Dag 11, Wat nu?

Dag 11 Wat nu?
Altijd weer wat. Als om 4 uur de eerste gast het hotel verlaat wil zijn motor niet starten. Of ja, toch wel, kortom, ben weer wakker. En om 6 uur weer. Dus besluit ik om vandaag vroeger te vertrekken. Echter bedenk ik dat ik Tom nog moet voeren met de route van vandaag. Als ik daarmee klaar ben check ik even mijn Email. Wat nu?

Drie klanten die mijn aandacht vragen. OK, dat handelen we in een uurtje af (ik was toch vroeg) dus rond 09:00 stap ik fier naar buiten en pak mijn muilezeltje op en rij weg. Wat nu?

Er bekruipt me een gevoel van “dat heb ik eerder meegemaakt” dus ik stop na vijf meter, stap af, kijk naar de achterband en vloek niet, of is POEP wel een vloekwoord? Op zijn Engels dan.
Het is toch niet te geloven? Hoe vaak heeft een gemiddelde motorrijder gemiddeld een lekke band? Ik schijn er een abonnement op te hebben. Wat nu?

Een maand of wat geleden heb ik een cursus Bush Mechanic gedaan dus, Hallo!, ik sta mijn mannetje in de desert van Marokko dus ook op de parking van een hotel in Engeland. Na het constateren dat het geen poep is in mijn band, maar een keurige schroef, doe ik mijn gereedschap tasje open en verwijder vakkundig de schroef en teken af waar deze een gat heeft gemaakt. Dan open ik het pakje bandenkit, boor het gat groter, doe hardmaker op een veter en druk deze zip zap in het gat. Nog even twee gaspatronen erin en klaar. Binnen tien minuten ongeveer, zonder opscheppen binnen een kwartier ben ik alsnog onderweg.

De plaatselijke bandenman helpt me aan wat extra bandendruk voor weer een geweldige dag. Ik zeg Hull goedendag en verlaat de drukte richting een natuurgebied op de landtong oostelijk van Hull, bekend onder de naam Spurn Head. Leuk om te zien dat vogelaars de natuur beschermen broederlijk naast de vissers die naar hun maaltje hengelen. Ook leuk is te zien dat dit natuurgebied broederlijk existeert naast een uitgebreide gaswinningsinstallatie en een windmolenpark. En helemaal leuk zijn de wegen van en naar dit gebied. Denk maar aan Duitsland in de Harz of Schwarzwald: strak met keurige lijntjes. Met bochten tot aan Hornsea!! Als Topgear dit had geweten hadden ze hier meer tests gedaan.

Dat met die bochten begint weer na Scarborough tot aan Whitby. Helaas maakt een locale grijze duif met zijn ultra langzame rijden menige bocht tot een slakkenspoor, toch is het genieten met een zware motor met koffers en een plug in de achterband. Wouw. Ga maar eens kijken. Engeland heeft veel te bieden.

Ik dender door tot Marske by the Sea, bijna bij Middlesborough. Daar begint het echt industrieel grotsteeds armoedig triest troosteloos armoedig rommelig niet leuk te worden. Ik heb zoveel natuur gezien en zoveel groen, roze, geel, paars. Dat het grauwe en bruine me gaat tegenstaan. Als er natuur is zijn de mensen blij en gezond en actief en als er stad is zijn de mensen somber en dik en mat. Ik ga er tot Hartlepool langzamer van rijden.

Daar pak ik het nog even op, tot aan Sunderland. Vanaf daar ik het ruimte zoeken en drukken en trekken totdat ik op het laatste stukje kustweg tot South Shields kom. En nu?
Ik ben er. Het is klaar. Gelukt. Rondje gemaakt.
Vreemd. Ik voel me niet blij. Niet gelukkig of zeg maar geëmotioneerd zoals bij mijn tochten naar Noordkaap of Gibraltar. Het is dinsdag 1600 en mijn boot naar Nederland gaat pas donderdag. Wat nu?

Ik besluit om de grote deprimerende stad achter me te laten en kijk of er een hotelletje is in de natuur van de Pennines. Wellicht kom ik daar tot rust. Even niet de “Drive” om kilometers te maken. Ik vind een hotelletje in een gehucht tussen Alston en Hexham, in the middle of nowhere. Het ziet er goed uit en het is er, op dinsdag avond, erg rustig.

Mijn project zit erop. Een rondje UK langs de kust. Shape of a Nation. Ik denk dat ik de eenpersoonsmotorclub erbij haal om het te vieren. Bij mij heerst de vraag: “Wat nu?”.