Dag 7 van Whitehaven naar Douglas
Blijf op de hoogte en volg Peter
08 Mei 2017 | Verenigd Koninkrijk, Douglas
Vanmorgen vroeg zat ik te zingen in bed. Lang zal ze leven. Ik heb de tekst opgeschreven en gewhatsappt naar het thuisfront. Een uurtje later wordt ik pas echt wakker en begin aan het ritueel van wassen scheren scrambled eggs en bacon met fruit en yoghurt en sinaasappelsap. Dan een paar emails sturen om de vergaderingen van over twee weken te regelen.
Het is fris buiten maar zonnig, via het verwarrende centrum van Whitehaven vind ik een landweggetje langs de kust. Na 15 km singletrack kom ik op de rode weg die tussen de atlantische oceaan (of is het de Ierse Zee) en de bergen van het Lake District loopt. Een afwisselende kustweg met voldoende uitdagingen. In Millom stop ik voor een tankbeurt en een slok water. Ik kijk of er al reacties zijn op mijn ontbijt emails en zowaar: ik kan de planning rondkrijgen en doorsturen.
Van dit zuidelijkste puntje onderaan Cumbria rij ik nog uiterster naar Rampside, met een soort landtong die in de zee hangt en een soort kerktoren of minaret midden tussen de rotsen en het zand en zeewier. Ik stop langs de weg en wil een foto maken maar tot mijn schrik zit de rits van mijn tanktas los en kan ik de iphone niet vinden. Mijn Iphone die ik daar steevast in schuif zodat ik snel fotos kan maken is weg. Ik gebruik niet vaak krachttermen maar deze rook flink vers. En in mijn binnenzak rechts, de andere vaste plek, zit hij niet. Nog zo'n stinkterm ontsnapt en ik verzoen me met het feit dat ik terug moet naar Millon en hopen dat hij er bij het wegrijden van het tankstation als is uitgevallen. Als laatste check ik al mijn zakken en gelukkig: weggestopt tussen paspoort en portemonee vis ik mijn telefoon uit de linkerzak.
Ik besluit nog even naar de punt van de landtong te rijden en moet plassen van de opwinding. Toevallig staat er een publiek toilethuisje. Als ik er uit kom, komt er een dame met motorpak aanlopen en automatisch zeg ik goedemorgen. Na 200 meter houdt de landtong op en zie ik een motor, zo'n zelfde als de mijne, met daarnaast een grijze man, net als ik. En op de kentekenplaat staat NL, net als bij mij. Ik stop en we raken aan de praat. Zij rijden in het lakedistrict rond, net als ik vorig jaar. Als ook de dame weer terug is nemen we een foto en afscheid en hij zet een helm op: dezelfde als de mijne. Met op de zijkant een intercom. Inderdaad. Wat een toeval.
Nu alles weer klopt en de zon weer schijnt rij ik naar Heysham, de havenplaats van waaruit de Ferry naar het Eiland Man vertrekt. Ik heb 's morgens gezien dat een retourtje zo'n €230,- kost als ik hem op internet koop. Ik besluit te gaan proberen om een last minute plekje te krijgen. Bij de incheck rij ik de rijen voorbij en vraag een politieagent waar ik kaartjes kan kopen "over there, Sir" en of de motor hier even mag staan "no problem, Sir".
Aan de balie vragen ze nog £170,- voor een retourtje. Eigenlijk is me dat te gortig. En hoort Man nu eigenlijk bij mijn queeste?
Buiten vraag ik de politieman om advies en ook hij vindt het wel duur. Je zou kunnen vliegen maar dan moet de motor hier blijven. En tsja, er is altijd wel wat te doen op het eiland maar anderszijds is het maar een klein eiland. Ik besluit om niet te gaan. "Maybe next year, Sir".
Op de weg terug naar Heysham, ik heb inmiddels Fleetwood (net boven Blackpool) ingetoetst, kom ik eerst een oude man op een oude motor tegen. Bepakt en bezakt om stoer te gaan kamperen. En dan op de volgende rotondes weer twee en dan drie motorrijders.
Ik maak de rotonde helemaal rond en besluit toch te gaan. Als ik het nu niet doe zal ik het waarschijnlijk nooit meer doen. Ik loop weer naar binnen en koop een ticket. Ik hoef niet in de rij te staan en kan meteen door naar Security. Daar wacht ik samen met een Franse fietser en klets wat over Strassbourg en de Elzas.
