Internationaal

Net voor de wekker wakker.
Eerst ontbijt of eerst een duik? Dus eerst maar even eten. Wat een uitgebreid ontbijt. Tot en met frietjes en worstjes. En div cornflakes en kaasjes en plakjes worst en teveel dus. Ik hou het bij kaasjes en worst en paar stukjes brood.
Dan pas de koude duik, douchen en wandelschoenen aan in plaats van motorlaarzen.

Bij het ontmoetingspunt ontmoet ik vier medetoeristen: paps, mams, zoon en dochter uit Hongkong. Dochterlief studeert en werkt nu in Abudabi, volgens haar het centrum van de wereld. Paps is theologie professor aan de Uni van Hongkong en we praten even over religie en de toekomst. Mams zit in de IT en weet dat daar ook van alles verandert. Ze zijn verbaasd dat ik hierheen ben komen rijden met de motor. Alleen.

Na een halfuur komt ons busje met chauffeur, onze gids Ali neemt ons mee op een reis in de geschiedenis van de archeologie maar ook van de laatste 3000 jaar over de bewoners van het huidige Anatolie, tot en met de meer recente geschiedenis van de volkerenruil in 1923, waarbij aan einde van de eerste wereldoorlog landen verdeeld werden, vaak willekeurig. Vele duizenden christenen, die overigens in harmonie met islamieten leefden en werkten, moesten verkassen naar Griekenland en ook vele duizenden Islamieten uit Griekenland werden gesommeerd naar Turkije te gaan.

Cappedocië kent vele vulkanische landschappen, tezamen uniek in de wereld. De aparte gesteenten werden gebruikt om huizen en kerken in te bouwen. En door de historie van eerst grieken, dan romeinen, dan ottomanen en dan weer andere volkeren (vergeef me als ik de volgorde fout heb) zijn de grotwoningen door iedereen gebruikt en aangepast. Zodat van originele bevolking geen sprake is. Sowieso, herinnert Ali ons, heeft Napoleon ooit gezegd “Als de wereld één land was, zou Istanbul de hoofdstad zijn”, om aan te geven dat in Turkije de mensen gewend zijn om met veel religies en culturen samen te leven.

Maar de landschappen zijn zeer fotogeniek. En toeristisch.

Tijdens de stops en kleine wandelingen krijgen de groepsleden tijd om met elkaar kennis te maken. Er is een Turkse dame die in Londen woont en heerlijk plat Engels praat. Dan zijn er drie vriendinnen uit India, met één praat ik tijdens de lunch. Ze komt uit New Delhi maar is blij dat ze nu hier is: thuis is het nu 40 graden en met de smog dus niet te harden.
Er zijn ook twee jonge meiden, beetje giegelig, die uit Turkmenistan komen. Leuke meiden maar wel steeds te laat en onnozel bij het maken van al die selfies. En dan is er Lee uit Korea, die na een studie Engels twee maanden in Dublin geld heeft verdiend om nu 2 maanden te reizen. En dan is er natuurlijk Ali, de gedreven gids die ons gidst en onderwijst en uitlegt over Turkije, gewoonten, geloof en zo.

Tijdens de laatste wandeling komt zoon uit Hongkong achter me aan gelopen en vraagt over motorrijden. Dat wil hij graag maar vindt zijn moeder te gevaarlijk. Ik adviseer hem te beamen dat het gevaarlijk is. Maar vraag dan aan je moeder of je wel een lucifer mag aansteken, daar kun he een huis mee afbranden. En of je wel met vork en mes mag eten, want met een mes kun je iemand of jezelf dodelijk verwonden. Een motor is gevaarlijk, maar het gevaar hangt sterk af hoe je rijdt.

Hij vraagt ook honderduit over wel en niet alleen reizen. Dat wil hij graag maar twijfelt. Ik vertel hem dat ik alleen op reis ben maar overal mensen ontmoet en nooit alleen ben. Ik vertel hem over backpackers die in een Hostel altijd mensen ontmoeten en vanaf eventueel stukken samen reizen.
Je zou moeten zien hoe mr young Hongkong keek, met trots en zelfvertrouwen naar zijn ouders terugging.

Aan het einde bedank ik onze Ali voor zijn uitleg, hij maakt een selfie-videootje van ons samen als ik zeg “The more we travel, the closer we get“. Hartelijk schudden we handen. Eigenlijk dus best een geslaagde tocht. Internationaal toeristje spelen.