Smakelijk eten
Blijf op de hoogte en volg Peter
30 Mei 2019 | Turkije, Erdek
Vanmorgen naar de baksters gelopen en coffee to go gekocht, plus wat drinkyoghurt, sinaasappelsap en een croissant. “Met marmelade of chocolade?”, vraagt ze. “Doe maar chocola”, zeg ik en denk “hoe zou ze dat nu kunnen zien?”.
Het zijn overigens gigantische croissants. En wat blijkt nu: ze pakt gewoon een willekeurige croissant, snijdt hem open en gooit me er toch een kwak Nutella op! Geheim ontrafeld.
Op mijn prive terrasje zit ik te ontbijten en geniet van het moment. Straks gaan we op pad, richting Turkije. Over de Dardanellen, dat is de strook water die de zee van Marmara verbindt met de Middellandse Zee of zo u wilt de Egeïsche Zee. Ofwel, vandaag steek ik over van Europa naar Azië. Maar zover is het nog niet.
Ik besluit om vandaag een combinatie te maken van snel opschieten en tegelijk ook iets van het landschap en de cultuur te zien. We beginnen dus met een stukje binnendoor naar Komotini, wat uitdraait op grind, gravel, keien, een rivierdoorwading en... niks en. Dit zie ik voor de komende 30 km niet zitten.
Dan maar de snelweg naar Mikri, dan weer dwars door Alexandroupolis alwaar ik besluit tot een kopje koffie. Dus ik stop, stap af en wordt bijna meteen achterop gereden door twee motorfietsen die me bekend voorkomen. Ik zwaai en roep en daar stoppen inderdaad de twee jongemannen die ik in Zwitserland al tegenkwam. Wat een toeval.
Na wederzijdse foto’s van dit toeval scheiden onze wegen. Ik naar de koffie, zij naar de grens.
Die grens overigens is me een dingetje. De nieuwe snelweg wordt bruut veranderd in een eenrichtingsverkeer over de drie linkse rijstroken. De linkse rijstrook overigens wordt een parkeerplaats van vrachtwagens. Vier kilometer lange rij van stilstaande LKW’s die Turkije in willen. Hoe lang zij daar moeten staan is mij een vraag, maar ik zie een aantal chauffeurs staan koken op hun kookstelletje onder de huif.
Het volgende, maar iets voor de hand liggender toeval wil, dat als ik bij de grens aankom en onnozel aan een paar wachtende koekblikken (wel met airco) voorbij rijd, ik weer verendigd ben met de Hollandse Kompanen. Nu hebben we iets meer tijd om bij te kletsen, hoewel een Albanees met een kort lontje af en toe boos toetert en mij dito aankijkt. Hij gunt me die twee minuten eerder paspoort controleren niet. Tsja.
Eerste poortje is Griekenland uit. Dat betekent iets naar voren zodat mijn kenteken genoteerd kan worden. Het volgende poortje is paspoort en kenteken en groene kaart en visum om Turkije in te komen. Het volgende poortje is paspoort en kenteken en groene kaart, wederom voor Turkije in. Inmiddels heb ik onze Albanees een gombal van Odile aangeboden die hij moet weigeren vanwege Ramadan. Spijt me.
Bij dit poortje had ik de instructies van de douanier beter begrepen en dus eerder klaar met stempelen. Ik groet de Hollandse Jongens en rij alvast Turkije in, maar niet nadat ik het laatste poortje ben gepasseerd: weer voor het lezen van het kenteken. Bon voyage!
Het landschap is niet spectaculair. Golvend gras, af en toe bossen en bomen. Veel vlak weide lanschap. Het wordt warmer. Van 26 tot wel 30 graden. Onderweg naar Kilitbahir, waar ik de pont wil nemen naar Canakkele, wissel ik de trouwe Stadler weer en wind en regen motorjas om voor mijn doorwaai-zomerjas. Gestaag vloeien de kilometers onder de wielen door. Er komen mooie uitzichten over het water met aan de overkant Aziatisch Turkije.
Bij de pont koop ik een kaartje voor €5,- en krijg voldoende wisselgeld voor een tosti bij de kiosk aan de overkant. Het past precies: als de tosti warm is loop ik naar de motor en kan meteen aan boord. Wandelaars, fietsers, scooters, auto’s, bussen, alles krioelt door elkaar bij het boorden en bij het van boord gaan. Eva in mij oor loodst me prachtig door de stad en binnen 10 minuten rijden we weer 90 waar we 100 mogen. Of zo.
Wind in mijn gezicht en gebrom in de oren. Twee uur lang rijden we zo door het glooiende landschap. Tijd genoeg om aan van alles en nog wat te denken. Niet dat dat veel helpt of zo. Mijn gedachten blijven vooral bij de weg, de omgeving, het rijgedrag van de medeweggebruikers (zoals traktoren, wandelaars, brommers, kruipende vrachtwagens, sjezende mercedessen). Pas als het tijd is om af te slaan naar Erdek gaat de adrenaline weer stromen.
