel, een cordon bleu. Groot. Met een bord friet, grote friet, groot bord, snel volle buik.
Vanmorgen net voor de wekker wakker, precies 07’00 komen de schoonmakers de was doen in de kamer tegenover me. Ik moest toch opstaan. Het regent. We maken de planning voor vandaag en halen er meteen 200 km vanaf.
In de druipregen de tassen aan de motor hangen, het jackzeiltje (de hoes van Jacklien) droogschudden en opstap. Richting Pula via Porec, dus de grens van Slovenie naar Kroatië. Hier wel dubbele pascontrole maar volgens mij meer voor de vorm dan voor echt.
De weg langs de kust doet me meer dan eens denken aan Italie, met af en toe dorpen op heuvels net als in Toscane en veel dorpjes, langgerekt aan de kust, met hotels, pensions, barren en ouden van dagen die in dit (normaliter) warme land hun pensioen opmaken.
Kroatie heeft een Italiaanse geschiedenis, blijkt ook uit de soms tweetalige borden langs de weg. Ik begrijp nu beter waarom veel mensen naar Istrie gaan voor vakantie. Deze put van Pula heet Istrie, was ik dat vergeten te melden? Hoe verder richting punt hoe meer campings en (mega)hotel complexen verschijnen. In het hoogseizoen zal het hier wel druk zijn.
Gisteren vertelde David dat het de koudste en natste meimaand ooit was. Dat mag ik meemaken, met dikwijls een miezer en 12 graden. Toch is het aan de kust, zoals vaker, beter dan landinwaarts waar ik wolken zie hangen, terwijl het van zee af lichter wordt.
Als ik in Pula een broodje en koffie koop bij een pompstation, overigens uitstekende koffie, prima sanitair, lekker broodje, zit de verkoopster te hannessen met het betaalpinapparaat. Ze toetst wat in, vraagt om mijn pin die ik intoets en dan zegt ze dat het mislukt is, of ik bij het andere apparaat nogmaals wil proberen.
Peter is niet op zijn achterhoofdje gevallen dus pakt de abn app en controleert: inderdaad, gewoon afgeschreven. Haar baas weigert zelfs op het schermpje te kijken en hannest nog even mee. Ik vertrek echter en ze houden me niet tegen. Hha.
In het dorpje Rabac, rustig aan een baai, eet ik mijn broodje en drink wat lauwe cola van gisteren. Heerlijk. Regelmatig wensen Duitse dames me Guten appetit en Engelse dames gapen de motor aan en verbazen zich over de koffers. Aanspraak genoeg, als grijze duif genietend op een muurtje.
Het wordt tijd om langs Rijeka te rijden om daarna het binnenland in te gaan. Regent het dat regent het maar.
En dat doet het. We stijgen de bergen in en de temperatuur daalt weer naar een belabberde 7,5 graden. Het hoost tussen de buien door. Totdat we over de toppen zijn en gaan dalen richting Ogulin. In de 60 km lange tocht door bossen en langs hoogvlakten kom ik zegge en schrijven 2 auto’s tegen. E’en aan het begin en een aan het einde. Een uur lang niemandsland met de laatste 20 km volop kuilen en scheuren. Hard werken dus.
O ja, van rechts komt op een gegeven moment een roofvogel op mijn voorwiel af gedoken. Tjonge. Wat is zo’n vogen groot van dichtbij. En gelukkig snel genoeg om voor me langs te duiken.
En in het bos daarna komt van links een eekhoorn de weg op gehuppeld. Spring spring spring. Ik roep nog “ Pas op beest!”, terwijl ik rem op de natte weg. Volgens mij was het geen steentje waar ik overheen reed en is de eekhoorn vroegtijdig gaan hemelen. Sorry.
In Ogulin stop ik om op de telefoon een hotelletje te zoeken. Op dat moment stopt de telefoon. Stroom op. En het verlengsnoertje werkt niet. En ik heb het koud. Gelukkig komt daar het zonnetje dunnetjes door de wolken, met achter zich aan een flinke wind.
Op de bonnefooi rij ik het dorp in en zie een hotel. Met vier sterren. Ik rij door. Tot aan waar ik nu zit. Boven een bar en boven een speelautomaten hal. Naast het spoor. Maar goed, schoon en niet duur. Ik word weer warm en blij.
Toch dus weer een dankbare mooie dag. Morgen ga in richting Srebrenica. Daarna Mostar. Daarna nog meer onbekende streken.
O ja, het zou niet laat worden.
Escaloppe ljublianoise, ofwel, een cordon bleu. Groot. Met een bord friet, grote friet, groot bord, snel volle buik.
Vanmorgen net voor de wekker wakker, precies 07’00 komen de schoonmakers de was doen in de kamer tegenover me. Ik moest toch opstaan. Het regent. We maken de planning voor vandaag en halen er meteen 200 km vanaf.
