Dag 11 van Machynlleth naar Yate

Het regent lichtjes uit een grijs wolkendek. Het bed was slecht, een piepende matras met veren, te kort, met een laken dat niet paste. Gisteren was een debacle omdat Nick me weer teleurstelde. Dat zat met best een beetje dwars. En het avondeten ook.

Bij de, zeg maar " nogal aanwezige " hard pratende en bazige hotel-ontbijt-dame zeg ik niets van het menu te willen, slechts een paar plakjes kaas en wellicht een beetje gekookte ham op een bruine boterham. Nou als meneer dat wil dan zal ze wel even in de keuken kijken. En ze komt terug met twee hompen Cheddar en een halve beenham.

Een paar happen (en een gestolen appeltje voor onderweg) verder ga ik de motor opladen en wordt gestoord door het restant van wat ooit mogelijk een aantrekkelijke dame geweest is, maar dat nu quasi ongedwongen stil in een koud hoekje onder een afdak sigaretten zit te roken met een air van "zie mij eens genieten". Haar uiterlijk stoorde niet, daar ben ik na 10'dagen GB wel aan gewend. En ook de rook stoorde me niet, de schotten en britten en welshmen roken als grieken. Maar dat blaffen. Alsof het een mijnwerker was, of een bulldog. Ik schrok de eerste keer en wist niet waar het vandaan kwam. Daarna zag ik het en voelde alle pijntjes en zo niet meer en ik voelde me bijzonder gezond en gelukkig. Vol goede moed ga ik de regen tegemoet richting de kust met kliffen van Pembrokeshire.

Omdat het wisselt tussen regen en miezer, en omdat de doorgaande weg naar Gardigan dicht langs de kust loopt, heb ik er geen moeite mee om even vaart te maken. Gisteren heb ik besloten om vandaag naar Yate te rijden waar we goede kennissen hebben wonen. Lynn en Jon weten via whatsapp dat ik kom en hebben een B&B (biertje en bed) voor me klaarstaan.

Na Gardigan ga ik de hoek om naar de kust en vind een rustige singletrack met veel heggen maar ook diverse utizichten op de kliffige kust. Na het pitoreske Fishguard ga ik via Abercastle en Abereiddy dicht langs de kust richting St. Davids met zijn oude kathedraal. Dan neem ik de kortste route naar Marloes en rij door tot aan het einde van de weg bij Martin's Haven. Waar de rust is verstoord door een bus vol wandelaars.

Via Pembroke, eigenlijk best wel een industriele omgeving, rij ik nog één keertje single track naar een kustplaats. Op een duitse internet site had ik gelezen dat Stackpole de moeite waard zou zijn. Ik kom echter niet verder dan een bemost donker bos en gladde weggetjes die leiden naar een proeftuin waar een schoolreisje is. Weg dus.

Om weer een paar kilometer in de richting van Yate te maken neem ik eerst de snelst weg naar Swansea en dan via Wick en Llantwit Major naar Barry.

Het einde komt in zicht. Onder mijn helm heb ik diverse discussies met mijzelf en ik denk dat de eenpersoonsmotorclub het eens is geworden. Ik had gepland om maandagavond de boot te pakken van Newcastle naar huis, maar het is nu vrijdag en vanavond zit ik in de oksel tussen Wales en Cornwall. Als ik zaterdag verder rij dan kom ik steeds verder van huis en in twee dagen kan ik Cornwall niet de kust rond rijden en ook nog terug naar Newcastle. Als ik zaterdag naar Newcastle rij moet ik twee dagen wachten. Maar als ik zaterdag vanuit Yate via de Eurotunnel naar Frankrijk ga, kan ik zaterdag avond thuis zijn en dus op tijd voor moederdag.

Met die gedachte laat ik Tomtom de route naar Yate bepalen en via de snelweg rij ik langs Cardiff en Newport naar Bristol. Onder de grote hangbrug die Wales en Engeland scheidt is het tij toch vloed geworden en een brede watermassa heeft de modder het zicht ontnomen. In Bristol neem ik nog een korte stop voor wat benzine, water en een hapje.

Dan gaat het naar Yate, waar Lynn en Jon me hartelijk ontvangen. Als verrassing voor thuis ga ik Skypen zodat we met zijn allen een uurtje bijkletsen. We beloven dat we volgend jaar terugkomen en ronden het groepsgesprek af. Daarna nemen Jon en ik samen de situatie in de wereld nog even door onder het genot van een bel Dalwhinny. Typisch. Want geen van twee zijn wij praters. Proost.