Terug, Begin, Einde, Rond
Blijf op de hoogte en volg Peter
10 Juni 2019 | Georgië, Tbilisi
Ik begin het verhaal van vandaag zonder te weten of het filosofisch wordt of niet. We zitten namelijk in het drukke Tbilisi, hart van het land waar ik naartoe wilde. Mijn feitelijke kruistocht zit er dus op. Als ik op de kilometerteller kijk zie ik dat we 9000 kilometer (op 9 km na) gereden hebben. De motor staat op de parkeerplaats onder de sjakdoek, ik zit op het terras van een Georgisch restaurant met voor me een Georgische borrel en een Georgisch biertje. Er komt zo een Georgische lekkernij mer kip en walnootsaus.
Gisteravond wisten we niet of we alleen in het restaurant zouden zitten. Antwoord: Nee. Er zat familie aan een tafel verderop op het terras onder het afdak. Omdat de wind toenam ben ik in de eetzaal gaan zitten knagen op mijn gebarbequede varkensdelen. Na een kwartier kwamen er drie mannen binnen die gezellig aangeschoten waren en mij uitnodigden te komen drinken. Zij bestelden een fles wodka en een schaal vis; ik kon niet anders dan een paar smakelijke happen meeëten en een paar smakelijke borrels meedrinken.
Dat was gezellig, het soort feestje dat eigenlijk gisteren had moeten plaatsvinden en nu veel leuker was. Ik weet zeker dat ik niet gesnurkt heb want niemand uit het hele hotel heeft geklaagd. Wel waren we bijtijds wakker door het zonnetje over het mooie stille meer. In het ochtendzonnetje heb ik alvast de route voor vandaag uitgezet en opeens wist Zumo ook waar Tbilisi ligt. Raar apparaat is het toch.
Als ik de rekening van het diner wil betalen blijkt dat er niemand is. Deuren zitten dicht, hek zit op slot, hond snuffelt aan mijn voeten. Niemand. De eenpersoonsmotorclub ten voeten uit. Maar toch, we willen (op) weg. Dus bel ik het nummer dat via booking.com zichtbaar was. Eén of andere Georgi ontkent engels te begrijpen, maar tien minuten later zijn Vat en Moet toch present om centjes in ontvangst te nemen. And we are on the move again.
De baas en bazin vertelden me wel d at het 100 km is om rond het meer te rijden. Wel aantrekkelijk, zeker omdat de afstand vandaag naar Tbilisi overzichtelijk is. Maar dan vertelt zij, met opgeheven vinger en grote ogen dat de weg aan de overkant “Nicht Gut!!” is. En als Armeniers een weg niet goed vinden, dan is er echt iets aan de hand.
....
....
....
Overigens, tussen de vorige geschreven regel en deze zitten één uur, twee wodka’s en anderhalf biertje. Dus als de tekst opeens melancholischer of filosofischer wordt is daar de verklaring. Waar waren we gebleven? O ja, bij het vertrek.
Ik rij weer, zonder problemen, via Dilijan naar Vanadzor. Er zit theoretisch voldoende peut in de tank om Tbilisi te bereiken, toch zou ik tien liter extra willen kopen. Echter in Armnië accepteren ze, met een groot gebaar van “óveral”, alleen Drams. Tot in de grote stad Vanadzor. Toch wil na aandringen onzerzijds de bediende ook wel Georgische Lari’s accepteren. Met deze voorraad brandstof kom ik er zeker.
Zo’n vijf kilometr na Vanadzor komt me een wereldfietser tegemoet. Dat wil zeggen, hij staat stil. Uit te hijgen van een beklimming. Deze Belg heeft zijn vrouw in Georgie achtergelaten voor een paar maanden vrijwilligerswerk, hijzelf wil een rondje Armenie doen. Samen gaan ze daarna richting China. En hoewel ik hem vertel dat ik geniet van het prachtige asfalt van Vanadzor tot aan hier weet hij me terug te brengen naar de Armeense realiteit en zegt dat het tot aan de grens wel minder wordt.
De Belg heeft gelijk. Na nog tien kilometer perfect asfalt komen er weer gaten en onderbrekingen. Kilometers lang kan ik beter staand op de pedalen offroad oefenen dan proberen van het uitzicht te genieten (alhoewel ik dat wel degelijk doe). We rijden door wederom een van de armere delen van het land, met krotten en schuurtjes van stenen en golfplaat. Sommige bouwsels hebben ramen noch deuren, toch hangt er was op een lijntje in de voortuin. Regelmatig passeren we een tot ruine vervallen industrieel complex. Ook zien we met welke jaren vijftig-zestig materieel de wegwerkers hier hun werk moeten doen. Dan mogen ze bij ons niet klagen. Wat? Wij mogen sowieso niet klagen!
Dan, na nog eens twintig kilometer waarbij er geen enkel verkeersbord komt en je wel degelijk af en toe rechtsaf of linksaf moet, komt de grens in zicht. Het is rustig. Bij elk poortje kom ik als eerste aan. En voor ik het weet staan we weer in Georgie. We zijn terug op ons eindpunt. Slechts nog 50 kilometer dringen en voorkruipen en gaten ontwijken en slingeren en inhalen waar het niet mag en we staan in het centrum van Tbilisi. Eerst een telefoonkaart.
Het toeval (bestaat niet) wil dat ik recht tegenover een Apple reseller sta (bestaat wel) die me kan helpen aan een sim-kaart. Het duurt wel een uur voordat alles geregeld is, maar dan heb ik ook meteen een hotel met zwembad gevonden. Dat hotel blijkt te bestaan uit een aantal kamers boven het plaatselijke zwembad. Dus veel water. Maar ook weinig hotel. Het zij zo. Ik rust en zie morgen wel verder.
