Nat

Gisteren begon het te regenen. Tussen de motregen en miezer door is het heel af en toe droog.
Toch laat ik het prima Waldruh hotel achter, met een paar droge regenhandschoenen aan de handen.

Automatisch volg ik het advies op van Eva (mijn tomtom stemmetje) en ga naar links, bergaf. Na tien haarspelden herinner ik me echter dat ik naar rechts wilde om via de bergen naar Tomazzo in Italie te rijden. Dus ik keer om en neem de haarspelden weer terug. Een half uur verder, had ik maar naar Eva geluisterd, blijkt de weg kompleet afgesloten. Eerst nog een modderpad van een paar honderd meter, maar 5 km verder geheel geblokkeerd. DUs moet ik weer terug. Modder, regen, haarspelden, en dan pas op de goede weg. Op weg naar Italie.

Net voor de grens nog even tanken voo 1,30 per liter, we gaan op pad. Niet wetende dat Eva mij een hak wil zetten. Ze stuurt me met haar lieve stemmetje een bergweg op die nat is, natter wordt door de gestaag vallende regen en bovenop zelfs, aan het uiteinde van een tunnel, mist oplevert. Daar is de grens Petertje.

Koud en nat en met plakkende handschoenen vangen we de afdaling aan en ik begin te dromen van een echte italiaanse koffie. Mijn aandacht gaat overigens uit naar de mensen in deze vergeten bergstreek, wat heeft de wind vorig jaar hier huis gehouden. Honderduizenden bomen ontworteld en omgewaaid. Stukken weg weggespoeld, chaos die nog weggewerkt moet worden.

In Tolmezzo kan ik echter geen bar vinden, er is markt en de stad is dicht, dus ga ik weer weg richting Kobarid. Net buiten Tolmazzo echter zie ik een soort wegrestaurant en ga in de ankers. Een oud vrouwtje bezemt de veranda en vertelt me dat ze al 95 is en dat haar vader een BSA had en zo. Het blijkt dat mijn Italiaans zo slecht is als haar oren, dus het gesprek duurt vrij lang.

Eva is het echter nog niet zat om mij te plagen en ze stuurt me een weggetje op, de bergen in. De regen kan ze niet geregeld hebben. Maar wat een bochten, kuilen, haarspelden 18% bergop met grint en takken. Ik moet alle zeilen bijzetten om overeind te blijven. Zo gaat het 20-30 km aan een stuk door. Om (werkelijk) moe van te worden.

Weer beneden in Kobarid besluit ik, schuilend onder een afdak, om het ommetje naar Bled te vergeten en zo snel mogelijk naar de kust te rijden. Portoros is het doel. Nog anderhalf uur afzien.
Eva’s laatste grap is om mijn instructie “snelwegen vermijden” aan haar laars te lappen. Bij Trieste aangekomen vind ik dat goed genoeg.

In Portaros, een hotelstad aan de 47 km lange kust van Slovinie, open ik booking.com om een hotel te vinden. Mijn oog valt op Donatella House, een B&B midden in het centrum van Piran. Piran is een schiereiland waar veel toeristen komen. David komt er zo aan, als ik me in het beneden gelegen restaurant meld.

David is een muzikant, met veel verhalen, ook over Nederland. Na het inchecken gaan we samen een biertje drinken in zijn favoriete bar. Toffe kerel met mooie geschiedenis. Wellicht tot ooit in Nederland.

Ik loop naar de boulevard en kies een restaurantje. Het gaat vanavond niet laat worden.