Verandering van plan
Blijf op de hoogte en volg Peter
02 Juni 2019 | Turkije, Göreme
De weersverwachting geeft droog weer aan, schreef ik gisteren.
Weet u, die regenwolk familie van gisteren? Die heeft gisteren er een feestje van gemaakt met donder en bliksem en de hele ratteplan. Zodat ze vandaag een dikke mist hebben neergelegd. Ja, dat is droog.
Maar. Als ik weeronline, windfinder en windy check wordt het vandaag weer nat. En morgen ook, zeker aan de noordkant van Turkije waar ik wilde rondrijden.
Tijdens het ontbijt, wat overigens druk bezet was, heb ik mijn plan omgegooid en de route uitgezet om naar Cappedocië te gaan. Een unieke rotsformatie-bergstreek schuin rechts onder Ankara. Ik zit nu links boven de hoofdstad, dus moet er of doorheen (geen trek in) of er omheen. Dat laatste laat ik aan Eva over. Ik besluit om gewoon haar te volgen in de snelste weg, wetende dat ik vandaag dus vijf uur moet rijden. Maar liever dat, dan weer allerlei regenbuien trotseren.
Overigens maakt Ankara indruk door de uitgestrektheid, elke heuvel is volgebouwd met een wijk met veel hoogbouw. Ook maakt de hoeveelheid nieuwbouw indruk. Het is nu zondag, Ramadan, het hele land heeft 9 dagen vakantie tot en met suikerfeest aanstaande woensdag. Het is dus redelijk rustig op de drie- en soms vierbaans snelweg.
Die pret is voorbij als we een verbindingssnelweg nemen van Ankara naar het oosten, richting Samsun. 20 kilometer file. En dan een Turkse file. Dat betekent dat de vluchtstrook ook wordt gebruikt. En dat menig bestuurder zich gedraagt als een motorrijder en van links naar rechts en terug beweegt om auto’s in te halen. Gekkenwerk.
De meeste Turken gebruiken hun buitenspiegels noch richtingaanwijzers en slechts een enkeling maakt plaats voor de eenpersoonsmotorclub die zich behoedzaam doch kordaat naar voren werkt. Wat wil je, van de 22 graden vanmorgen zij er 11 bijgekomen zodat we met een gezonde 33 graden echt wel een beetje rijwind kunnen gebruiken.
Dan splitsen de wegen en gaat het weer beter. Stukken beter. Noordelijk van Ankara zien we heuvels die bebost zijn, afgewisseld met akkers en soms velden met olijfbomen. In de buurt van Ankara zijn alle bomen verdwenen (gekapt?) maar de uitgestrekte weide- en akkervelden blijven. Het wordt wel uitgestrekter.
Als ik Kirsehir maar haal, dan kijk ik daar wel verder, zo had ik vanmorgen gepland. Maar zodra ik in Kirsehir aankom en bij de Shell weer eens bijtank, met drie enthousiaste bedienden, heb ik nog energie over om naar Göreme te rijden, 100 km verderop maar wel in het hart van Cappedocië.
Overigens, als ik in Kirsehir voor het stoplicht sta, komt er een auto naast me staan “welcome in Turkye” wordt er geroepen. In vloeiend Amerikaans word ik aangesproken inclusief “where are you from” en “where are you going?”. Als ik “Göreme” zeg worden ze enthousiast, dat is uniek in de wereld.
100 voorspoedige kilometers verder rij ik naar een hotel met een zwembad (dank zij Booking.com) en vraag om een kamertje. Voor twee nachten. Morgen ga ik de toerist uithangen en ga met een minibus een rode toer maken.
Bier kun je hier alleen stiekem kopen. De supermarkt heeft “geen idee!” waar je alcohol kunt kopen. Dan zie ik een neon bordje “whisky” bij een stalletje. Bingo. Blikjes in de rugzak en terug naar het hotel.
Nu eerst een frisse duik, dan zien we wel weer verder.
Zoals dat die Iraanse dame langs komt lopen en vraagt of het water koud is. “Koud is relatief”, zeg ik om het gesprek niet meteen met Ja of Nee af te kappen. Hierdoor komen we aan het praten over dat ze in de USA woont maar nu alleen met haar 14-jarige zoon op pad is. Ze zou graag weer eens naar Iran gaan, maar wil voor haar kinderen gee problemen maken. Rare politici toch. Leuk is wel dat ze Bloemendaal kent, en een stad die eindigt op “burg” aan de Duitse grens.
In het dorp zoek ik een tent waar je Efes kunt drinken bij het diner. Ik kom terecht in een tent waar ik zelfs een Duvel kan krijgen. Daar raak ik aan de klets met een jong stel uit Canada, geëmigreerd uit Korea. Ze zijn onder de indruk van mijn reis en de Garmin die sporen zet waar ik geweest ben. Het is overigens opvallend hoeveel oosterse mensen in het dorp rondlopen. Het is hier natuurlijk gruwelijk toeristisch.
