Alles heeft een reden

Alles heeft een reden. Dat is een mooie titel, nu nog even een mooi verhaal erbij verzinnen. Dat valt niet mee als je in een luxe restaurant iets wilt eten en men zit links en rechts volop te roken. Bah. Zelfs in mijn kamer, waar de airco het niet doet dus ik heb de ramen open, ruikt het naar rook. Zo vreselijk 1990.

Door die open ramen klonk net het imam bandje van de diverse moskee”en hier in de stad. Zodra ik de grens met Bosnie Herzegovina overging, vanmorgen na het passeren van de Plitvic meren, viel het meteen op. In plaats van keurige kerktorens hebben de dorpen hier minimaal een moskee met minimaal 1 minaret.

Ik moet er echt even aan wennen, ik geef het eerlijk toe.
Verder geen stress hoor.
Waar ik ook aan moet wennen is de snelheid. Ze rijden hier truttig langzaam, dus ik haal in en flits, van voren de eerste prent geschoten. Gelukkig heb ik daar geen kentekenplaat dus kom er waarschijnlijk wel onderuit. Wel zie ik opeens overal politie, al dan niet met radarpistool. Ik voel me niet prettig.

De zon schijnt tussen een beperkt aantal wolkjes door dus het land ziet er veel fleuriger uit dan gisteren. Ergens onderweg pak ik een koffie bij een pompstation: omdat ik geen Bosnische Marken heb kan ik met Euro betalen. De mannen zijn behulpzaam. De jongste vertelt dat zijn vader in de oorlog is omgekomen, hij was toen 7. Europa is niet goed voor Bosnie zegt hij, maar drukt me op het hart dat Bosnische mensen goed zijn.
We schudden handen op de vrede.
Hij vertelt overigens wel dat er over 1 km regelmatig politie staat te controleren. Mmmm. Als motorrijder voel ik me een zittende eend, gemakkelijke prooi.
En als er dan opeens een politiewagen net voor me de weg op komt en voor me gaat rijden, net iets langzamer dan toegestaan, alsof ze me uitdagen om in te halen, dan voel ik me wederom niet prettig. Maar ja. Als je ziet hoe andere Bosniers rijden, inhalen waar niet mag, over strepen jakkeren, wild west dus, dan hebben ze het ernaar gemaakt.

In de blauwe lucht hangen witte wolkjes. Dat is goed. Maar in het oosten, waar ik naartoe ga, hangen boze donkergrijze wolken met een sliert eronder. Dat belooft niet veel goeds. Het heeft de afgelopen dagen voldoende geregend. Dat blijkt ook uit de hoge waterstand van de rivieren. Wel spectaculaire stroomversnellingen!

In het Kroatische en Bosnische landschap zie je veel onafgebouwde en onafgebroken huizen. Het ene is niet meer bewoond en het anderen nog niet. Er wordt gewerkt of het werk ligt stil. Het oogt rommelig. En armoedig.

In Novi Grad passeer ik een hotel dat me bekend voorkomt. Het is hotel Una, nu een betonnen geraamte op de grens van Bosnie met Kroatie, voorheen een onderkomen voor tientallen vluchtelingen. De grens dwars door de stad geeft een beknellende sfeer.

Niet veel later gaat er een rood lampje op mijn dashboard branden. Dat is niet goed. Ik besluit even te stoppen bij een tankstation.

Net op tijd, want het blijkt dat er achter me ook een boos donker wolkje hing dat me nu heeft ingehaald. Het regent dat het giet, maar ik sta droog en zoek op internet de handleiding voor rode lampjes.
In plaats van een manual krijg ik een waarschuwing dat ik door mijn data heen ben. Gatsie, blijkt dat je voor Bosnie Herzekovina (BIH) een aparte kaart nodig hebt. Als de regen stopt ga ik weer op pad, het rode lampje is uit. Toch neem ik niet het witte weggetje dat Eva voorstelt maar hou me bij de drukkere M4.

Hierdoor kom ik in een volgend stadje waar, net als het weer begint te regenen, ik een mobieltjes winkel zie. Hier koop ik met hulp van twee vaardige jongemannen een nieuw simkaartje met voor een week telefoon en data voor, schrik niet, twee Euro. Het nieuwe kaartje betekent een nieuw nummer en dus wellicht ook een beperkte bereikbaarheid voor het thuisfront.

Had ik het rode lampje niet gehad, dan had ik nog steeds geen data en was ik dubbel zo nat geworden. Het is goed zo.

Over die grijze wolken, daar zat ook elektriciteit in. Met flitsen die er wezen mochten. Een paar keer ben ik gestopt om het over te laten trekken, een paar keer heb ik gas gegeven om er onder vandaan te komen. Uiteindelijk ben ik gewoon blijven rijden. Niet te hard dus supersaai. Zo saai dat ik bijna in slaap viel.

Uiteindelijk ook ben ik door dat langzame rijden niet in Srebrenica aangekomen, dat staat dus voor morgen op het programma.
Omdat het niet opschoot, heb ik nu een superluxe kamer met uitzicht, voor een ultra laag bedrag. Met de motor onder videobewaking recht voor de deur.

Vraag me niet naar een verdere uitleg van de titel. Dit is het.