Anders

Om te beginnen, ik heb heerlijk geslapen in de prinsessenkamer. Gauw de zwembroek aan voor een frisse ochtendduik. Het is tien voor acht. Er loopt een onbekende man rond het zwembad, met een jerrycan en een soort thermometer. Ik mag het water pas over tien minuten in, vertaalt de over via Google Translate, terwijl de poolman dit bevestigt door op zijn horloge kwart-over aan te wijzen.

Geen nood, ik loop terug met het idee om alvast wat in te pakken, dan zie ik twee obers om mijn motor heen drentelen. Dat hij een beetje vies is (understatement) en dat zij hem graag even voor mij willen wassen. Ik verklaar dat het eigenlijk wel stoer is, zo’n vuile motor na zo’n lange reis.
En als ik na tien minuten terugkom voor mijn duik, is de motor bijna helemaal schoon. Wat je met twee natte lappen al niet kunt bereiken.

Het ontbijt is weer prima, goed brood, goede koffie, lekkere kaas, zelfs een beetje pindakaas met echte stukjes pinda. Bijna halen ze me over om nog een nachtje te blijven. Maar nee, paps wil verder, de bergen in, even uit de warmte van gisteren. Dat gaat lukken.

Onderweg is de temperatuur een stuk aangenamer. 25 graden en als het iets hoger gaat nog lager. Dat is wel wat anders dan gisteren. Ook de wegen gedragen zich veel plezieriger. Wel af en toe een grindbak, daar waar ze aan het werk zijn, maar ook hele stukken prima wegdeksel met mooie bochten. Ik voel me veel beter.

Op een open vlakte rij ik opeens in de schaduw. Van een wolkje. Klein ondeugend wolkje! Wil je mij soms aan het schrikken maken?
“Jazeker”, zegt het wolkje met een grijs lachje. “Kijk maar eens naar voren, daar hangt mijn grote broer.”
En jawel, de hele familie regenwolk heeft besloten voor een dagje uit, net boven de bergen waar ik heen ga.

Net op tijd stop ik voor een jaswissel: doorwaai jas uit, allweather jas aan.
Het is toch iets koeler, dus ik heb geen echt bezwaar. Een aantal grote regendruppels vallen maar aan de natte weg te zien wordt het ergste mij bespaard.

Relatief droog kom ik aan bij Abant Gölü, ofwel het meer van Abant in de mooie bergstreek Bolu. Na alle rust en ruimte van zojuist is het een levendige toeristenboel hier, inclusief schoolreisjes. Velden vol met picnic tafels wijzen op een potentiele overbevolking in het hoogseizoen. Nu picnict er bijna niemand, het is immers Ramadan.

Dat nekte mij overigens gisteravond bijna, op zoek naar een restaurant waar ik als niet-moslim gewoon op tijd wilde eten. En vanmorgen weer, toen ik gewoon een koffie met broodje of zo wilde nuttigen in een of andere gelegenheid. De Horeca zit in deze weken knap zonder werk. Ramadan, jammer dan.

Ik geef toe, de hogere heuvels van Abant zijn wel mooi. Niet om over naar huis te schrijven, hoewel ik dat nu wel doe. De mensen hier zijn er echter wel van onder de indruk en vertoeven hier graag, te zien aan het grote aantal eethuisjes aan de weg van Abant naar Bolu.

Eigenlijk wil ik voorbij aan Bolu de bergen in. Maar daar hangt die wolkenfamilie zwaar bijeen geklonterd onweer uit te broeden. En dat wil ik NIET meemaken. Ik stop, controleer Google Maps en zie een hotel op 1km. Dat kan ik net droog halen. Ik stap naar binnen en wordt weer hartelijk onthaald.

“Hier is de sleutelkaart, kamer 3008, zwembad en sauna en sporthal zijn gratis, u kunt hier vanavond dineren en de motor staat hier veilig.”
In verband met Ramadan vraag ik of ze bier serveren.
Als ik een biertje wil, komen ze hem naar mijn kamer brengen.

De kamer is er weer een van “wauw”. Met voorkamer en grote slaapkamer, mooi uitzicht, grote douche en enorm bed.
Snel verkleed ik me en we gaan even naar het zwembad, en in de lauwe stoomkamer, en even koud douchen.

Dan snel tussen de buien naar buiten, bij het tankstation even paar nootjes gehaald, als knabbel voor bij de borrel. Terug bij de bar gevraagd of ik twee flesjes bier mag meenemen naar boven.
De Barman wordt erbij gehaald, deze zegt wat in het Turks wat vertaald wordt naar “hij komt ze zo brengen”.
Half uurtje later bel ik de receptie eens: “We hebben geen flesjes koud, wel blikjes. “
“Dan doe maar blikjes.”
“Gefilterd of ongefilterd?”
“Ongefilterd”
“Dat duurt 10 minuten want de barman zegt dat ze nog niet koud genoeg zijn.”
“Ik drink mijn bier nooit koud”
“OK Sir”
“Maar komt hij ze nu meteen brengen?”
“Ik zal het vragen, Sir”.
En dan, vijf minuten later komen de twee flesjes. Iets duurder dan gewoonlijk. Maar wel lekker, voor bij het schrijven van het verslag van vandaag.

Zo zat ik daar, lekker droog met buiten het onweer. Met een knabbeltje. Om trek te krijgen. Voor straks bij het buffet.
Het is een groot hotel, met bussen met gasten in groepen. Het is ook Ramadan dus hoe laat kunnen we eten? Half acht is gezegd, dus tegen achten kom ik aan in een grote lege zaal. Er zou een trouwfeest zijn.

Net als ik mijn kopje eiersoep eet komen de eerste gasten binnen. Denk ik, want ze zijn netjes gekapt en gekleed. Sommige traditioneel zwart, met sluier, hoofddoek en sommigen modern. De mannen hebben soms een jasje aan, soms een net overhemd boven een jeans, of gewoon T-shirt. Men praat gedempt. Kijkt neutraal. Schud soms handen met een glimlach, daarna weer ernstig kijkend. Is dit nu een feestje?

Het eten is, wat zal ik zeggen, Turks met een Van der Valk karakter van overgaar en recht door het midden. Niet om over naar huis te schrijven, hoewel ik dat nu wel doe.

Van pure gezelligheid besluit ik nog een biertje op mijn kamer te bestellen. Dat duurt een uur, zodat ik het biertje zelf ophaal en mijn eigen roomservice speel. Buiten regent het zacht. Maar de weersverwachting geeft droog weer aan voor morgen.