Dag 5 Oarkneys

Beetje onrustig geslapen. Ontbijtje was een muesli bol en instant koffie op mijn kamertje. Daarna zonder zijkoffers op weg naar de pont naar Orkney. Gisteren had ik me al aangemeld voor een plekje, wel moet ik nog betalen. De dame aan het loket weet mijn naam nog en ja hoor, als enige motorrijder mag ik als eerste aan boord.
Aan boord knoop ik een praatje aan met (ik noem hem Sean,) vertegenwoordiger van een groot elektronicamerk in Schotland. Samen verbazen we ons over de stupiditeit van een aantal ambtenaren om juist in dit gebied windmolens te plaatsen die de horizon vervuilen. Veel Schotten zijn de wieken een doorn in het oog. Aan de overkant worden eerst de vrachtwagens uitgeladen, daarna de personenauto's enfin ik rij als laatste van boord. Geen punt, alle tijd.
De route gaat eerst even noordwaarts, langs de Churchill blokkades. In de toenmalige open doorgangen tussen eilandjes heeft Sir Winston schepen tot zinken gebracht zodat de Duitse U-boten niet stiekem de gelegerde vloot konsen aanvallen. Ook bezoek ik kort de Italiaanse kapel: een barak met monumentale gevel, opgericht door de Italiaanse krijgsgevangenen uit de tweede wereldoorlog. Dan gaat het naar rechts het East Mainland eiland op.
Ik probeer wat witte weggetjes langs de kust en dit lukt half: vaak eindig ik op een boerenerf. Er wordt heel wat afgeboerd op Oarkney. Waar het weiland het water dreigt te raken zijn diverse mooie baaien, soms zelfs met zandstrand maar meestal met bewierde rotsen. Op veel plekken zie ik beschermd natuurgebied en wandelpaden aangegeven en prompt eindig ik in een weiland bij The Gloup. Het aantal auto's op de parkeerplekken geeft aan dat er heel wat gewandeld wordt. Dit tussen aanhalingstekens, want vijf auto's op een parkeerplek is veel voor een regio waar je soms tien, twintig minuten niemand en niets tegenkomt.
Als ik denk om te tanken, je weet maar nooit, toont Tomtom een roestige en hakfvergane installatie en verderop kun je alleen cash betalen. OK, tanken komt later wel, we gaan toch via Kirkwall naar het West Mainland eiland. In het centrum tanken we vol en gaan via Gorseness beginnen aan een prachtig rondje om de noord. Gorseness Centrum bestaat overigens uit een rode telefooncel op een kruispunt. Dat kun je niet missen.
De weg rond het eiland toont dat er hier meer heuvels zijn die soms zelfs stille meertjes omringen, soms zie je zoet en zout water in één blik. Een ogenblik, dus. Dan weer komt er paars van hei in beeld, afgewisseld met groen van het gras en blauw van het water. En ondanks dat de hemel meest grijs en witgrijs is, priemt soms een klein zonnestraaltje door het wolkendek en zet het land in kleur. Zacht zoevend met 60-80 per uur schiet het landschap aan me voorbij. Je zou bijna vergeten om te gaan eten.
Prompt kom ik in een dorpje met een reclamebord dat wijst naar het Palace Stores. Dat moet wat zijn in dit uitgestrekte niets. Klopt, maar ze hebben er wel een broodje gezond, melk, whisky-fudge (voor later) en benzine (heb ik even niet nodig). Op het terras (houten bankje) nuttig ik mijn lunch en vrolijk gaat de reis weer verder. Zie op de foto twee specimen van het gemiddelde volk dat ik in de dorpjes zie wandelen.
Zo jammer dat ik met de telefooncamera geen betere foto's kan maken, want heuvel na heuvel komen de mooiste plaatjes in beeld. Ondanks de grijze lucht is het genieten. En dan opeens komt hij in beeld : de Scapa Distilleerderij. Als ik ben afgestapt denk ik weer aan die borrel van gisteren en laat me in het bezoekerscentrum verwelkomen en verleiden tot het kopen van een fles. Maar wel een fles die ik ga bewaren. Op een internet veiling wordt nu al het dubbele geboden voor wat ik betaalde. Dat wordt me weer een verhaal als ik thuis ben. PS. er is een B&B precies naast de brouwerij.
Het einde van de trip komt in zicht en ik rij terug via Kirkwall, onderweg kom ik de Highland Park brouwerij tegen en rij er even omheen. Aan de achterzijde zie ik een grote berg turf, dus het mout wordt werkelijk met turf gedroogd! En omdat ik ook op het eiland veel graanvelden zie geloof ik dat de zilte smaak natuurlijk en verklaarbaar is. Thuis maar eens in verdiepen.
In het centrum aangekomen parkeer ik vlakbij de Kathedraal en loop een rondje door het centrum. Daar kom ik de Schotse vertegenwoordiger weer tegen!
Op de terugweg meld ik me bij de Ferry, nog een uurtje voor we gaan boarden, dus rij ik nog even naar het zuidelijke staartje van Sandwick eiland zodat mijn opdracht om langs de kust te rijden is voldaan. Dan aan boord raak ik weer aan de praat met Sean, niets speciaals, gewoon aardig.
Tot ik in de lounge aan het verslag ga werken, met een kop sterke koffie (schepje vriesdroogpoederkoffie extra, zelf heet water toevoegen) en een snickers. De tijd vliegt en als het donkerder begint te worden vanwege de bewolking rij ik naar het hotel . . . En nog iets verder naar het werkelijke Noord-Oost puntje van Schotland: Duncansby Head.
De eerste miezerdruppels verschijnen en de bewolking wordt mist. Ben benieuwd wat morgen gaat brengen.