Dag 2 van Newcastle naar Oban

De ochtend begint voor ons Nederlanders weer een uur te vroeg. In Engeland is het een uur later.
Net als vorig jaar ontbijt ik met een koffie en een lekker müsli bolletje aan dek in de zon. Het is wel een beetje fris en er staat ook een beetje (koude) wind. Niet zeuren want het is droog en de voorspellingen zijn perfect.

Als de boot in de buurt van de kade komt verstoppen honderden reizigers de trappen naar de autodekken. Waarom toch die haast? We hebben tijd genoeg en na het van boord gaan moeten we toch weer in de rij staan voor de douane. En dat is stom! Want ze hebben de aanrij-route lichtjes bergop gemaakt. Dus alle auto’s en motoren moeten draaien en weer schakelen en remmen en zeker voor motorrijders is dat slap stom. Als ze dat nu eens licht bergafwaarts zouden doen, dan kan al het verkeer met de motor uit rustig in de vrij naar het hutje rijden waar Jan met de pet vraagt of wij de helm even afzetten om te zien of de foto wel klopt.

Even een tip: ga niet in de rij staan waar alle motorrijders staan want die rij is echt veel langzamer.

Ik rij Engeland in, heerlijk die eerste paar rotondes. Sommige groepjes motoren zie je elkaar al meteen kwijt raken. Lachten, gaan ze netjes aan de rechterkant van de weg op elkaar wachten. Links rijden man!

Langs diverse wegopbrekingen en met hulp van TomTom die me langs een file leidt, ga ik via een stuk van de Hadrians wall naar Kieler Water, een stuwmeer met veel toeristische attracties. Aan het meer hou ik een korte pauze.

Binnendoor zoek ik kronkelwegen naar Selkirk waar ik een sandwich en pint melk als lunch neem. Ik betrap me een uurtje later op gapen dus ga voor een koffie en een mars naar Peebles. Fris rijdt de eenpersoonsmotorclub weer verder en prompt, als we een rotonde ronden, stappen kordaat vier stoere mannen de weg op. "Hallo mannen!" roep ik. Want het zijn de vier van de boot. Wat een toeval dat zij hier zijn, dat ik hier ben en dat ik net langskom als zij willen oversteken. . .

Na Peebles ga ik onderlangs voorbij aan Glasgow en geraak in de heuvels van hoger Schotland. Via Kilsyth en Drymen kom ik bij de fjorden van Inveraray en schiet een foto van zowel het dorp als van het kasteel.

Dan gaat het richting Oban en ik kan het niet laten. We rijden aan het einde van een mooei dag ook nog over een Glen Lonan: 12 km single track met jonge lammetjes en oude hooglanders, jachtvogels en zelfs een overstekend ree-beest. Jawel. Ruig hoor.

Als ik in Oban ben aangekomen heb ik al snel het B&B gevonden waar vorig jaar deel 1 van de toer is geëindigd. Morgen gaat vanaf hier deel 2 beginnen.
Snel haal ik de koffers er af en zet deze in de gang. “Het is rustig”, zegt meneer Hamilton. Ik denk dat er gewoon maar 1 kamer bezet is met een eenpersoonsmotorclub. Die kamer loop ik in en ga lekker douchen in de douche in de kast.

Na het dagelijkse telefonische contact met het thuisfront en het o zo verdiende blikje bier gaan we zo meteen maar eens even eten. Kijken wie of wat ik tegenkom. Slenterend langs de kade is het uitzicht over het water magnifiek. Achter me straalt zowaar een stuk regenboog in de blauwe lucht. Voor me beginnen de lichtjes in de stad over de haven te schijnen. Daar moeten toch wel restaurantjes zijn?
Nou nee. Dicht of gesloten. Alleen die pizzeria van vorig jaar is open, net als de snackbar. Er hangt wel een dikke rook over het water en het ruikt naar een soort van Barbecue. Als ik op zoek ga, zie ik opeens vuur en rook op de heuvel naast de stad. Een aantal brandweerlieden kijkt en loopt rond. Geen paniek, zeker een oefening.

Genoeg geroken, nu naar een tafeltje. Op zoek naar voedsel loop ik langzaam door het centrum terug naar het B&B en uiteindelijk neem ik plaats in de bar schuin tegenover. Onder het genot van een hamburger met friet kijk ik naar schaars geklede maar zwaar getatoeëerde dames en slonzig geklede en ongeschoren pummels die proberen te pool-biljarten. Pintje weg, bordje leeg. Einde mooie dag.