Kadootjes

“Alles ziet er anders uit, als de zon schijnt”, fijne tekst van Andre van Duin op het thema lied van de film “Buena sera, mrs Campbell”. Mijn dag is ook fijn. Met veel groetende mensen. “Als ie boven aan de hemel staat
Is 't net of alles beter gaat“.

Na een kort maar krachtig ontbijt pakken we in en stappen we op. We gaan het eerste stuk richting Giresun over een gele weg. Deels vernieuwd zodat Eva en Tom soms de kluts kwijt zijn. Deels nog niet, zodat het asfalt smal en, zeg maar gebruikt is. Deels is men bezig met de nieuwe weg, waarbij het oude asfalt is weggehaald en we over het grind en gravel rijden.

Na zo’n 20 kilometer genieten van de bergen en bochten kom ik in een fuik. In het dorpje Serefiye staan militairen met mitrailleur plus een vijftal Gendarmes en houden me staande. Geen idee wat ze willen, dus ik verklaar in het Engels dat ik geen Turks spreek. Het ijs is meteen gebroken, mijn kentekenplaat wordt ontcijferd en de hoogste in rang komt me begroeten.

Waar we dan wel naartoe gaan, vraagt hij. Ik zeg naar Giresun. Dan moet u deze weg vervolgen. Dat haalt je de koekoek: er is maar een weg. Dan vraagt hij of ik iets te drinken wil. Nee dank u, ik heb mijn camelbak. Maar wil ik dan samen met hen ontbijten? Nee vriend, ik heb mijn buikje vol, maar mag ik wel een foto van jullie maken. Nou graag, dan gaan we er met zijn allen op staan. En dan maak ik nog een selfie met u.

Bijna schaterlachend rij ik verder. Wat een vertoning was dat. Wat een door en door aardige mensen, die waarschijnlijk vanwege hun pak en pet stoer overkomen maar o zo behulpzaam zijn. Helemaal top.

Bij Susehir wordt getankt en koffie genuttigd, de kaart wordt opnieuw gevouwen en we gaan verder over een vijfbaans snelweg waarbij de middelste strook door iedereen gebruikt kan worden. Dan rechtsaf naar Sebinkarahisar. Dat is me toch een mooie weg zeg. Heel afwisselende utizichten over meren, bergen, sneeuwtoppen, dalen met riviertjes. Gekleurde bergen tonen wat ze in huis hebben en knoeien met keien en rotsjes op het wegdek.

Na Tamdere splitst de weg, geel gaat rechtdoor, wij gaan naar rechts naar het mij onbekende Kümbet. Ook hier weer de mooiste omgeving. Veel groen, dus het regent hier vaak. Dat weten we nog van gisteren. Maar vandaag is droog. Opeens zie ik een origineel restaurant, knijp in de rem, keer en daal neer op een terrasje met roze stoeltjes.

We nemen iets van vlees, ter plekke klaargemaakt door de slager, met sla en yoghurt en een colaatje. Op de weg naar boven rijdt van alles dat nog olie verbruikt en brandstof verstookt. Rammelend, schurend, bumpers op de grond slepend, rokend en ronkend. Er zijn opvallend veel Fordt Transits met in de open achterbak een paar zakken en één koe. Typisch. Alleen de kleur en leeftijd van de Transit (en koe?) verschilt.

Het wordt me duidelijk als ik bij Kümbet kom. Een dorp op een driesprong. Waar, denk ik, een soort markt is. Geparkeerde auto’s versperren deels de weg zodat er weer op los wordt geduwd en getrokken. Ik zie een pad door een weitje en dat blijkt een oplossing te zijn voor het gewoel.

Midden in het dorp staan twee verkeersagenten te discussieren met boze autobilisten in plaats van verkeer te regelen. Als ik tussen de autos door manoeuvreer steekt hij zijn hand op. Om te groeten. Hij wijst dat ik voor mag. Die zwarte auto vindt van niet en wil zijn neus voor me gooien. Ha, dan kent hij de eerste versnelling van mijn motortje nog niet!

We broemen met een vaartje naar beneden, naar het noorden. Wat was dit lekker zeg, vandaag. En meteen daarop vallen de eerste regendruppels. Gelukkig zijn het ook de laatste. En dan kom ik in Giresun en zie voor het eerst van mijn leven de Zwarte Zee. Ik ruik hem ook. Na de bomen en bloesem geur van de afgelopen uren wel even wennen, zeg maar.

We gaan richting Trabzon en gooien het anker uit in Tirebolu, bij het Hebo Marine Hotel. Alwaar een menigte is verzameld voor een lokale politicus die even wat komt zeggen. Bij de ingang van het hotel staat een dame met wereldfiets. “Hollands, neem ik aan?” En ja hoor. Deze dame is vanuit Nederland naar Roemenie gefietst, daar even ziek geworden en later heeft ze de reis vanuit Istanbul weer opgepakt.

Ze wil naar Singapore en toont me haar route, ook door Iran en Turkmenistan. Heldhaftige types hoor, petje af. Ikzelf ga naar mijn kamer en schrijf dit verhaaltje, nagenietend van vandaag, een kadootje.

Maar ho. Wacht even. We zIjn nog niet klaar. Immers moeten we nog dineren, ja toch niet dan? We pakken dus portemonnee en ipad in een zakje en melden ons bij de receptie met de vraag naar een restaurant waar je een biertje mag drinken bij het eten. “Op de zesde etage, mijnheer”. Blijkt dat we boven nog een restaurantje hebben.

Ik kom boven aan, lege zaal. Een oudere heer staat op en verwelkomt me. In het Duits, maar hij spreekt ook een beetje Nederlands! Heeft twintig jaar in Haarlem gewerkt, een beetje verroest Nederlands, maar het gaat prima. Hij regelt ook mijn eten en drinken, top. En daar komt ook Angela aangelopen zodat we een Nederlands tafeltje hebben.

De kadootjes vandaag houden maar niet op. Topdag.