In de druipregen de tassen aan de motor hangen, het jackzeiltje (de hoes van Jacklien) droogschudden en opstap. Richting Pula via Porec, dus de grens van Slovenie naar Kroatië. Hier wel dubbele pascontrole maar volgens mij meer voor de vorm dan voor echt.
De weg langs de kust doet me meer dan eens denken aan Italie, met af en toe dorpen op heuvels net als in Toscane en veel dorpjes, langgerekt aan de kust, met hotels, pensions, barren en ouden van dagen die in dit (normaliter) warme land hun pensioen opmaken.
Kroatie heeft een Italiaanse geschiedenis, blijkt ook uit de soms tweetalige borden langs de weg. Ik begrijp nu beter waarom veel mensen naar Istrie gaan voor vakantie. Deze put van Pula heet Istrie, was ik dat vergeten te melden? Hoe verder richting punt hoe meer campings en (mega)hotel complexen verschijnen. In het hoogseizoen zal het hier wel druk zijn.
Gisteren vertelde David dat het de koudste en natste meimaand ooit was. Dat mag ik meemaken, met dikwijls een miezer en 12 graden. Toch is het aan de kust, zoals vaker, beter dan landinwaarts waar ik wolken zie hangen, terwijl het van zee af lichter wordt.
Als ik in Pula een broodje en koffie koop bij een pompstation, overigens uitstekende koffie, prima sanitair, lekker broodje, zit de verkoopster te hannessen met het betaalpinapparaat. Ze toetst wat in, vraagt om mijn pin die ik intoets en dan zegt ze dat het mislukt is, of ik bij het andere apparaat nogmaals wil proberen.
Peter is niet op zijn achterhoofdje gevallen dus pakt de abn app en controleert: inderdaad, gewoon afgeschreven. Haar baas weigert zelfs op het schermpje te kijken en hannest nog even mee. Ik vertrek echter en ze houden me niet tegen. Hha.
In het dorpje Rabac, rustig aan een baai, eet ik mijn broodje en drink wat lauwe cola van gisteren. Heerlijk. Regelmatig wensen Duitse dames me Guten appetit en Engelse dames gapen de motor aan en verbazen zich over de koffers. Aanspraak genoeg, als grijze duif genietend op een muurtje.
Het wordt tijd om langs Rijeka te rijden om daarna het binnenland in te gaan. Regent het dat regent het maar.
En dat doet het. We stijgen de bergen in en de temperatuur daalt weer naar een belabberde 7,5 graden. Het hoost tussen de buien door. Totdat we over de toppen zijn en gaan dalen richting Ogulin. In de 60 km lange tocht door bossen en langs hoogvlakten kom ik zegge en schrijven 2 auto’s tegen. E’en aan het begin en een aan het einde. Een uur lang niemandsland met de laatste 20 km volop kuilen en scheuren. Hard werken dus.
O ja, van rechts komt op een gegeven moment een roofvogel op mijn voorwiel af gedoken. Tjonge. Wat is zo’n vogen groot van dichtbij. En gelukkig snel genoeg om voor me langs te duiken.
En in het bos daarna komt van links een eekhoorn de weg op gehuppeld. Spring spring spring. Ik roep nog “ Pas op beest!”, terwijl ik rem op de natte weg. Volgens mij was het geen steentje waar ik overheen reed en is de eekhoorn vroegtijdig gaan hemelen. Sorry.
In Ogulin stop ik om op de telefoon een hotelletje te zoeken. Op dat moment stopt de telefoon. Stroom op. En het verlengsnoertje werkt niet. En ik heb het koud. Gelukkig komt daar het zonnetje dunnetjes door de wolken, met achter zich aan een flinke wind.
Op de bonnefooi rij ik het dorp in en zie een hotel. Met vier sterren. Ik rij door. Tot aan waar ik nu zit. Boven een bar en boven een speelautomaten hal. Naast het spoor. Maar goed, schoon en niet duur. Ik word weer warm en blij.
Toch dus weer een dankbare mooie dag. Morgen ga in richting Srebrenica. Daarna Mostar. Daarna nog meer onbekende streken.
-
21 Mei 2019 - 19:57
Odile:
Heerlijke verhalen weer Peter! Tussen de buien door genoeg om te genieten -
21 Mei 2019 - 20:36
Margit Lukkezen:
Ik reis met je mee. Ik voel bijna de kou en nattigheid maar ook de lol en uitdaging van deze bijzondere motortrip. -
21 Mei 2019 - 20:36
Margit Lukkezen:
Ik reis met je mee. Ik voel bijna de kou en nattigheid maar ook de lol en uitdaging van deze bijzondere motortrip. -
22 Mei 2019 - 02:44
Bea:
De gebraden duiven vliegen je niet in de mond. Gelukkig blijf je positief. -
22 Mei 2019 - 17:48
Marian:
Nog geen week onderweg, maar al veel meegemaakt. Leuk om te lezen Peter. Ben nu al benieuwd naar je enthousiaste verhalen en foto's. Jammer dat de filmcamera gesneuveld is, maar met je telefoon zul je ook vast filmpjes maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