Eva en Tom besluiten me een stukje binnendoor te tonen. Dwars door het dorpje Edincik gaat het. Over pleintjes, door steegjes, over klinkers als rotsblokken (soot waterhoofd-kinderkopjes zeg maar). Daarna wordt de weg beetje zuidfranse Riviera. Warm, bosjes, om de tien meter een bar of hotel of camping of weet ik veel. Daarna Erdek, populatie 37000 en nog wat. Het is nog steeds warm. We willen het water in. En zoeken dus een hotel met zwembad.
Er is er één op vijfhonderd meter van waar ik sta te googelen. En ook al staat er het woord “Grand” in de naam, we rijden er naartoe. Vanwege eenrichtingverkeer en voetgangersgebied via een omweg. Dan sta ik voor een poort met gouden spitsen met daarachter een marmeren plein. Het lichtblauwe zwembad lonkt. Ik wil hier naar binnen!
Dan komt er een scene die zo uit de bioscoop kan komen “The best exotic Marigold hotel, versie 3”. Een keurige jongedame komt we welkom heten met een betoverende “Merhaba” maar haakt subiet af als blijkt dat ik geen woord Turks spreek. Haar plaats wordt ingenomen door een innemende jongeman, tweelingbroer van Sonny Kapoor. Hij neemt me de gekoelde receptie in, we gaan zitten om de kamer te bespreken, hij verklaart dat het hotel net nieuw is (Vernieuwd is) en dat ik de tweede gast ben. Omdat alles nog niet helemaal werkt is het zwembad nog even gesloten.
In de kamer werkt de minibar nog niet, maar hij schuift en frunnikt en nu moet het werken. Als er iets is moet ik hem of de receptie bellen. Natuurlijk mankeert er nog meer. Geen heet water, vreselijk pluizende nieuwe handoeken. Maar vertel nu zelf: ben je ooit de tweede gast geweest in een nieuw hotel? Met “Grand” in de naam, met zo’n uitzicht? Ik geniet. En zeker vanwege die vergelijking met Sonny.
Mijn wandeling naar het strand valt wat tegen. Het strand is vies, er liggen kwallen en wier en rommel. Dan maar niet zwemmen. We gaan vervolvgens met Ipad en geld de stad in, op zoek naar een koude Efes en iets te eten. Het terras van Kafkas Restourant komt vanzelf in beeld, de koude Efes na wat hulp van Google Translate, net als die heerlijke kalamaris met saus. Kafka de baas zelf komt me nog even waarschuwen dat er zometeen een Ramadan-knal komt.
Om 20:39 komt de enorme knal van het kanon. Het zal zo wel drukker worden in het restaurant en jawel, meteen komen er vijf mensen aanschuiven aan een zojuist klaargezette grote tafel. Smakelijk eten ofwel “Lezzetti yemekler”.
Het zijn overigens gigantische croissants. En wat blijkt nu: ze pakt gewoon een willekeurige croissant, snijdt hem open en gooit me er toch een kwak Nutella op! Geheim ontrafeld.
Op mijn prive terrasje zit ik te ontbijten en geniet van het moment. Straks gaan we op pad, richting Turkije. Over de Dardanellen, dat is de strook water die de zee van Marmara verbindt met de Middellandse Zee of zo u wilt de Egeïsche Zee. Ofwel, vandaag steek ik over van Europa naar Azië. Maar zover is het nog niet.
Ik besluit om vandaag een combinatie te maken van snel opschieten en tegelijk ook iets van het landschap en de cultuur te zien. We beginnen dus met een stukje binnendoor naar Komotini, wat uitdraait op grind, gravel, keien, een rivierdoorwading en... niks en. Dit zie ik voor de komende 30 km niet zitten.
Dan maar de snelweg naar Mikri, dan weer dwars door Alexandroupolis alwaar ik besluit tot een kopje koffie. Dus ik stop, stap af en wordt bijna meteen achterop gereden door twee motorfietsen die me bekend voorkomen. Ik zwaai en roep en daar stoppen inderdaad de twee jongemannen die ik in Zwitserland al tegenkwam. Wat een toeval.
Na wederzijdse foto’s van dit toeval scheiden onze wegen. Ik naar de koffie, zij naar de grens.
Die grens overigens is me een dingetje. De nieuwe snelweg wordt bruut veranderd in een eenrichtingsverkeer over de drie linkse rijstroken. De linkse rijstrook overigens wordt een parkeerplaats van vrachtwagens. Vier kilometer lange rij van stilstaande LKW’s die Turkije in willen. Hoe lang zij daar moeten staan is mij een vraag, maar ik zie een aantal chauffeurs staan koken op hun kookstelletje onder de huif.
Het volgende, maar iets voor de hand liggender toeval wil, dat als ik bij de grens aankom en onnozel aan een paar wachtende koekblikken (wel met airco) voorbij rijd, ik weer verendigd ben met de Hollandse Kompanen. Nu hebben we iets meer tijd om bij te kletsen, hoewel een Albanees met een kort lontje af en toe boos toetert en mij dito aankijkt. Hij gunt me die twee minuten eerder paspoort controleren niet. Tsja.