Met nogal wat hondengeblaf als begeleiding wandel ik naar mijn Flintstone Holiday Cave Hotel. Morgen in het busje.
Weet u, die regenwolk familie van gisteren? Die heeft gisteren er een feestje van gemaakt met donder en bliksem en de hele ratteplan. Zodat ze vandaag een dikke mist hebben neergelegd. Ja, dat is droog.
Maar. Als ik weeronline, windfinder en windy check wordt het vandaag weer nat. En morgen ook, zeker aan de noordkant van Turkije waar ik wilde rondrijden.
Tijdens het ontbijt, wat overigens druk bezet was, heb ik mijn plan omgegooid en de route uitgezet om naar Cappedocië te gaan. Een unieke rotsformatie-bergstreek schuin rechts onder Ankara. Ik zit nu links boven de hoofdstad, dus moet er of doorheen (geen trek in) of er omheen. Dat laatste laat ik aan Eva over. Ik besluit om gewoon haar te volgen in de snelste weg, wetende dat ik vandaag dus vijf uur moet rijden. Maar liever dat, dan weer allerlei regenbuien trotseren.
Overigens maakt Ankara indruk door de uitgestrektheid, elke heuvel is volgebouwd met een wijk met veel hoogbouw. Ook maakt de hoeveelheid nieuwbouw indruk. Het is nu zondag, Ramadan, het hele land heeft 9 dagen vakantie tot en met suikerfeest aanstaande woensdag. Het is dus redelijk rustig op de drie- en soms vierbaans snelweg.
Die pret is voorbij als we een verbindingssnelweg nemen van Ankara naar het oosten, richting Samsun. 20 kilometer file. En dan een Turkse file. Dat betekent dat de vluchtstrook ook wordt gebruikt. En dat menig bestuurder zich gedraagt als een motorrijder en van links naar rechts en terug beweegt om auto’s in te halen. Gekkenwerk.
De meeste Turken gebruiken hun buitenspiegels noch richtingaanwijzers en slechts een enkeling maakt plaats voor de eenpersoonsmotorclub die zich behoedzaam doch kordaat naar voren werkt. Wat wil je, van de 22 graden vanmorgen zij er 11 bijgekomen zodat we met een gezonde 33 graden echt wel een beetje rijwind kunnen gebruiken.
Dan splitsen de wegen en gaat het weer beter. Stukken beter. Noordelijk van Ankara zien we heuvels die bebost zijn, afgewisseld met akkers en soms velden met olijfbomen. In de buurt van Ankara zijn alle bomen verdwenen (gekapt?) maar de uitgestrekte weide- en akkervelden blijven. Het wordt wel uitgestrekter.
Als ik Kirsehir maar haal, dan kijk ik daar wel verder, zo had ik vanmorgen gepland. Maar zodra ik in Kirsehir aankom en bij de Shell weer eens bijtank, met drie enthousiaste bedienden, heb ik nog energie over om naar Göreme te rijden, 100 km verderop maar wel in het hart van Cappedocië.
Overigens, als ik in Kirsehir voor het stoplicht sta, komt er een auto naast me staan “welcome in Turkye” wordt er geroepen. In vloeiend Amerikaans word ik aangesproken inclusief “where are you from” en “where are you going?”. Als ik “Göreme” zeg worden ze enthousiast, dat is uniek in de wereld.
100 voorspoedige kilometers verder rij ik naar een hotel met een zwembad (dank zij Booking.com) en vraag om een kamertje. Voor twee nachten. Morgen ga ik de toerist uithangen en ga met een minibus een rode toer maken.
Bier kun je hier alleen stiekem kopen. De supermarkt heeft “geen idee!” waar je alcohol kunt kopen. Dan zie ik een neon bordje “whisky” bij een stalletje. Bingo. Blikjes in de rugzak en terug naar het hotel.
Nu eerst een frisse duik, dan zien we wel weer verder.
Zoals dat die Iraanse dame langs komt lopen en vraagt of het water koud is. “Koud is relatief”, zeg ik om het gesprek niet meteen met Ja of Nee af te kappen. Hierdoor komen we aan het praten over dat ze in de USA woont maar nu alleen met haar 14-jarige zoon op pad is. Ze zou graag weer eens naar Iran gaan, maar wil voor haar kinderen gee problemen maken. Rare politici toch. Leuk is wel dat ze Bloemendaal kent, en een stad die eindigt op “burg” aan de Duitse grens.
In het dorp zoek ik een tent waar je Efes kunt drinken bij het diner. Ik kom terecht in een tent waar ik zelfs een Duvel kan krijgen. Daar raak ik aan de klets met een jong stel uit Canada, geëmigreerd uit Korea. Ze zijn onder de indruk van mijn reis en de Garmin die sporen zet waar ik geweest ben. Het is overigens opvallend hoeveel oosterse mensen in het dorp rondlopen. Het is hier natuurlijk gruwelijk toeristisch.
Met nogal wat hondengeblaf als begeleiding wandel ik naar mijn Flintstone Holiday Cave Hotel. Morgen in het busje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
