Dag 14, Dinsdag, strandje, werk, te laat vooor hap

's Morgens weer veel te vroeg wakker. Ondaks alle afleiding speelt steeds het werk door mijn hoofd. Voor volgend jaar een oplossing vinden voor het software deel van het probleem. Na het ontbijt komen we toe aan een belofte om naar het strandje te gaan. 

Met flesje water en hotelhanddoek wandelen we dwars door het luxe hotel Kalura, door het luxe restaurant, over het luxe terras, richting de trap met negentig treden richting het idyllische strandje. Op zoek naar een plekje horen we dat de strandstoelen gratis zijn, alleen voor de ligbedden moet je betalen. 

Na een duik in het zoute water en zeker een kwartier lezen krijg ik vrijaf van Odile om met de motor te tanken en een lunch te regelen. We hebben nog een pasta salade staan en aangevuld met olijven, tonijn en bonen moet dit lukken. Omdat ik alleen hoef te tanken en het dertig graden is, doe ik heel stout iets wat ik anders nooit doe. Iets dat italianen echter altijd doen. Namelijk in t-shirt op de motor naar het tankstation. Daar staat een trotse R1200GS te pronken naast de kassa, navraag leert dat de tankbediende die me helpt de eigenaar is.

Terug in het appartement bereid ik de lunch en pak deze in de topkoffer, in t-shirt gaat het naar beneden, weer dwars door het hotel en het restaurant, alleen nu met twee plastic zakken vol water en pastasalade. Geen Italiaanse haan die er naar kraait.

Na de lunch ga ik alvast naar boven en regel wat zaakjes voor diverse klanten. Want hoewel ik op vakantie ben, ik ben (slecht weliswaar) bereikbaar en doe wat ik kan om een en ander te regelen. Totdat Odile me komt vergezellen en de kurk van de fles gaat voor de Aperitivo.
Tot nu is het een heerlijke saaie ouderwetse luiervakantie dag. 

Als het donker is lopen we richting Cefalu om iets te eten. Een dame steekt achteruit de weg op met zonder achterlichten. Ik maak haar hierop attent en als dank vraagt ze of wij "Autostop?" wensen. Iets wat ik meteen vertaal als "wilt u een lift naar het centrum?".
Nog geen dertig seconden later zitten we achterin een nagelnieuwe Fiat Panda en worden drie minuten later gedropt midden in het centrum. "grazie-mille!".

Na veertig meter, het kunnen er ook drieenveertig zijn geweest, komen we langs een authentiek Siciliaanse wijnbar. Met een happy-hour aanbieding met wijn en hapjes. Dat lijkt ons wel wat maar helaas, de baas zegt met gulle lach dat hij door de ingrediënten is en dat het happy-hour voorbij is. We besluiten dan maar door te lopen en iets anders te zoeken. A domani, zeg ik tegen de vrouw van de baas, dan komen we terug.

Door de winkelstraat, de goudsmidlaan, de prullariasteeg, over het resto-plein en langs de Gelatteriadreef. Een aantal keer ontkomen we niet aan een bezoekje aan het interieur van een van de vele winkeltjes met spulletjes. Echter waren we op zoek naar eten. We zien veel uitspanningen met giga-prijzen en gastro-uitstraling maar we zoeken juist iets eenvoudigs. Dus lopen we terug naar de wijnbar.

Na vierhonderd meter, het kunnen er ook vierhonderddertig geweest zijn, ziet de vrouw van de baas ons aankomen. "Ja ja", zeg ik, "het is al morgen, de tijd gaat snel". "Gaat u dan maar snel zitten", is het antwoord van de dame in kwestie. En we bestellen hetgeen ons wordt aanbevolen. Na ee poosje komt de baas naar buiten. Ik vraag of die mooie rode R1200GS van hem is. Zijn ogen beginnen te stralen. We raken aan de praat en onze passies komen overeen. 

Als Giuseppe, zo heet de baas, weer de keuken in is en ik weer rustig aan ons tafeltje zit, raken we aan de praat met Bob en Janice, een ouder stel uit Londen dat in mei is getrouwd en nu hun huwelijkreis viert. Binnen drie minuten hebben we de stoelen gedraaid en hebben we een klik en we praten zo gemakkelijk met elkaar dat ook Giuseppe erbij komt en zijn vrouw  Mima introduceert. We zijn de laatste gasten en nemen na het laatste glaasje afscheid.

De wandeling terug gaat via de hoofdweg en de tunnel en duurt dus kort. Dat was weer zo'n onverwacht eind van een mooie dag.