Dag 6 van Dreghorn naar Whitehaven

Eerst nog even over gisteren: na een uurtje schrijven in de zon was mijn biertje op en het minizakje pindas leeg. Op het andere terras zaten twee mensen te kletsen met een borrel erbij. Ze hadden mij al eerder aangesproken en ik was welkom om erbij te komen. Na mijn foutje van gisteren waarbij ik de dochter van de waard als zijn vrouw had aangezien, was mijn stellige schatting van de leeftijd van dit stel genoeg voor een vriendschap voor het leven: ik schatte (eerlijk of niet, mag jij bepalen) beide op achter in de twintig terwijl hij 36 was en zij maar liefst 44. Ik had die rimpels natuurlijk nog niet gezien....

Maar kort en goed waren het geschikte mensen voor een gezellig gesprek op een zonnig terras. En toen zij sigaretten gingen halen in het dorp ben ik aan tafel gegaan voor een torenhamburger die nog lekker was ook. Had ik eigenlijk niet verwacht, dus met een blij gemoed onder de wol.

Vanmorgen heb ik de kaart even anders gevouwen zodat de route zichtbaar werd. Eerst richting Irvine om de kust te zoeken, dan naar het zuiden: ik wil dat dorp Troon wel eens zien, waar volgens booking.com geen kamers zouden zijn. Nu heb ik geen B&B gezien maar wel een paar knoepers van golfhotels en een hotel marina, nou, die zijn te goed voor booking.

Via Preswick en Ayr rij ik over een uitstekende kustweg naar het zuiden. Het is zondag en de zon schijnt, dus is het tijd voor de Schotten om hun motorfiets van stal te halen. En deze kustweg is een van de favorieten.
Bij Stanraer rij ik het schiereiland op en waan me weer even op de eilanden: ruiger en vergezichten. Aan de haven van Port William eet ik een van de laatste mueslibolletjes van thuis en drink een zojuist gekochte pint melk. Twee engelsen, de een met een tiger en de ander met een speed triple, helpen me met het vouwen van de kaart terwijl ik toon waar ik geweest ben en zij me een weg tonen die in alle magazines staat beschreven als motor-heaven. Dat is de weg van Newton Stewart naar New .....

Deze weg loopt weliswaar niet langs de kust en past derhalve eigenlijk niet in mijn programma maar zon verleiding kan ik niet weerstaan. En inderdaad is het een mooie weg met weinig verkeersborden en weinig verkeer. 30 km smullen dus. De weg terug naar de kust is zo mogelijk nog afwisselender en loopt grotendeels parallel aan een riviertje.
Wel apart was, dat hoe verder ik van de kust weg kwam hoe meer wolken er waren. En vanonder dat grijze wolkendek reed ik weer naar de kust en ploeps daar was de zon weer.

Omdat mijn vizier weer onder de vliegen zit, rijden met open vizier is niet aan te raden, stop ik om deze te reinigen. Zelf neem ik een appeltje en de tijd om eens te kijken op de kaart waar ik naartoe ga. De Triumph Gentlemen van zojuist kwamen uit Dumfries en zeiden dat Whitehaven wel een leuk dorp is om te overnachten. Mijn tomtom zegt dat dit nog een 180 kilometer verderop ligt. Moet te doen zijn als ik niet te veel treuzel.

Het betekent dat ik nu definitief het ruige landschap ga verlaten en bij Greta Green rij ik zelfs Schotland uit. Ik moet zeggen dat Schotland toch wel een beetje deel van me is gaan uitmaken. De ruwe eenvoud, het ongekunstelde, de eerlijkheid van de mensen. Ik denk dat ik nog wel eens terugkom.

Na Carlisle rij ik meteen richting kust bij Silloth om dan weer langs de stranden en het laagwater met rotsen richting Maryport en via het industriele Workington naar Whitehaven te rijden. Ik heb via booking een hotel geboekt dat er vredig bij ligt, op de heuvel, met zonnig terras. Helaas is de keuken dicht dus ik bestelde net een afhaalpizza. Even wachten.... nog even wachten....drie kwartier wachten ....

Hij is er. Met sidesalat. Mjamm.