Dag 1. Die Anreise

Dag 1 Die Anreise
Waarom Duits? Omdat in de buurt van IJmuiden Duitsers met honderden tegelijk de boot willen nemen. Maar dat komt later in dit verhaaltje.

De dag begint met het “Daaaaggg” zeggen. Eerst tegen mij trotse echtgenote die moet gaan werken op Zaterdag. Tsja, de zorg wordt duur betaald, zeg maar. Door de zorgverleners wel te verstaan. Dag meid, ik ga je missen de komende dagen.

Daarna is het “Daaagg” zeggen tegen de buurtjes. Man en vrouw samen op de motor naar Hongarije en nog verder. Twee weken op twee wielen met nog een ander stel. Twee motoren met vier mensen twee weken vierduizend kilometer. Petje af!

Dan nog even “Daaagg” zeggen tegen dochter die gaat werken en een paar buurtjes. Ik ben op pad. Wat zeg ik? De hele eenpersoonsmotorclub verlaat de straat voor weer een avontuur. Dat begint in Renswoude als ik bedenk dat ik mijn cash geld vergeten ben. Met slechts 10 Euro vijftig begin ik mijn vakantie.

De Tomtom is ingesteld op “vermijd snelwegen” naar IJmuiden. Binnendoor gaat het over de Veluwe naar Baarn, Uithoorn waaar ik koffie drink bij Motoport (thanks) en met een uitstapje naar Bloemendaal-aan-Zee kom ik veel te vroeg in de buurt van de haven.

Honderden motoren staan te tanken en te wachten om aan boord te gaan. Bijna allemaal met een witte kentekenplaat met een blauwe D er op. Als ik aan de verkeersregelaar beken dat ik met de eenpersoonsmotorclub ben, mag ik in de korte snelle rij plaatsnemen en kom even later in gesprek met een paar motorrijders uit Newcastle die net zeventien dagen Europa inclusief Dolomieten en Alpen achter de rug hebben.

Dan even de motor parkeren (zie foto) en aan dek met een biertje. Nu gaat het echt beginnen!

Zo zittend aan dek, met een biertje, op een stoeltje dat ik uit de nette rij heb weggehaald en op een voor mij geschikte plek heb neergezet, als enige Nederlander in een massa van Duitssprekende mensen, bedenk ik dat ze mij als zonderling kunnen zien. Zo van “ach wat zielig zonder vrienden”. Maar dan bedenk ik dat het moeilijker en dapperder is om je eigen weg te vinden en je eigen weg te gaan dan om anderen of elkaar domweg te volgen. Mijn keuze, sorry, de keuze van de eenpersoonsmotorclub, is om los te laten en zonder hulp te reizen naar .. kweenie.

Of zoals die Duitser zo mooi zei: “Ich habe keine Ahnung, aber davon eine ganze Menge”. Als ik de Ipad wegstop en opkijk raak ik ploeps in gesprek met een clubje Duiters en een Duitse. Lid van de Ruhrpott motorclub, leden die een Harley Davidson rijden maar zoner tattoo doer het leven gaan. “Je moet niet alles zomaar nadoen”, beweren ze, terwijl hun kleding juist Harley all over schreeuwt. Affijn, wel lekker gekletst en vrienden gemaakt.

Dan naar het buffet, maar niet voordat ik een paar kleine drams Whisky heb gekregen van dezelfde motorrijdende Fillipino als vorig jaar, waarop zijn chef erbij kwam die ook een paar speciale adviezen voor me inschonk. Het buffet was goed genoeg.