Dag 4 van Bowmore naar Campbeltown
Blijf op de hoogte en volg Peter
06 Mei 2017 | Verenigd Koninkrijk, Carnlough
Om te beginnen heb ik de twee zijkoffers en de tent achtergelaten in het hotel.
Ook de kledingtas blijft daar achter, die haal ik 's middags op weg naar de avondboot wel op.
Iets zwaarder van een stevig ontbijt en lichter zonder 30 kg aan bagage (volgens mij heb ik echt weer veel te veel meegenomen) stap ik op en ga een nieuwe zonnige dag tegemoet.
Buitenom rij ik over een singletrack naar Port Aisgail, veel landerijen met vee en akkers met ontluikend gezond spul. De 3000 inwoners van Islay hebben het volgens mij niet zo slecht.
Te vroeg dus kort distilleerderij Braigahhaibn
Dan bootje Jura, 1 weg, website justliketravel over jura.
Langs distill en door, in een bosje het eerste hert.
Bocht na bocht hobbelig single track. Monotoon nee, wel overweldigend dat plots blijkt dat je kms zeventig rijdt op een spoortje van 50-60 cm. Tot weer een heuvel met uitzicht of juist een baai met kleuren bruin en groenzwart tegen een strakblauwe hemel en azuurblauw water. Ik las dat jura het herten eiland is met een populatie van. 6000 tegen 160 menselijke bewoners. En dan springen er twee herten de weg op en rennen een stuk voor me uit. Een ervan zet ik op de foto.
Hetis ook uitkijken voor lammetjes die links rechts voor achteruit springen als je aan komt rijden. Dan neemt het ruige landschap het weer over. Zonovergoten. Met nog minder wolken dan gisteren. Na 40 km komt het bord : einde public road 3 mls. Ik kom bij een hek met de aanduiding omnhet achter me te sluiten. De weg wordt eeb pad. Met modder en grint. Gelukkig heb ik een offroad training gedaan dus ben niet bang en kom na een 5 km weer bij een hek. Nu met een paar grote hooglanders die graag naar buiten willen. Ik wel, zij niet. En weer gaat het pad verder. Nu wordt het erg bar
Met grint en gaten en bij een watervalletje hou ik het voir gezuen, ik moet deze 45 km ook weer terug omnnog meer van Islay te zien.
Op de heenweg was ik er al langs gekomen, of beter gezegd, er doorheen. De Jura distilleerderij is niet zozeer ín de hoofdstad: het IS de hoofdstad. Als ik er op de terugweg ben aangekomen stop ik even en sluit in het winkeltje aan bij het einde van een rondleiding.
Gisteren in de bar een heerlijke Jura whisky gedronken, de elixir, dus koop een setje van drie mini's met drie andere smaakjes.
Binnen vijf minuten zit ik weer op de motor want de ferry gaat elk half uur en ik wil niet te laat komen. De singletrack is hier, de 10 km naar de hoofdstad, van goede kwaliteit.
Voor me rijdt een aannemersbusje en hoewel ik er de sokken in heb en met 80-100 richting ferry rij, loopt die gek gewoon op me uit en moet zeker 100-120 over dat smalle weggetje boenderen. Hij zal wel weten dat hij zich moet haasten . . . Maar tot mijn verbazing, 200 meter voor de pont keert hij om en komt me tegemoet.
Ik daarentegen ben precies op tijd en kan samen met een vrachtwagen en een auto nog net mee met het kleine veer naar Islay. Klaar voor deel 2 van de dag.
Weer op Islay rechts doel Portnahaven met lunch en dan de singletracks.
Bij bord Kilchoman ga ik toch rechtsaf de heuvels in om na 10 km en een grintpad bij een boerderij aan te komen, waar men echter door geldteveel ook aan het nieuwbouwen van een bezoekers centrum is begonnen. De parking is een halve modderpoel en het personeel moet ook nog geschoold worden. Men verkoopt een beperkt aantal smaken en iets unieks is er nu niet. Jammer.
Omdat het routeplan is verstoord lunch ik met water en een mueslibol van thuis ergens op een hoge vlakte. Om een klein meertje maak ik een rondje en kom dan op de grote weg naar Bruichladdich. Daar zie ik een distilleerderij die met (te) frisse en (te) innovatieve styling het nobele whisky ambacht met veel marketing te lijf gaat. Sorry maar ik heb er niets mee.
Vervolgens noopt mijn reisplan om de kusten te volgen en zo in mijn kielzog de contouren van een natie te vormen, mij om rechtsaf te slaan en weer singletracks te rijden. Een sublieme keuze. Met veel afwisseling landinwaarts links en zeezichtgedreven rechts. Als ik al een stijve nek had van veel computerwerk de afgelopen maanden, door al het omkijken links rechts boven en weer terug naar de weg voor me, is die stijfheid verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een jongensachtige souplesse met dito grijns op mijn gezicht. Mijn selfie heeft als titel "happy husband" gekregen.
