Dag 2 van Breisach naar Maranello

Hoe alles anders kan lopen en het toch nog goed uitpakt.
Wie kent het liedje " A day in the life" van The Beatles?
"Woke up, fell out of bed, dragged a comb across my head....."
Vandaag was een dag in het leven van de eenpersoonsmotorclub.

Eerst koffers pakken en nog eens pakken.
Dan ontbijt in een vol-ledig lege eetzaal, broodjes mee als lunch.
Dan de motor klaarmaken maar waar is toch die kamersleutel?
Dus alles weer uitpakken totdat hij in een van mijn broekzakken blijkt te zitten.

Eindelijk op weg. De route die ik gisteren inprogrammeerde bevat een fout. Daardoor ben ik een uur onderweg en kom steeds weer uit bij Freiburg. Met de ouderwetse kaart op de tank ben ik na heerlijk sturen bij de Bodensee. Ik weiger Zwitserland in te gaan dus ga via de Deutsche Alpenstrasse naar Reutte. Die Alpenstrasse is afgesloten. Na wat rondjes rijden kom ik op het idee om maar meteen Maranello in te toetsen als eindbestemming. Grote schrik: estimated time of arrival is 23:50.

Ik kan niet anders maar moet inmiddels via Sölden en de Timmelsjoch naar Italië. Over een uitgestorven besneeuwde bergpas, derhalve. Een uur lang is het leven zwart-wit.
Dan komen de kleuren terug in het landschap en op mijn wangen, de temperatuur loopt op tot een zwoele 17 graden in de schemering. En ik moet nog 280 km!

Dan maar de snelweg. Op een Aero Servizzio ga ik wateren. Net als alle broeken voldoende ruimte bieden voor een stroompje en ik plaats heb genomen voor het witte altaar, hoor ik achter me mijn helm in het wasbekken vallen. Klik. En ook daar gaat het stromen. Ik schiet in de lach en in de stress want de automatische kraan stroomt in mijn gekantelde helm. Gelukkig heb ik waterdichte handschoenen in de helm gelegd. Jammer dat de kraan precies mijn linkerhandschoen vult. Gelukkig blijft mijn helm droog. Jammer dat mijn handschoenen nu vol water staan. Gelukkig is mijn broek nog droog. Jammer dat al het water uit mijn helm en handschoen nu op de grond ligt. Gelukkig vindt de schoonmaker het geen probleem. Jammer dat ik 280 km 1 natte hand heb. Gelukkig heb ik een extra paar handschoenen bij me.

Aan het einde van de snelweg is mijn hotel. 's Avonds laat in het donker een vreemde Italiaanse stad in om een hotel te zoeken. Gelukkig heb ik een tomtom. Jammer dat hij net besluit te stoppen en zich lekker gaat resetten. Gelukkig herstelt hij zich na enkele minuten rondjes rijden op rotondes. Ik vind mijn hotel. De man komt naar me toe en verontschuldigt zich. De waterleiding is kapot zodat hij elders moet onderbrengen. Hij stapt achterop en wijst me de weg.

Niet veel later staat mijn motor onderdak, is mijn pak uit en zit ik in een traditioneel restaurant. Heerlijk eten en een Limoncello di Amalfi als toetje. De route voor morgen komt morgen wel.
Welterusten.