Geluk bij een .... gebeurtenis

Vandaag voorlopig de laatste dag in Griekenland. Ik zou in principe vandaag de oversteek naar Turkije kunnen maken en doe het niet. Mij bevallen de herinneringen aan oude griekse vakanties nog prima. Het is mooi weer, de terrasjes zijn goed. De bakkers verkopen lekkere broodjes en koffie voor het ontbijt.

Vanmorgen kwam er weer een enorme knal uit de uitlaat. Gisteren meende ik ook al wat te horen, maar nu maak ik me zorgen. Als ik naar het volgende dorp rij geen “knal” maar een soort “boem”. Ik stop voor de bakker, stap af en contoleer eerst of alle onderdelen nog op en aan de motor zitten. Dat is het geval. Dan eerst maar eens koffie. Met zo’n broodje.

Onderuitgezakt zoek ik op internet naar de dichtstbijzijnde BMW dealer. Die zit, gelukkigewijs, in Xanthi, een stad waar mijn route via de B2 doorheen komt! Over 75 km ben ik er.
De koffie is prima, het broodje eveneen. De bakster zelf is zo enorm dik dat ik me verbaas dat ze nog kan lopen en eveneens mij verwonder over het feit dat mensen symetrisch vet worden. Links en rechts even dik. Doet me ook denken aan de Irish oub in Ohrid met het uithangbord: “fat people are harder to kidnap, so come here and eat what you can!”

De oude hoofdweg naar Xanthi loopt parallel aan de snelweg, is rustiger maar wel 30 minuten langzamer. En omdat ik niet dwars door Kavala wil, neem ik die snelweg. Die eveneens super rustig is. De verkeersborden manen tot het matigen van de snelheid tot 70. Die bochten en het mooie asfalt manen tot 150. Ik ga er ergens tussenin hangen: schitterende uitzichten over de bergen en baaien.

En dan wordt het saai.

De bergen gaan weg en vlak land is ons deel. Nog veertig kilometer voor de afslag naar Xanthi -Oost. Daar vind ik al snel de BMW dealer slash handelaar. Met een superluxe showroom met de nieuwste en oudste modellen, dus ook een soort museum. Mijn complimenten komen aan, de beste man heeft ook met Safe Motors in Rotterdam zaken gedaan. Maar helaas heeft hij hier geen werkplaats, dat is in de stad. Vier kilometer verder zie ik links en rechts motorzaken en scooterwinkels.

Die van mij heeft geen tijd. De werkplaats zit vol, één monteur is ziek en dus jammer maar helaas. Of niet. De man neemt zijn mobieltje en binnen mum van tijd wordt ik voorgesteld aan een vriend die mij naar een vriend zal begeleiden en daar zouden ze me kunnen helpen. Lang verhaal kort: binnen 3 minuten werken twee jonge ervaren monteurs een uur aan de motor. Bougies gecheckt, computer uitgelezen, 12 volt stekker weer gemaakt, banden opgepompt en ik kan weer op pad.

Maar betalen dan? Dat hoeft niet.
Wel waar! Ik geef ze wat geld voor een bloemetje voor de vrouw en een wijntje bij het avondeten. Dat wordt vervolgens weer beloond met een mooie foto en de introductie aan de voorzitter van de Vespa Club van Griekenland, op weg naar Hongarije voor het Europese Vespa treffen.

Het knallen werd overigens veroorzaakt door slechte benzine. Ze raden me aan om Shell V-power te tanken, zeker straks in Turkije. Ik zal er aan denken.

Als ik weer vertrek heb ik tijd over om nog iets cultureels te doen dus sla af bij het bord “natuurlijke warmwater bronnen”. Helaas is de bron opgedroogd, tent opgedoekt, hekwerk verroest. Dan maar verder.

Langs een mooi meer met veel vogels, zelfs veel ooievaren. Eén nest had zelfs vier jongen! Vruchtbaar gebied, zeker.

Beetje vlak en saai landschap. Over 30 kilometer kom ik bij Alexandroupolis en dan is het landinwaarts naar Turkije. Ik sla af naar Fanari Beach om nog even de zee te zien.
Wauw. Wat een pareltje weer. Heerlijk Grieks met taveernes aan het water en kamers te kust en te keur. Verkocht.

Lekker nog even naar het strand geweest. Niemand behalve ik. Wel een douche voor na het spetteren. Mijn kamer en balkon zien uit over mijn motor, het pleintje, het terrasje en de zee.
Need I say more?