Vervolgens aan boord, op weg naar het eiland Man. Snel nog even een kamer boeken voor vannacht in Douglas (we komen pas om 18:00 aan) en voor morgen (we komen pas om 20:35 terug). Want ja, ik heb wel een tent bij me, maar met die heldere nachten komt het kwik net boven nul en dat is mij toch tien graden te koud.
Het is fris buiten maar zonnig, via het verwarrende centrum van Whitehaven vind ik een landweggetje langs de kust. Na 15 km singletrack kom ik op de rode weg die tussen de atlantische oceaan (of is het de Ierse Zee) en de bergen van het Lake District loopt. Een afwisselende kustweg met voldoende uitdagingen. In Millom stop ik voor een tankbeurt en een slok water. Ik kijk of er al reacties zijn op mijn ontbijt emails en zowaar: ik kan de planning rondkrijgen en doorsturen.
Van dit zuidelijkste puntje onderaan Cumbria rij ik nog uiterster naar Rampside, met een soort landtong die in de zee hangt en een soort kerktoren of minaret midden tussen de rotsen en het zand en zeewier. Ik stop langs de weg en wil een foto maken maar tot mijn schrik zit de rits van mijn tanktas los en kan ik de iphone niet vinden. Mijn Iphone die ik daar steevast in schuif zodat ik snel fotos kan maken is weg. Ik gebruik niet vaak krachttermen maar deze rook flink vers. En in mijn binnenzak rechts, de andere vaste plek, zit hij niet. Nog zo'n stinkterm ontsnapt en ik verzoen me met het feit dat ik terug moet naar Millon en hopen dat hij er bij het wegrijden van het tankstation als is uitgevallen. Als laatste check ik al mijn zakken en gelukkig: weggestopt tussen paspoort en portemonee vis ik mijn telefoon uit de linkerzak.
Ik besluit nog even naar de punt van de landtong te rijden en moet plassen van de opwinding. Toevallig staat er een publiek toilethuisje. Als ik er uit kom, komt er een dame met motorpak aanlopen en automatisch zeg ik goedemorgen. Na 200 meter houdt de landtong op en zie ik een motor, zo'n zelfde als de mijne, met daarnaast een grijze man, net als ik. En op de kentekenplaat staat NL, net als bij mij. Ik stop en we raken aan de praat. Zij rijden in het lakedistrict rond, net als ik vorig jaar. Als ook de dame weer terug is nemen we een foto en afscheid en hij zet een helm op: dezelfde als de mijne. Met op de zijkant een intercom. Inderdaad. Wat een toeval.
Nu alles weer klopt en de zon weer schijnt rij ik naar Heysham, de havenplaats van waaruit de Ferry naar het Eiland Man vertrekt. Ik heb 's morgens gezien dat een retourtje zo'n €230,- kost als ik hem op internet koop. Ik besluit te gaan proberen om een last minute plekje te krijgen. Bij de incheck rij ik de rijen voorbij en vraag een politieagent waar ik kaartjes kan kopen "over there, Sir" en of de motor hier even mag staan "no problem, Sir".
Aan de balie vragen ze nog £170,- voor een retourtje. Eigenlijk is me dat te gortig. En hoort Man nu eigenlijk bij mijn queeste?
Buiten vraag ik de politieman om advies en ook hij vindt het wel duur. Je zou kunnen vliegen maar dan moet de motor hier blijven. En tsja, er is altijd wel wat te doen op het eiland maar anderszijds is het maar een klein eiland. Ik besluit om niet te gaan. "Maybe next year, Sir".
Op de weg terug naar Heysham, ik heb inmiddels Fleetwood (net boven Blackpool) ingetoetst, kom ik eerst een oude man op een oude motor tegen. Bepakt en bezakt om stoer te gaan kamperen. En dan op de volgende rotondes weer twee en dan drie motorrijders.
Ik maak de rotonde helemaal rond en besluit toch te gaan. Als ik het nu niet doe zal ik het waarschijnlijk nooit meer doen. Ik loop weer naar binnen en koop een ticket. Ik hoef niet in de rij te staan en kan meteen door naar Security. Daar wacht ik samen met een Franse fietser en klets wat over Strassbourg en de Elzas.
Vervolgens aan boord, op weg naar het eiland Man. Snel nog even een kamer boeken voor vannacht in Douglas (we komen pas om 18:00 aan) en voor morgen (we komen pas om 20:35 terug). Want ja, ik heb wel een tent bij me, maar met die heldere nachten komt het kwik net boven nul en dat is mij toch tien graden te koud.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
