Dag 7. Van Rome naar Napels

Dag 7 Van Rome naar Napels
Vandaag gaan we voor het eerst met zijn tweeen met volle bepakking onderweg. Na het inpakken van de koffers buk ik naar mijn linkerlaars waarbij met een stille klik mijn rug op slot springt. Shit. Auw. Even liggen en kijken of het overgaat. Nee dus. 

Met een ongezonde kromming weet ik de koffers op de brommer te bevestigen en voorzichtig rijden we weg. De weg parallel aan ons straatje leidt direct naar de landerijen buiten Rome. De rust keert weder. Gedrang van auto's en scooters verandert in , tja , eigenlijk wordt het alleen iets rustiger maar verder verandert er niets. Totdat we tegen de zee aanbotsen en linksaf zuidwaarts afslaan. Dan zien we alleen nog, kilometers lang, lintbebouwing met rechts vakantiehuisjes aan zee en links vakantiehuisjes aan de weg. 

Eigenlijk is het geen mooie route. Ook het stukje door het natuurgebied is niet leuk. Dat komt ook door de zeurende rugpijn en de benauwde warmte. Wat wel leuk was, zelfs erg leuk, was onze ontmoeting met een ex-Rotterdammer, eennras-Italiaan die het drie maanden in Nederland wist uit te houden totdat hij weer boer werd. Hij bestiert het fruitstalletje waar wij bij toeval stoppen voor wat fruit. Ik puf uit op een klapstoel terwijl Odile en hij alle groenten en fruitsoorten van zowel een Nederlandse als een Italiaamse naam voorzien. Als ze weer bij de boontjes zijn, mogen we niet betalen. De appels en druiven zijn een kadootje. En lekker. 

Eigenlijk had ik de laatste vijftig kilometer voor en door Napels langs de kust willen rijden. Maar dat idee gaat aan de kant voor een doorgaande route die sneller is. Met alle opstoppingen en congesties en files die je kunt bedenken. Als links en rechts de scooters weer voorbij komen maak ook ik ons smaller, in gedachten, en tripleer dat het een lieve lust is. Odile roept af en toe " doe eens normaal" totdat we beide het er over eens zijn dat mijn nieuwe rijgedrag hier heel normaal is.

Ons B&B Villa Nunzia in Ercolano heet ons welkom met een camera bewaakt ijzeren poortwerk, met daarachter een giga villa, zwembad, parkeerterrein voor een klein transportbedrijf en een hartelijke Guiseppe die de scepter en zijn handen zwaait. In de tijd dat ik de motor op de parkeerplaats heb gezet en ben teruggelopen heeft hij Odile alles uitgelegd, de koffers naar de kamer gebracht en ons weer alleen gelaten. In een prachtige kamer met een balzaal als douche-toilet en een balkon met uitzicht over de gehele baai van Napels. 

Als achter ons de volle maan opkomt over de top van de Vesuvius, op wiens flanken wij vannacht rusten, besluiten we om een afhaalpizza te laten komen. Tien Euri voor twee pizza's tot op je balkon. En dat laatste biertje van gisteren. Als ik uiteindelijk met zere rug mijn bed bereik slaap ik in met de gedachte dat Napolitanen iets verkeerd gedaan moeten hebben en gestraft zijn met de aanwezigheid alom van blaffende en keffende honden. Maar ik slaap in. Het zijn hun honden en overmorgen ben ik weg.

( Heeft overigens iemand enig idee waarom ze hier drie tot vier keer op een avond vuurwerk afsteken? )