Ben wel na het zwemmen naar een restaurant gelopen om te eten en te drinken. Straks slapen, vanaf 6:30 kan er gezwommen worden. Daarna ga ik mototravel tbilisi eigenaren Willem en Erik ontmoeten. Daarna naar een ander hotel waar ik beter kan epibreren. Krijgt dit verhaaltje nu nog een vervolg?
Gisteravond wisten we niet of we alleen in het restaurant zouden zitten. Antwoord: Nee. Er zat familie aan een tafel verderop op het terras onder het afdak. Omdat de wind toenam ben ik in de eetzaal gaan zitten knagen op mijn gebarbequede varkensdelen. Na een kwartier kwamen er drie mannen binnen die gezellig aangeschoten waren en mij uitnodigden te komen drinken. Zij bestelden een fles wodka en een schaal vis; ik kon niet anders dan een paar smakelijke happen meeëten en een paar smakelijke borrels meedrinken.
Dat was gezellig, het soort feestje dat eigenlijk gisteren had moeten plaatsvinden en nu veel leuker was. Ik weet zeker dat ik niet gesnurkt heb want niemand uit het hele hotel heeft geklaagd. Wel waren we bijtijds wakker door het zonnetje over het mooie stille meer. In het ochtendzonnetje heb ik alvast de route voor vandaag uitgezet en opeens wist Zumo ook waar Tbilisi ligt. Raar apparaat is het toch.
Als ik de rekening van het diner wil betalen blijkt dat er niemand is. Deuren zitten dicht, hek zit op slot, hond snuffelt aan mijn voeten. Niemand. De eenpersoonsmotorclub ten voeten uit. Maar toch, we willen (op) weg. Dus bel ik het nummer dat via booking.com zichtbaar was. Eén of andere Georgi ontkent engels te begrijpen, maar tien minuten later zijn Vat en Moet toch present om centjes in ontvangst te nemen. And we are on the move again.
De baas en bazin vertelden me wel d at het 100 km is om rond het meer te rijden. Wel aantrekkelijk, zeker omdat de afstand vandaag naar Tbilisi overzichtelijk is. Maar dan vertelt zij, met opgeheven vinger en grote ogen dat de weg aan de overkant “Nicht Gut!!” is. En als Armeniers een weg niet goed vinden, dan is er echt iets aan de hand.
....
....
....
Overigens, tussen de vorige geschreven regel en deze zitten één uur, twee wodka’s en anderhalf biertje. Dus als de tekst opeens melancholischer of filosofischer wordt is daar de verklaring. Waar waren we gebleven? O ja, bij het vertrek.
Ik rij weer, zonder problemen, via Dilijan naar Vanadzor. Er zit theoretisch voldoende peut in de tank om Tbilisi te bereiken, toch zou ik tien liter extra willen kopen. Echter in Armnië accepteren ze, met een groot gebaar van “óveral”, alleen Drams. Tot in de grote stad Vanadzor. Toch wil na aandringen onzerzijds de bediende ook wel Georgische Lari’s accepteren. Met deze voorraad brandstof kom ik er zeker.
Zo’n vijf kilometr na Vanadzor komt me een wereldfietser tegemoet. Dat wil zeggen, hij staat stil. Uit te hijgen van een beklimming. Deze Belg heeft zijn vrouw in Georgie achtergelaten voor een paar maanden vrijwilligerswerk, hijzelf wil een rondje Armenie doen. Samen gaan ze daarna richting China. En hoewel ik hem vertel dat ik geniet van het prachtige asfalt van Vanadzor tot aan hier weet hij me terug te brengen naar de Armeense realiteit en zegt dat het tot aan de grens wel minder wordt.
De Belg heeft gelijk. Na nog tien kilometer perfect asfalt komen er weer gaten en onderbrekingen. Kilometers lang kan ik beter staand op de pedalen offroad oefenen dan proberen van het uitzicht te genieten (alhoewel ik dat wel degelijk doe). We rijden door wederom een van de armere delen van het land, met krotten en schuurtjes van stenen en golfplaat. Sommige bouwsels hebben ramen noch deuren, toch hangt er was op een lijntje in de voortuin. Regelmatig passeren we een tot ruine vervallen industrieel complex. Ook zien we met welke jaren vijftig-zestig materieel de wegwerkers hier hun werk moeten doen. Dan mogen ze bij ons niet klagen. Wat? Wij mogen sowieso niet klagen!
Dan, na nog eens twintig kilometer waarbij er geen enkel verkeersbord komt en je wel degelijk af en toe rechtsaf of linksaf moet, komt de grens in zicht. Het is rustig. Bij elk poortje kom ik als eerste aan. En voor ik het weet staan we weer in Georgie. We zijn terug op ons eindpunt. Slechts nog 50 kilometer dringen en voorkruipen en gaten ontwijken en slingeren en inhalen waar het niet mag en we staan in het centrum van Tbilisi. Eerst een telefoonkaart.
Het toeval (bestaat niet) wil dat ik recht tegenover een Apple reseller sta (bestaat wel) die me kan helpen aan een sim-kaart. Het duurt wel een uur voordat alles geregeld is, maar dan heb ik ook meteen een hotel met zwembad gevonden. Dat hotel blijkt te bestaan uit een aantal kamers boven het plaatselijke zwembad. Dus veel water. Maar ook weinig hotel. Het zij zo. Ik rust en zie morgen wel verder.
Ben wel na het zwemmen naar een restaurant gelopen om te eten en te drinken. Straks slapen, vanaf 6:30 kan er gezwommen worden. Daarna ga ik mototravel tbilisi eigenaren Willem en Erik ontmoeten. Daarna naar een ander hotel waar ik beter kan epibreren. Krijgt dit verhaaltje nu nog een vervolg?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
