Weg is weg

Gisteren wist ik niet wat ik morgen, dus vandaag, zou gaan doen. Eigenlijk ben ik per ongeluk in Achaltsiche terecht gekomen. En omdat ik de telefoonwinkelsluitingstijd (3x woordwaarde) miste botste ik per ongeluk op hotel Lomsia, een hotel met drie bussen Duitse gris-riche.
Pas tijdens het feest met de eenpersoonsmotorclub, waarbij we wel twee keer het glas hebben mogen heffen op de behouden aankomst in Georgie, werden er plannen gesmeed een routes beraamd. We gaan naar het zuiden!

Het feest overigens was niet helemaal in stijl, de catering bleef achter in snelheid zodat het laatste proost op de hotelkamer werd gegeven. Tijdens de show met de landkaart en google maps, Peter, nog bedankt voor de prima uiteenzetting. De meeste leden waren echter al in bed en snurkten. Het was lekker koel.

Vanmorgen hebben we de route op papier gezet want de Zumo is niet betrouwbaar. Soms stuurt ze ons de bosjes in, in andere gevallen kent ze de hoofdstad van een land niet eens! De leden zijn het unaniem eens: na de vakantie gaat de Zumo in de verkoop.
Maar goed, de route was eerst dezelfde 70 kilometer naar Achalkalaki. Ik dacht dat dit een slechte weg was. Daarna naar de grensovergang bij Bavra (bekend bij Zumo, maar alleen via zandwegen: NOT).

Op weg naar de grens haal ik een Duitse wereldfietser in. Hij kent de duitse dame van gisteren en wil eerder dan haar in Iran zijn. Later op de dag kom ik haar niet meer tegen dus ze heeft een andere route gekozen of is later vertrokken.

De weg naar de grens was eerst slecht. Met kuilen en gaten. Daarna werd hij slechter. Met af en toe asfalt tussen het gravel. Daarna was de weg weg. Alleen nog maar rots en kei en grind als het meezat. Het verkeer, en met name de vrachtwagens, had er diepe voren en kuilen in gemaakt. Vijf kilometer voor de grens, we hadden toen al 10 kilometer moeten buffelen, waren de wegwerkers bezig met hun werk. Stel je voor: bulldozers en walsmachines terwijl het verkeer gewoon doorgaat.

Dan komt de grensovergang in zicht. Netjes, schoon, niet effectief of efficient, wel grondig.
Poort 1 uit Georgie : pas is OK.
Voor Poort 2: man met pet: bagagekoffers open maken.
Poort 2: paspoort, rijbewijs, kentekenbewijs, alles wordt gekopieerd maar handmatig ingetoetst
Na poort 2 springen twee agenten op, ik stop: paspoort, kentekenbewijs, koffers open maken, kledingzak losmaken en naar binnen op de röntgen machine. OK
Parkeren, met papieren naar binnen voor inklaring motor. Kosten 11 euro (ik krijg van €50,- het wisselgeld in DRAM) en kwartier formulieren invullen. Ik ben overigens de enige reiziger tot op dit moment, er komt een tweede persoon zich melden.
Na de inklaring moet ik een verzekering kopen, ander loket, andere hal.
Weer kenteken en paspoort en nu 5800 DRAM betalen. Dat kan. Nu ben ik klaar.
Terug naar de motor, alles opbergen en ... poort 3.
Poort 3 : paspoort en kentekenbewijs en inklaringsbewijs. OK.
Een uur later ben ik in Armenië, mijn toefje op de taart, met Nedeland erbij het 21e land van deze vakantie.

De weg is hier weer beter, zeg maar zo slecht als hij vanmorgen begonnen is. Na twee kilometer komt een wereldfietser van een parkeerplaats en wenkt. Ik keer en we praten. Hij is Oostenrijker en al drie maanden onderweg, nu richting Roemenie waar zijn familie hem komt ophalen. Ik vertel hem dat de weg naar Georgie bar slecht is, hij vertelt dat de weg naar Sevan steeds beter wordt. De Oostenrijker heeft gelijk. De weg wordt beter.

In Vanadzor maak ik nog iets mee. Terwijl ik een file inhaal rijden voorop steeds meer auto’s met alarmlichten aan. In Turkije is het de gewoonte om bij huwelijken luid toeterend door de stad te toeren, in Armenie is het dus de gewoonte om twee of drie auto’s voor de lijkwagen uit te laten rijden en het verkeer knipperend stop te zetten. Ik weet dat niet en haal onnozel de file in, voor en achter mij doen onnozele Armeniers het zelfde. Na de eerste begrafenis stoet halen we de volgende in. Dan kom ik langs het kerkhof waar al op drie (!) plekken teraardebestellingen gaande zijn. Normaal is het er doodstil, nu is het er stervensdruk.

Armenie is vloeiender en glooiender dan wat ik tot nu van Georgie heb gezien. We hebben nu al twee en net voor Sevan drie passen gehad met steeds mooier asfalt. Als we bij Sevan komen staan er her en der visverkopers langs de weg die met hun armen aangeven hoe groot de vis wel niet is. Ik passeer weer een wereldfietser, waarbij ik opmerk dat ik meer Nederlandse en Duitse fietsers heb gezien dan auto’s. Ik moet op maps.me kijken waar mij hotel is en de Duitse fietser stopt naast me. Ook hij gaat naar Sevan, daarna door naar Iran. Hij was al in Oekraine en Rusland en Georgie. Bikkels zijn het toch.

Ik kom aan in mijn rustieke hotel: een gebouw achter het restaurant. Origineel, zeg maar. Heerlijk rustig, weer de enige gast, zodat de hele eenpersoonsmotorclub het hotel bezet. En mogelijk ook meteen het restaurant vult. We shall see!