Omschakelen

Vandaag staat de grensovergang op het menu. Vanuit mijn warme kamer, ondanks airco, naar de nog warmere ontbijtzaal. Pracht uitzicht op de Agri dagi maar ook op het kunstige nest van een ooievaar: schuin bovenop de koepel van een moskee. Het ontbijt was prima.

Net als ik bepakt en bezakt klaar sta om van het hoge trottoir te rijden komt de receptionist me tegenhouden: “Wait, wait, your goggles and your suit, Sir”, en rent weer naar binnen. Ook de general manager komt bij me staan, maar ik heb echt alles ingepakt. Dan komt de receptionist weer naar buiten met zo’n kostuumzak waar je een maatpak in vervoert. Het is duidelijk dat deze nooit van mij kan zijn, past nooit in een koffer of tanktas. Pas als ik iedereen heb beloofd dat ik echt alle heb ingepakt mag ik vertrekken.

De weg van Igdir naar Kars is geweldig. Afwisselend met soms fantastische rotsformaties en kleurschakeringen. Dan weer zo’n glooiende hoogvlakte met als afsluiter een bijna rechte afdaling van 15 km. Het is ook hier alsof we net voor de asfalteringsmachine uit rijden. Volgend jaar gaat het vierbaans van Igdir naar Kars.

Bij Kars pak ik de Zumo uit de koffer en sluit hem aan. Bij het tankstation lopen diverse mensen om me heen en het programmeren van de route gaatnme niet gemakkelijk. Ik hou het bij aansluiten en aanzetten en we rijden door. Bij Mezraa sla ik rechtsaf om via het meer van Cildir te rijden. Mooi meer zeg! En lekkere vleugelvis! Bij een piepklein restaurant. Hier probeer ik weer de Zumo aan het werk te krijgen maar hij kent de plaatsnamen niet. Rotding.

Na Cildir gaat het via een alweer onder constructie weg naar de grensovergang bij Öncül. Een grensovergang om Ü tegen te zeggen, maar bijna verlaten. Daardoor rij ik ook een leeg poortje voorbij waar ik prompt weer naartoe terug wordt gestuurd. Wat een rompslomp. Vier keer mijn paspoort en kentekenbewijs. De poortwachter die ook nog mijn rijbewijs nodig heeft zit alle letters te bestuderen. Zijn weifelende bewegingen met de muis, zonder te klikken, verraadt dat hij niet weet wat hij moet doen. Tien minuten later krijg ik alles terug, ik start en hopla, daar moet ik weer mijn paspoort laten zien. Stel je voor dat het hier druk gaat worden!!

850 meter na dit gigantische grensstation staat een klein houten keetje waarin je het verzekeringsbewijs moet kopen, zeg maar de groene kaart voor Georgie. Ook hier weer mij stelling: Stel je voor dat het hier druk gaat worden.

Na dit grensgebeuren zet ik mijn telefoon op “roaming off” maar zie dat ik wel tussentijds Verbonden ben geweest met het Armeense netwerk. Afijn, we zien thuis wel wat de schade is. Nu eerst naar Achalkalaki (of hoe je het moet schrijven zodat de Zumo het kent) de eerstvolgende stad.

Dat betekent eerst even die Duitse wereldfietser feliciteren dat we in Georgie zijn, zij wil graag weten wie die Hollandse fietsster is. Als ik om de motor heen loop kijk ik onwillekeurig naar de achterband en zie een glimmend stukje metaal. Auw. Ik doe alsof ik niets gezien heb, misschien gaat het dan weg.

De weg naar Achalkaki zit vol gaten. Zeg maar putten. Tsjonge wat slecht. Overigens rijden hier tientallen tankauto’s op hoge leeftijd in belabberde staat met tanks vol (zo te ruiken) diesel richting Turkije. Die rammen die gaten nog groter. Het is werkelijke oppassen, die dreigende donkere wolk die me achtervolgt maakt het nite leuker, terwijl ik juist door een fantastisch dal met de meestromende rivier afdaal naar...??

Ik heb geen idee waar ik ben. Achalkaki was een puinhoop, een rommeltje. Armoede, gaten en kuilen, grijs grauw en nee, niet iets om te blijven. Dus ben ik afgeslagen en rij al kilometers tussen hoge rotsmuren en af en toe een uitzicht. Ik heb geen tomtom, Zumo begrijpt me niet en ik heb geen intenet voor Google Maps. Het begint te regenen en de tankwagens rijden sneller dan ik.

Het wordt weer droog. Ik neem de kaart en zie dat we nog 30 km te gaan hebben voor het volgende dorp. Of stad. We zien wel. Ik wordt behendig in het gaten ontwijken, op één ferme knal na. Gelukkig niets aan de hand, maar wel blijven opletten! Ik begin weer te genieten, licht in de duisternis te zien. En dat hotelletje komt ook wel. Nu eerst een telefoonkaart scoren.

In Akhaksikhe / Achaltsiche ga ik op zoek en met wat vragen en zoeken vind ik de juiste winkel om 18:10. Het is hier weer 1 uur later dan in Turkije. Het is Zaterdag. Dus dat wordt morgen een hele dag zonder internet. We zien wel. Vanavond ga ik eerst feestje vieren met de club: we hebben het gehaald, we zijn in Georgië!