Na Portnahaven gaat het terug langs de kust via Port Charlotte, waar zwitserse Max logeert, via Bridgend naar Bowmore om de koffers op te halen.
Na nog even dollen en een enorme fout mijnerzijds, omdat ik de waardin
(Loes Luca) van gisteren aanzag voor zojn vrouw terwijl het zijn dochter is, beloof ik zeker nog eens met mijn vrouw terug te komen. Tophotel.
Voordat ik naar Port Ellen de boot ga nemen, ga ik op zoek naar het American monument. Een beetje ook in het kader van bevrijdingsdag.
Om er te komen rij ik om de restanten van de historische distilleerderij van Port Ellen heen, een complex waar nu de multinational Diageo moutinstallaties beheert waarmee diverse Islay distillerderijen Whisky maken. Maar terug naar de rit. Als ik aan het einde van de weg kom zie ik het monument in de verte.
Helaas zou ik dan de laatste twee kilometer moeten wandelen en 1 daar heb ik geen tijd voor, 2 daar heb ik geen zin in en 3 ik ben bezig met een motorrit. Dag monument, foto komt van Internet.
"Omgekeerd - Mars", en daar gaan we richting de laatste drie distillerderijen van het lijstje. Eerst komt Laphroigh met zijn uitgesproken rooksmaak en rookgeur. Zij hebben 200 van de meest uitgesproken meningen over hun drank op tegels gezet en aan e wand genageld. Ik herinner me nog eentje : "alsof ik een schoorsteen leeg lik".
Daarna komt Lagavulin, op een y-splitsing aan het begin van het dorp. Rechts ga je naar het fabrieksterrein, links rij je verder naar Ardbeg.
In Ardbeg toont een kopie van een koperen ketel waar je moet zojn. Een grote binnenplaats nodigt uit om te komen kijken en ruiken en proeven. Helaas pindakaas. Gelukkig kun je hun producten ook in Nederland kopen. Behalve dat ene speciale ding dat ik voor Odile gekocht heb.
Op de terugweg vind ik het wel een beetje gemeen van mij dat ik niet gestopt ben. Dus ik stop, ga naar binnen en doe een plas.
Dan naar Port Ellen, in het half uur dat ik moet wachten koop ik een pint semiskimmed milk en een appel en eet een mueslibol met kaas van thuis. Ik zal laat aankomen in Campbeltown en mogelijk zijn de restaurants dan al dicht.
Aan boord valt het aantal honden op. Als ik ze ontloop, komen de baasjes achter me aan. Ik vraag aan de grootste hond, die rustige, om die kleine keffertjes op te eten of lam te bijten. Maar het is een engelse hond dus hij reageert met een kwispel, maar zonder actie, de lafaard. Hij had ze makkelijk kunnen hebben.
Ook zijn er een aantal gedegenereerde kinderen aan boord die alleen schreeuwen. Waarom weet niemand want niemand reageert, ook de gedegenereerde getatoeerde ouders niet. En het gillen duurt de hele twee en een half uur durende overtocht. In de stilteruimte, waar het weliswaar sil is maar waar iemand ( ik denk dat ik weet wie ) stille stinkende winden laat, is het rustig op het regelmatig heen en weer bewegen van de deurklink na. Oorzaak : gedegenereerd kind.
Poeh. We zijn aan de overkant en ik ga met gezwinde spoed richting Campbeltown. Ik weet niet beter of in bergachtig bochtig terrein is een motorrijder in het voordeel ten opzichte van auto's. Maar ook nu maken aannemersbusjes het verschil. Duivels zijn het. Ik gun hen het ongeluk en het korte gewin van 5 minuten eerder de poten op tafel.
In Campbeltown krijg ik het nog even aan de stok met een taxibestuurster: mijn motor stond een stukje op haar aanrijroute en man, wat kon dat mens vuil kijken. De portier van het hotel knipoogt als ik honderduit haar mijn nederigste excuses maak, overladen met cynisme. Maar later als ik diemdame nog eens tegenkom, campbeltown is niet groot, doet ze alsof ze mijn beste vriendin is.
Het hotel is goed, degelijk en oud. En voormeten moet ik verderop zijn, waar ik getroffen worst door de uitmuntende bediening onder leiding van Zoe. Perfect drinken en eten en lachje. Ik moest even aan de conference van Lebbis denken over het perfecte terras. Zoezou daar gewerkt kunnen hebben.
