Vier landen in één dag

Eigenlijk niet zo heel spannend vandaag.
Wel lekker veel bochten op biljartlaken asfalt.
Mannenbroeders motorrijders, wat is Duitsland toch een Walhalla.
Zeker het onbekendere Schwarzwald en daar vlakbij het Odenwald, de Elzas en Vogezen, plus het iets verderop gelegen Kreis Konstanz.

Vanmorgen zoals thuis, 06:25 ofwel net voor de wekker wakker. Alvast de motor onder de hoes van Jacklien vandaan gehaald en van het slot gehaald.

Daarna ontbijtje in mijn eentje. Een mix van Duits (kaas en ham en brood en jam) en Frans (zachte kaas en stokbrood) en Continentaal (met koffie, yoghurt en jus d’orange). Kortom, precies goed.

Kleertjes aan, inpakken en oppakken en weg. Op weg. Mooie weg. Zo’n weg die, als je ‘s morgens naar je werk moet, zorgt voor een glimlach.

De route loopt eerst richting Duitsland zodat ik door het Zwarte Woud (is gewoon groen hoor) naar Zwitserland kan. Dat lukt allemaal wunderbar goed.

In Zwitserland krijg ik lunch-honger. Ai. De vorige keer dat ik in Zwitserland wilde lunchen werd ik niet blij. Maar langer doorrijden is niet goed voor de concentratie. Dan zie ik in Frauenfeld opeens een terras dat me aanspreekt. Als ik rem en nogmaals kijk, zie ik een motor volbepakt voor het terras staan. Dichterbij gekomen zie ik een geel kenteken. En met mijn voorwiel zowat tegen het hekje vraag ik “Mag je hier op de stoep parkeren?”.

Het blijkt te gaan om twee Hollandse jongens die op weg zijn naar Turkije. Beide mannen hebben net hun rijbewijs, één van hen heeft het roze papiertje net vorige week opgehaald. En nu willen ze in twee en een halve maand naar Turkije en terug, op zoek naar off road trails van oa de TET. Even googelen.

Ze hebben wel oren naar mijn optie om de motor vanuit Georgie met de vrachtwagen te repatrieren en zullen me whatsappen als het actueel wordt. Ik maak in ruil van hen een foto: als ze appen, app ik terug. Een soort naäppen.

Onze wegen scheiden, wellicht dat we elkaar nog tegenkomen want de wereld is klein, voor mensen die bewegen.

Ik rij over B16 naar Liechtenstein en hoewel Google Maps zegt dat de weg geblokkeerd is, is hij perfect berijdbaar. Hierdoor kom ik op de weg naar Vaduz, maar besluit om te keren en binnendoor naar Pardenen te rijden.
Deze B188 , ook wel de Silvretta-Hochalpenstrasse geheten, is gestremd. Zu. Geschlossen. Gesperrt. Vanwege de sneeuw. “En dat kan nog wel vier weken duren”, vertelt me een inheemse dame.

Het is inmiddels 18:00 dus tijd voor happy hour. Een Italiaans ogend Gästehaus heeft geen plek meer. Maar een jaren zestig hotel een dorp verderop wel. Met balkon. Zonder Restaurant.
Zo maar iets bestellen, of een wandelingetje maken.
U hoort nog van me.