Dag 20, Maandag, geluk bij een gevalletje pech

Gisteravond geen echte parkeerplaats, maar ik laat de motor acher op het terras voor de deur van de bewaking. Aan de ketting, dat wel. En toch laat het me niet los. Een paar keer word ik wakker en bedenk dat ik het moet loslaten.

Ook het werk moet ik loslaten. Maar dat lukt niet. Mijn bereikbaarheid is best slecht: overdags reizend en 's-avonds verslagen maken, plannen, vakantie vieren. Ik doe mijn best om mijn klanten, met name die net live zijn gegaan, zo goed mogelik van dienst te zijn. Maar nu de boot naar Sardinië niet ging en nu Odile weer weg is, nu begint het echt te kriebelen om gewoon weer snel aan het werk fe gaan. Voor mijn gevoel is de vakantie voorbij. I moet allen nog zo'n "k"-eind terugrijden.

Dus ik sta vroeg op en ben als eerste bij het vootreffelijke ontbijt. Snel betalen, warme kleren aan want het zal wel koud worden vandaag, en weg. Maar wat is dat? Wat voel ik nou? Waarom draait mijn stuur zo zwaar? Heeft de een of andere onverlaat een geintje uitgehaald? Dat kan toch niet waar zijn? Een lekke voorband?

Ik stap weer af en zie dat er nogal wat lucht uit de voorband is verdwenen. Niet helemaal plat. En het ventieldopje zit er nog op. Op aanwijzing van de receptionist rij ik in de ochtendkou 800 meter naar rechts om bij het benzinestation de band op spanning te bregen, maar na een minuut is de spanning weer lager. Een gaatje, dus. Wat nu. Terug naar het hotel. Op aanwijzing van de receptionist rij ik nu in de ochtendmist niets ziend naar links waar een bandenmeneer zou zitten. Helaas doet die alleen auto's, geen motoren.

De knecht van de bandenman zegt echter: "Volgt u mij maar" en stapt in de auto. Net drie kilometer verder zit een motormeneer. Met gouden vingers, blijkt uit de Honda viercilinder creaties die hij heeft staan. Van origineel gerestaureerde CB400's tot een military look scrambler van eigen hand die met de nieuwe Ducati kan wedijveren. Deze monteur heeft binnen een minuut het gaatje gelocaliseerd en gaat het eerst met foamspray en dan met een rubber plug te lijf. Met succes. 

De band is dicht, binnen anderhalf uur en een tientje,  terwijl ik eerst met angst verwachtte dat het anderhalve dag zou kosten. En diverse tientjes voor nieuwe banden, afsleepkosten, werkloon et cetera. Daarbij bedenk ik me dat het gaatje pas de laatste paar honderd meter naar het hotel moet zijn ontstaan. Dus niet met 120 kmh op de snelweg met slingeren en ander gevaar. En ik bedenk me dat ik geluk heb dat er een monteur in de buurt was. En dat het maandag ochtend was en niet bijvoorbeeld zaterdag middag....

De mist is opgetrokken, de zon schijnt en ik draai vol vertrouwen de snelweg op. Mijn tomtom heeft flinke averij opgelopen tijdens de regenbui in de Calabrische bergen: condens aan de binnenzijde zorgt dat het scherm nauwelijks leesbaar en bijna niet programmeerbaar is. Uiteindelijk heb ik kunnen invoeren "Rij naar huis" en zie dat ik er morgennacht om 02:00'uur kan zijn. Laten we maar eens zien hoe ver we komen. Na of bij Verona wil ik een echt plan maken.

Hoewel ik vanwege de prop in de band en gebulder om mijn hoofd bijna nooit boven de 120 kmh uitkom schiet het aardig op. Inhaalverbod voor vrachtwagens wordt aardig nageleefd. En de max 130 overigens ook, een enkele Audi of Porsche uitgezonderd. Dus tegen vieren ben ik bij het Gardameer. De pijlen worden gezet op morgenavond thuis en snelwegen vermijden. Dus vanaf Rovereto gaat het de bergen in, ik plan een hotel in Madonna di Campiglio. Lekker schoon slapen in een berghut.

Dat van hut valt wel mee, het is wel aardig eind bergop. Dan naar de tweede verdieping: daar verdwaal ik zo ongeveer in mijn kamer. Met kast, dressoir, uitklapbed, hemelbed, schrijftafel, douchecabine zo uit de catalogus van gesofisticeerde hebbedingen, plus een voorkamertje. Echt Alto Adige, zeg maar. Ofwel Zuid-Tirol. Het restaurant is helaas dicht dus er is alleen een huisgemaakte Lasagne met Funghi en een gemengde Prosciutto. Met twee bier voldoende om me te vellen. En o ja, de motor staat weer binnen, veilig in een garage.