Eerste poortje is Griekenland uit. Dat betekent iets naar voren zodat mijn kenteken genoteerd kan worden. Het volgende poortje is paspoort en kenteken en groene kaart en visum om Turkije in te komen. Het volgende poortje is paspoort en kenteken en groene kaart, wederom voor Turkije in. Inmiddels heb ik onze Albanees een gombal van Odile aangeboden die hij moet weigeren vanwege Ramadan. Spijt me.
Bij dit poortje had ik de instructies van de douanier beter begrepen en dus eerder klaar met stempelen. Ik groet de Hollandse Jongens en rij alvast Turkije in, maar niet nadat ik het laatste poortje ben gepasseerd: weer voor het lezen van het kenteken. Bon voyage!
Het landschap is niet spectaculair. Golvend gras, af en toe bossen en bomen. Veel vlak weide lanschap. Het wordt warmer. Van 26 tot wel 30 graden. Onderweg naar Kilitbahir, waar ik de pont wil nemen naar Canakkele, wissel ik de trouwe Stadler weer en wind en regen motorjas om voor mijn doorwaai-zomerjas. Gestaag vloeien de kilometers onder de wielen door. Er komen mooie uitzichten over het water met aan de overkant Aziatisch Turkije.
Bij de pont koop ik een kaartje voor €5,- en krijg voldoende wisselgeld voor een tosti bij de kiosk aan de overkant. Het past precies: als de tosti warm is loop ik naar de motor en kan meteen aan boord. Wandelaars, fietsers, scooters, auto’s, bussen, alles krioelt door elkaar bij het boorden en bij het van boord gaan. Eva in mij oor loodst me prachtig door de stad en binnen 10 minuten rijden we weer 90 waar we 100 mogen. Of zo.
Wind in mijn gezicht en gebrom in de oren. Twee uur lang rijden we zo door het glooiende landschap. Tijd genoeg om aan van alles en nog wat te denken. Niet dat dat veel helpt of zo. Mijn gedachten blijven vooral bij de weg, de omgeving, het rijgedrag van de medeweggebruikers (zoals traktoren, wandelaars, brommers, kruipende vrachtwagens, sjezende mercedessen). Pas als het tijd is om af te slaan naar Erdek gaat de adrenaline weer stromen.
Eva en Tom besluiten me een stukje binnendoor te tonen. Dwars door het dorpje Edincik gaat het. Over pleintjes, door steegjes, over klinkers als rotsblokken (soot waterhoofd-kinderkopjes zeg maar). Daarna wordt de weg beetje zuidfranse Riviera. Warm, bosjes, om de tien meter een bar of hotel of camping of weet ik veel. Daarna Erdek, populatie 37000 en nog wat. Het is nog steeds warm. We willen het water in. En zoeken dus een hotel met zwembad.
Er is er één op vijfhonderd meter van waar ik sta te googelen. En ook al staat er het woord “Grand” in de naam, we rijden er naartoe. Vanwege eenrichtingverkeer en voetgangersgebied via een omweg. Dan sta ik voor een poort met gouden spitsen met daarachter een marmeren plein. Het lichtblauwe zwembad lonkt. Ik wil hier naar binnen!
Dan komt er een scene die zo uit de bioscoop kan komen “The best exotic Marigold hotel, versie 3”. Een keurige jongedame komt we welkom heten met een betoverende “Merhaba” maar haakt subiet af als blijkt dat ik geen woord Turks spreek. Haar plaats wordt ingenomen door een innemende jongeman, tweelingbroer van Sonny Kapoor. Hij neemt me de gekoelde receptie in, we gaan zitten om de kamer te bespreken, hij verklaart dat het hotel net nieuw is (Vernieuwd is) en dat ik de tweede gast ben. Omdat alles nog niet helemaal werkt is het zwembad nog even gesloten.
In de kamer werkt de minibar nog niet, maar hij schuift en frunnikt en nu moet het werken. Als er iets is moet ik hem of de receptie bellen. Natuurlijk mankeert er nog meer. Geen heet water, vreselijk pluizende nieuwe handoeken. Maar vertel nu zelf: ben je ooit de tweede gast geweest in een nieuw hotel? Met “Grand” in de naam, met zo’n uitzicht? Ik geniet. En zeker vanwege die vergelijking met Sonny.
Mijn wandeling naar het strand valt wat tegen. Het strand is vies, er liggen kwallen en wier en rommel. Dan maar niet zwemmen. We gaan vervolvgens met Ipad en geld de stad in, op zoek naar een koude Efes en iets te eten. Het terras van Kafkas Restourant komt vanzelf in beeld, de koude Efes na wat hulp van Google Translate, net als die heerlijke kalamaris met saus. Kafka de baas zelf komt me nog even waarschuwen dat er zometeen een Ramadan-knal komt.
Om 20:39 komt de enorme knal van het kanon. Het zal zo wel drukker worden in het restaurant en jawel, meteen komen er vijf mensen aanschuiven aan een zojuist klaargezette grote tafel. Smakelijk eten ofwel “Lezzetti yemekler”.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