Na een lichte pasta met brood (en een bier met een borrel) ga ik naar mijn kamer. Ik had nog een miniatuurtje Bunnahabhain. Met de nadruk op had.
Ook de kledingtas blijft daar achter, die haal ik 's middags op weg naar de avondboot wel op.
Iets zwaarder van een stevig ontbijt en lichter zonder 30 kg aan bagage (volgens mij heb ik echt weer veel te veel meegenomen) stap ik op en ga een nieuwe zonnige dag tegemoet.
Buitenom rij ik over een singletrack naar Port Aisgail, veel landerijen met vee en akkers met ontluikend gezond spul. De 3000 inwoners van Islay hebben het volgens mij niet zo slecht.
Te vroeg dus kort distilleerderij Braigahhaibn
Dan bootje Jura, 1 weg, website justliketravel over jura.
Langs distill en door, in een bosje het eerste hert.
Bocht na bocht hobbelig single track. Monotoon nee, wel overweldigend dat plots blijkt dat je kms zeventig rijdt op een spoortje van 50-60 cm. Tot weer een heuvel met uitzicht of juist een baai met kleuren bruin en groenzwart tegen een strakblauwe hemel en azuurblauw water. Ik las dat jura het herten eiland is met een populatie van. 6000 tegen 160 menselijke bewoners. En dan springen er twee herten de weg op en rennen een stuk voor me uit. Een ervan zet ik op de foto.
Hetis ook uitkijken voor lammetjes die links rechts voor achteruit springen als je aan komt rijden. Dan neemt het ruige landschap het weer over. Zonovergoten. Met nog minder wolken dan gisteren. Na 40 km komt het bord : einde public road 3 mls. Ik kom bij een hek met de aanduiding omnhet achter me te sluiten. De weg wordt eeb pad. Met modder en grint. Gelukkig heb ik een offroad training gedaan dus ben niet bang en kom na een 5 km weer bij een hek. Nu met een paar grote hooglanders die graag naar buiten willen. Ik wel, zij niet. En weer gaat het pad verder. Nu wordt het erg bar
Met grint en gaten en bij een watervalletje hou ik het voir gezuen, ik moet deze 45 km ook weer terug omnnog meer van Islay te zien.
Op de heenweg was ik er al langs gekomen, of beter gezegd, er doorheen. De Jura distilleerderij is niet zozeer ín de hoofdstad: het IS de hoofdstad. Als ik er op de terugweg ben aangekomen stop ik even en sluit in het winkeltje aan bij het einde van een rondleiding.
Gisteren in de bar een heerlijke Jura whisky gedronken, de elixir, dus koop een setje van drie mini's met drie andere smaakjes.
Binnen vijf minuten zit ik weer op de motor want de ferry gaat elk half uur en ik wil niet te laat komen. De singletrack is hier, de 10 km naar de hoofdstad, van goede kwaliteit.
Voor me rijdt een aannemersbusje en hoewel ik er de sokken in heb en met 80-100 richting ferry rij, loopt die gek gewoon op me uit en moet zeker 100-120 over dat smalle weggetje boenderen. Hij zal wel weten dat hij zich moet haasten . . . Maar tot mijn verbazing, 200 meter voor de pont keert hij om en komt me tegemoet.
Ik daarentegen ben precies op tijd en kan samen met een vrachtwagen en een auto nog net mee met het kleine veer naar Islay. Klaar voor deel 2 van de dag.
Weer op Islay rechts doel Portnahaven met lunch en dan de singletracks.
Bij bord Kilchoman ga ik toch rechtsaf de heuvels in om na 10 km en een grintpad bij een boerderij aan te komen, waar men echter door geldteveel ook aan het nieuwbouwen van een bezoekers centrum is begonnen. De parking is een halve modderpoel en het personeel moet ook nog geschoold worden. Men verkoopt een beperkt aantal smaken en iets unieks is er nu niet. Jammer.
Omdat het routeplan is verstoord lunch ik met water en een mueslibol van thuis ergens op een hoge vlakte. Om een klein meertje maak ik een rondje en kom dan op de grote weg naar Bruichladdich. Daar zie ik een distilleerderij die met (te) frisse en (te) innovatieve styling het nobele whisky ambacht met veel marketing te lijf gaat. Sorry maar ik heb er niets mee.
Vervolgens noopt mijn reisplan om de kusten te volgen en zo in mijn kielzog de contouren van een natie te vormen, mij om rechtsaf te slaan en weer singletracks te rijden. Een sublieme keuze. Met veel afwisseling landinwaarts links en zeezichtgedreven rechts. Als ik al een stijve nek had van veel computerwerk de afgelopen maanden, door al het omkijken links rechts boven en weer terug naar de weg voor me, is die stijfheid verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een jongensachtige souplesse met dito grijns op mijn gezicht. Mijn selfie heeft als titel "happy husband" gekregen.
