Vreemde mensen

Wat zijn er op de wereld toch vreemde mensen. Gelukkig maar, anders was iedereen normaal.
Gisteravond, na mijn dagje toerist, heb ik een nieuwe route als plan uitgestippeld: van Cappedocië schuin rechts naar boven naar Giresun, dan rechtsaf naar Trabzon, dan rechts naar beneden naar Ararat en dan weer rechts naar boven naar Georgie. Als ik dan nog zin en tijd heb ga ik in Armenië kijken.

Dus. Vanmorgen zou ik van mezelf bijtijds opstaan, nog voordat het zwembad officieel open gaat een duik nemen, als een van de eerten ontbijten en dan voor de warmte weggaan. Echter....

In mijn email box verschijnt een bericht met als titel een van mijn favoriete wachtwoorden. Ik ben gehackt. Booswichten hebben mijn wachtwoord gevonden en zeggen dat ze geld willen, anders plaatsen ze op internet beelden van een webcam als ik porno kijk. Moeilijk want ik kijk geen porno en als ik dat al zou doen, zou ik de camera van laptop of ipad of iphone wel afplakken.

Maar het feit dat mijn wachtwoorden op straat liggen, betekent dat ik wel even al die sites moet afgaan en nieuwe, sterke wachtwoorden moet aanmaken. Dat kost me een uur. Lieve lezers, als ik zo’n klojo in de vingers krijg die dit soort internet terreur op zijn geweten heeft, zal ik niet voor mijzelf instaan. Wat mij betreft krijgt zo’n lafaard de “jij doet niet meer mee” pil.

Dus ik ben één van de laatsten aan het ontbijt, staat de zon al hoog als ik de motor klaarmaak voor vertrek en staat het zweet al op mijn voorhoofd als we wegrijden. Het doel is zwarte zee kust, tomtom staat op Giresun.
Al in Göreme kom ik rare mensen tegen. Die als ik midden op de weg stop voor een oversteker op de zebra mij gewoon rechts komt inhalen.

Dan, op een lang stuk saaie weg, heuvels links en rechts met div kleuren lichtgeel en lichtgroen, grijs asfalt tot aan de horizon, haal ik een eenzame fietser in. Zo’n wereldfietser met tassen op alle hoeken van zijn fiets, vlaggetje achteraan en zakdoek op het hoofd. We knijpen met zijn allen in de rem en de hele motorclub stap af, neemt een overtollig waterflesje uit de topkoffer en wacht tot de fietser stopt.

Het is een Slowaak die onderweg is in Turkije. Mijn water komt goed uit omdat hij probeert gewicht te sparen. Vol lof over Nederlanders, ook die twee fietsers uit Nijmegen die hij in Istanbul tegenkwam. Hij vertelt dat Mount Ararat prachtig is en dat je zelfs tot aan de grens met Iran kunt rijden. Ik geloof dat we op de goede weg zijn.

Dat denken wel meer mensen, zoals die boer met zijn trekker op de vluchtstrook, of die twee brommers zonder helm, ook op de vluchtstrook maar dan aan de verkeerde kant van de weg. Of die paardenkar met galopperend paard. Allemaal op de goede weg.

De weg gaat verder, en zo’n veertig kilometer voor Sivas staan er twee wereldfietsers op de vluchtstrook. Eén fiets staat ondersteboven, misschien kan ik helpen? Nee hoor, gewoon een lekke band, de derde pas sinds ze uit Nederland vertrokken. Het is een Nederlands stel dat in februari vertrok en ook in Tbilisi wil uitkomen. Leuk, zulke ontmoetingen.

In Sivas stop ik om wat te eten. Het is druk en warm en drukkend. De pita wordt abusievelijk ingepakt maar eigenlijk vind ik dat niet erg. Dan kan ik naar een schaduwrijk plekje buiten de stad rijden om daar de soort Lamacun te nuttigen. Het eerste beste plekje is bij een pompstation onder de bomen. Net als ik mijn eerste hap neem, komt er een man van eind veertig met uitgestoken hand en rap pratend op mij af. Met in zijn kielzog een klein meisje en een jongeman van begin twintig.

De kinderen worden weggestuurd en Vader pakt zijn telefoon en toont trots een foto van hemzelf, zijn auto en zijn motorfiets. “Ik ga in augustus naar Rusland”, vertelt hij. Dan komt zoonlief terug en biedt me het koude blikje Cola aan. Wat een gasten! Dat wil zeggen: via Google Translate vraagt hij me of ik hun gast wil zijn. Dat kan de club niet accepteren en mijn excuus dat ik me aan mijn reisschema moet houden wordt geaccepteerd.

Vanaf Sivas wilde ik nog doorrijden tot Susehri wat volgens mij net voor de bergketen ligt die steeds zoveel regen voor me in petto had. En jawel. In de verte zie ik weer die verdraaide familie donderwolk op me afkomen. Ik ben blij dat ik het dorpje Zara droog kan binnenrijden. Er is een hotelletje voor weinig en in een zijstraat haal ik een blikje Efes.

In het overwegend moslim Turkije is het niet gebruikelijk dat je overal bier kunt kopen. Wel zijn er altijd kiosken die wijn, bier, whisky en raki verkopen. Aan de uitbater vraag ik of er ook restaurants zijn waar je bier mag drinken. Hij weet er ééntje en wijst me aan waar deze te vinden is. Ik wil wel eens zien wat voor een gribus of duivelshol dat restaurant is, maar het blijkt iets redelijks normaals. Met grill en pide en alles.

Onderweg kom ik langs een soort schoenenwinkel en bedenk dat ik te weinig sokken heb meegenomen. Het oude mannetje vraagt 3 TL voor een paar. Dat is ongeveer 54 cent. Ik geef hem een briefje van 5 TL (80 cent), waarop hij in plaats van wisselgeld een tweede paar sokken in mijn tas stopt. Mijn dochter noemt mij een shopping queen. Waar haalt ze dat vandaan?

In mijn hotel vind ik op het vijftig centimeter brede balkonnetje een plekje om het verslag te schrijven. In de lucht hangen donkere donderwolken die steeds dreigender worden en regensluers tonen en die inderdaad opeens een plens water over ons uitgieten. Met knallen en flitsen en windvlagen. Daarna is het een stuk koeler. Dat voelt beter voor een noord-europeaan.

Vandaag is een “bank-holiday” ofwel de meeste bedrijven zijn gesloten. In de dorpen zijn ook niet alle winkels open. Wel is er veel volk op straat. Het dorpje Zara heeft een groot aantal barretjes/cafés en restaurantjes. Ik ga zo meteen op weg naar het Dursunlar Restaurant, benieuwd naar de mensen die ik daar tegenkom. Maar ik wacht nog even, want het regent buiten.

Dus te laat. Het is eventjes droog als we naar het restaurant lopen. Het is ook stil. Alles is dicht. Iedereen is natuurlijk naar huis geregend. Dan maar in mijn hotel vragen of zij iets te eten hebben. Köfte me slablaadjes en drie frieten. Genoeg voor de baas. Met een glas melk en thee als toetje ga ik weer bijtijds onder de wol.