Na Portnahaven gaat het terug langs de kust via Port Charlotte, waar zwitserse Max logeert, via Bridgend naar Bowmore om de koffers op te halen.
Na nog even dollen en een enorme fout mijnerzijds, omdat ik de waardin
(Loes Luca) van gisteren aanzag voor zojn vrouw terwijl het zijn dochter is, beloof ik zeker nog eens met mijn vrouw terug te komen. Tophotel.
Voordat ik naar Port Ellen de boot ga nemen, ga ik op zoek naar het American monument. Een beetje ook in het kader van bevrijdingsdag.
Om er te komen rij ik om de restanten van de historische distilleerderij van Port Ellen heen, een complex waar nu de multinational Diageo moutinstallaties beheert waarmee diverse Islay distillerderijen Whisky maken. Maar terug naar de rit. Als ik aan het einde van de weg kom zie ik het monument in de verte.
Helaas zou ik dan de laatste twee kilometer moeten wandelen en 1 daar heb ik geen tijd voor, 2 daar heb ik geen zin in en 3 ik ben bezig met een motorrit. Dag monument, foto komt van Internet.
"Omgekeerd - Mars", en daar gaan we richting de laatste drie distillerderijen van het lijstje. Eerst komt Laphroigh met zijn uitgesproken rooksmaak en rookgeur. Zij hebben 200 van de meest uitgesproken meningen over hun drank op tegels gezet en aan e wand genageld. Ik herinner me nog eentje : "alsof ik een schoorsteen leeg lik".
Daarna komt Lagavulin, op een y-splitsing aan het begin van het dorp. Rechts ga je naar het fabrieksterrein, links rij je verder naar Ardbeg.
In Ardbeg toont een kopie van een koperen ketel waar je moet zojn. Een grote binnenplaats nodigt uit om te komen kijken en ruiken en proeven. Helaas pindakaas. Gelukkig kun je hun producten ook in Nederland kopen. Behalve dat ene speciale ding dat ik voor Odile gekocht heb.
Op de terugweg vind ik het wel een beetje gemeen van mij dat ik niet gestopt ben. Dus ik stop, ga naar binnen en doe een plas.
Dan naar Port Ellen, in het half uur dat ik moet wachten koop ik een pint semiskimmed milk en een appel en eet een mueslibol met kaas van thuis. Ik zal laat aankomen in Campbeltown en mogelijk zijn de restaurants dan al dicht.
Aan boord valt het aantal honden op. Als ik ze ontloop, komen de baasjes achter me aan. Ik vraag aan de grootste hond, die rustige, om die kleine keffertjes op te eten of lam te bijten. Maar het is een engelse hond dus hij reageert met een kwispel, maar zonder actie, de lafaard. Hij had ze makkelijk kunnen hebben.
Ook zijn er een aantal gedegenereerde kinderen aan boord die alleen schreeuwen. Waarom weet niemand want niemand reageert, ook de gedegenereerde getatoeerde ouders niet. En het gillen duurt de hele twee en een half uur durende overtocht. In de stilteruimte, waar het weliswaar sil is maar waar iemand ( ik denk dat ik weet wie ) stille stinkende winden laat, is het rustig op het regelmatig heen en weer bewegen van de deurklink na. Oorzaak : gedegenereerd kind.
Poeh. We zijn aan de overkant en ik ga met gezwinde spoed richting Campbeltown. Ik weet niet beter of in bergachtig bochtig terrein is een motorrijder in het voordeel ten opzichte van auto's. Maar ook nu maken aannemersbusjes het verschil. Duivels zijn het. Ik gun hen het ongeluk en het korte gewin van 5 minuten eerder de poten op tafel.
In Campbeltown krijg ik het nog even aan de stok met een taxibestuurster: mijn motor stond een stukje op haar aanrijroute en man, wat kon dat mens vuil kijken. De portier van het hotel knipoogt als ik honderduit haar mijn nederigste excuses maak, overladen met cynisme. Maar later als ik diemdame nog eens tegenkom, campbeltown is niet groot, doet ze alsof ze mijn beste vriendin is.
Het hotel is goed, degelijk en oud. En voormeten moet ik verderop zijn, waar ik getroffen worst door de uitmuntende bediening onder leiding van Zoe. Perfect drinken en eten en lachje. Ik moest even aan de conference van Lebbis denken over het perfecte terras. Zoezou daar gewerkt kunnen hebben.
Na een lichte pasta met brood (en een bier met een borrel) ga ik naar mijn kamer. Ik had nog een miniatuurtje Bunnahabhain. Met de nadruk op had.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
